اولین بار کارخانه ای آلمانی در دوران حکومت نازیها در سال ۱۹۳۷ مت آمفتامین یا شیشه را به تولید انبوه درآورد.
آگهیاستفاده از مواد مخدر صنعتی و شیمیایی در جریان جنگ دوم جهانی به شکل گسترده ای آغاز شد و جالبتر اینکه دولت آلمان نازی نقش حمایتی در گسترش مصرف این مواد در جهان داشته است.
آلمان نازی؛ مصرف بی رویه شیشه توسط نظامیان «ارتش معتادان»
اولین بار نازیهای آلمان در سال ۱۹۳۹ در حمله ای که به اشغال لهستان، آغاز جنگ دوم جهانی، منتهی شد قرص های «پرویتین» که از مت آمفتامین گرفته شده بود را در اختیار سربازان نازی قرار دادند. رهبران آلمان نازی در آن سال از معجزه سربازان تحت امر سخن گفتند و از اینکه چه آسان کشورهای اروپایی یکی پس از دیگری توسط ارتش آلمان نازی به اشغال درآمدند.
در سال ۱۹۴۰ و در جریان اشغال دو سوم از خاک فرانسه نظامیان تحت امر رایش سوم، آدولف هیتلر، بیشتر از ۳۵ میلیون قرص متآمتافین در روزهای لشگرکشی مصرف کردند. مصرف بالای پرویتین در حدی بود که ارتش هیتلری بعدها توسط برخی از مورخان به «ارتش معتادان» معروف شد. پرویتین به جز هشیار نگاه داشتن سربازان در خط مقدم باعث می شد واقعیات تلخ جنگ آنها را تحت تاثیرقرار ندهد. استفاده مداوم از این ماده مخدر موجب شد بسیاری از سربازان نظامی با مشکلات حاد روحی و روانی مواجه شوند تا جایی که رایش سوم دستور داد برای ترک خلبانان و سربازان متوهم مراکز بازتوانی دایر شود. مورخان حذف بسیاری از نظامیان متوهم در سالهای پایانی جنگ را یکی از مهمترین عوامل شکست ارتش هیتلری می دانند.
بیشتر بخوانید: ثبت ۷۳ نوع جدید مواد مخدر در اروپا
داروساز ژاپنی سازنده ترکیب «مت آمفتامین»
ترکیب پرویتین اولین بار توسط یک داروساز ژاپنی در سال ۱۹۳۷ کشف شد. کارخانه آلمانی تلمر این ترکیب را به تولید انبوه تحت نام پرویتین درآورد. در طول جنگ این کارخانه تولید انبوه پرویتین را را ادامه داد. از فردای جنگ هم پرویتین بصورت غیرمجاز و زیرزمینی تحت نام «کریستال مث» که در ایران به نام «شیشه» مشهور شده است تولید و مصرف می شود.
شیشه باعث بی خوابی شدید می شود. مصرف کننده دچار بی اشتهایی شده و ساعتها و حتی روزها اشتها به غذا را از دست می دهد. مصرف این ماده تشنگی فراوان را نیز در پی دارد. به گفته برخی از مورخان خلبانان بمب افکنهای آلمانی هم مرتب از پرویتین در حملات خود استفاده می کردند.
آمر اصلی کشتار میلیونی جنگ دوم جهانی هم «معتاد» بود
شک و تردیدهایی فراوانی درباره مصرف و اعتیاد رهبر آلمان نازی، آدولف هیتلر از این ماده مخدر وجود دارد. با این حال شواهد نشان می دهند هیتلر حتی ساعاتی پیش از مرگ در پناهگاه نشئه بوده است که هنور معلوم نیست نشئگی او بدلیل مصرف چه ماده مخدری بوده است. برخی از مورخان جنگ دوم جهانی شواهدی یافته اند که نشان می دهد پزشک مخصوص هیتلر، تئو مورل از سال ۱۹۴۱یعنی درست پس از اشغال فرانسه، بدلیل بیماری برای رهبر نازیها نوعی ماده مخدر، یوکودال، که شباهت زیادی به هرویین امروزی دارد تجویز کرده است.
آدولف هیتلر پس از سوء قصد نافرجامی، عملیات والکیری، که علیه اش در سال ۱۹۴۴ صورت گرفت تا شکست آلمان و زمان مرگ بتاریخ ۳۰ آوریل سال ۱۹۴۵، کاملا به یوکودال معتاد بوده و این ماده را برای تسکین درد مصرف می کرده است.
مصرف مواد مخدر در میان افسران عالی رتبه آلمان نازی نیز امری عادی بوده است. لوف وافه، موفق ترین خلبان ارتش نازیها به الکل و کوکایین اعتیاد شدیدی داشته است و با وجود آگاهی گشتاپو از این موضوع او در اغلب عملیات جنگی از مت آمفتامین استفاده می کرده است. اسناد و مدارک زیادی هم وجود دارد که نشان می دهد در جریان نبرد آلمان نازی با بریتانیا، خلبانان نیروی هوایی نازی اغلب اوقات نشئه بوده اند زیرا عملیات بمباران تاسیسات بریتانیا طبق برنامه می بایست شب انجام شود و هوشیاری و سرحالی خلبانان در آن مقطع می توانست بسیار تاثیر گذار باشد. در طول جنگ این ماده مخدر در نهایت به دست سربازان بریتانیایی هم افتاد و در مقطعی توسط آنان نیز مصرف می شد.