گزارشی از یکی از اردوگاههای آوارگان جنگ بوسنی

آگهی

بیست سال پس از کشتار سربرنیتسا، حدود یکصد هزار بوسنیایی، همچنان در اردوگاههای آوارگان زندگی می کنند.

یکی از این اردوگاهها، اردوگاه یژواتس است که هفتاد خانوار در آن سکونت دارند.

یکی از آنها به نام شورا می گوید:“من را دستگیر کردند. من در وسط آتش و از روی اجساد راه می رفتم. با بچه هایم برگ درخت فندق می خوردیم.”

چهل و یک تن از اعضای خانواده شورا در جنگ کشته شده اند. او بیمار است و نیمی از حقوق ماهانه یکصد و پنجاه یورو اش خرج درمانش می شود.

او می گوید: “فرزندانم بیکارند. اگر کار داشتند وضعشان بهتر می بود. ازدواج نکرده اند. اگر هم ازدواج کرده بودند، چیزی برای هدیه دادن نداشتند.”

ظاهرا دولت به وضعیت این افراد توجهی ندارد.

روانشناس این اردوگاه، با غیر عادلانه توصیف کردن وضعیت ساکنان آن می گوید: “این افراد در اردوگاههای پناهندگان زندگی می کنند. فرصتی نداشته اند تا شانس، شخصیت و استعدادشان را نشان دهند. آنها نتوانسته اند کار کنند و زندگیشان را بسازند.”

جنگ بوسنی یک میلیون آواره در داخل و یک میلیون آواره هم در خارج از این کشور بر جا گذاشته است.

یکی دیگر از آنها می گوید: “هرگز نمی خواهم حتی جنازه ام به خانه ام برگردد. چون در خانه دو تن از برادران شوهرم را کشتند.”

لورانس الکساندروویچ، خبرنگار اعزامی یورونیوز به بوسنی هم با اشاره به این که آوارگان در طول جنگ اجازه داشتند در خانه های متروکه زندگی کنند، می گوید: “پس از سال۱۹۹۵ ، قوانین تغییر کرد و آنها می توانستندخانه های خود را پس بگیرند. اما آنها فقط سه هفته برای این کار فرصت داشتند. بسیاری از کسانی که در اردوگاه یژواتس زندگی می کنند، نتوانستند املاک خود را پس بگیرند.”