جلیقه زردها؛ روزهای خشم و اعتراض در فرانسه پایان می پذیرد؟

جلیقه زردها؛ روزهای خشم و اعتراض در فرانسه پایان می پذیرد؟
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button
لینک کپی پیست کد امبد ویدیو:Copy to clipboardCopied

نام جنبش «جلیقه زردها» از پوشش ایمنی رانندگان گرفته شده که در مواقع اضطراری به تن می کنند. این یک نماد بسیار قوی است: آنهایی که تاکنون حس می کردند نادیده گرفته شده اند اینک در کانون توجه قرار گرفته اند.

آگهی

فرانسه سخت ترین روزهای سالهای اخیر خود را سپری می کند. کشوری که هیچگاه با موج اعتراض ها و اعتصاب های سراسری بیگانه نبوده اینبار با جنبشی بدون رهبر و تشکیلات مواجه شده که حداقل خواسته اش برگزاری همه پرسی ابتکار شهروندی است. جرقه جنبش «جلیقه زردها» با اعتراض به طرح پیشنهادی دولت برای وضع مالیات بر سوخت های فسیلی زده شد. آتشی که این جرقه برافروخت به قدری سوزان و پر شعله بود که حتی عقب نشینی دولت از مواضع اش نیز نتوانست آنرا سرد کند.

اولین سوالی که در این خصوص مطرح می شود، این است: چه چیزی در فرانسه سر جای خودش نیست؟ اشتباه کجاست؟

یک معترض می گوید: «مشکل از نخبگان و طبقه برگزیده ناشی می شود، آنها امروز در حال کشتن مردم فرانسه هستند.»

ملتی سربرآورده از شورش ها بار دیگر با خشم عده ای روبرو شده که در برابر قدرت ایستاده اند. یک جلیقه زرد می گوید: «آنها ما را احمق فرض کرده اند و ما می گوییم دیگر بس است.»

خبرنگار یورونیوز ماه دسامبر به مدت هفت روز در خیابان ها و میدان های شهرهای مختلف فرانسه با جلیقه زردها همراه شد تا با تهیه گزارشی شما را بیشتر با این جنبش اعتراضی آشنا کند.

در این گزارش تلاش شده است تا آنچه آستانه تحمل جلیقه زردها را به سرآورده شناسایی و معرفی شود. می خواهیم بدانیم آنها قصد دارند شورش خود را تا کجا ادامه دهند.

اعتراض ها از کجا و چگونه آغاز شد؟

پاتریک یکی از جلیقه زردهاست که پرچم به دست به خیابان آمده است. این جلیقه زرد با گرفتن پرچم مقابل دوربین می گوید: «این همه آن چیزی است که باقی مانده است.»

مسائلی در فرانسه مدرن امروزی وجود دارد که این فرد پنجاه و هشت ساله حاضر به پذیرش آنها نیست. پاتریک می گوید: «وقتی افراد بی خانمان را در خیابان می بینید یعنی فقر و فلاکت. هزینه زندگی بالا و همه چیز گران است. بازنشسته ها با سختی مواجه اند. زندگی برای همه مشکل شده است.»

خبرنگار یورونیوز: اما چرا ماکرون؟ تنها او مقصر است؟

پاتریک: زیرا او احمق است. (خنده دیگران)

معترضی دیگر می گوید: «نه، نه، ما نباید اینگونه حرف بزنیم.»

پاتریک پاسخ می دهد: «واقعا؟ آیا من چیز عجیبی گفتم؟ بله او یک احمق است، برای او است که ما اینجا هستیم.»

لئون کوکو، یکی دیگر از جلیقه زردها می گوید: «وقتی سیاستمداران از این امتیاز برخوردارند که کت و شلوارهای 45 هزار یورویی، معادل حقوق سالانه سه نفر به تن کنند پس ما باید حق شورش داشته باشیم. آنها همه چیز را از ما می گیرند. در آخر هیچ چیز برای ما نمی ماند و آنها به واسطه ما می مانند. این دردناک است.»

پاتریک و دوستانش همگی به همراه یکدیگر از محله ای در حومه پاریس برای پیوستن به «جلیقه زردها» به اینجا آمده اند؛ جنبشی که فرانسه را به لرزه انداخته و شور و اشتیاق انقلاب را در این کشور بیدار کرده است.

داوید یکی دیگر از اعضای گروه می گوید: «مسئله خیلی ساده تر از این حرف هاست. ما برای محکوم کردن سیاستهای دولت که زندگی مردم را دشوار کرده، اینجا هستیم.»

او در ادامه تصریح می کند: «هزینه زندگی خیلی بالاست. مالیات نفس ما را بریده و نابرابری اجتماعی بیداد می کند. تمام امتیاز ها برای پولدارهاست در حالی که طبقه متوسط و ضعیف در حال له شدن هستند. این وضعیت نمی تواند ادامه پیدا کند.»

جرقه جنبش «جلیقه زردها» با طرح دولت برای افزایش مالیات سوخت زده شد. هدف این طرح استفاده کمتر از انرژی حاصل از سوخت های فسیلی و حرکت به سمت تولید انرژی سبز بود. اما مطالبات جنبش به یکباره افزایش یافت و طیف گسترده ای از نارضایتی ها را در فرانسه در برگرفت.

جنبش به صدای اعتراض بخشی از جامه تبدیل شد که از مدتها احساس کرده بودند نادیده گرفته شده اند.

آگهی

ده ها هزار جلیقه زرد روز شنبه یکم دسامبر برای سومین هفته متوالی در کلیه شهرهای فرانسه به خیابان ها آمدند تا بگویند زمان اعتراض آنها فرا رسیده است. یکی از آنها می گوید: «این جنبش فوق العاده است زیرا ما برای آزادی مبارزه می کنیم.»

در همین حین یک درگیری آغاز می شود، این دقیقا همان چیزی است که دولت تلاش دارد جلوی آن را بگیرد. پاریس بار دیگر غرق در هرج و مرج شده و معترضان مسئولیت آن را بر عهده دولت می دانند.

پاتریک می گوید: «آنها دیوانه وار برخورد می کنند و می گویند خواهان آرامش هستیم. شرم آور است. ما کاری انجام نمی دهیم و آنها به سوی ما (گاز اشک آور) شلیک می کنند.»

بوی زننده گاز اشک آور و اتومبیل های سوخته طی هفته های اخیر به دفعات در کوچه ها و خیابان های شهرهای بزرگ فرانسه پراکنده شده است. این درحالیست که دولت در کنترل اوضاع ناتوان نشان می دهد. چطور می توان با جنبشی بدون رهبر که به هیچ حزب سیاسی و یا سندیکایی وابسته نیست وارد مذاکره شد؟

نخستین عقب نشینی دولت

دولت در نهایت به این نتیجه رسید که باید به طور مستقیم با مردم سخن بگوید. ادوارد فیلیپ، نخست وزیر فرانسه در سخنانی اعلام کرد: «دهها هزار فرانسوی از سه هفته پیش با تجمع در میدان ها، بزرگراه ها، مراکز تجاری و یا خیابان های بسیاری از شهرها خشم خود را ابراز کردند. برای ندیدن و نشنیدن این اعتراض باید کور و کر بود.»

آگهی

نخست وزیر فرانسه در ادامه گفت: «پس از شنیدن سخنان بخش عمده ای از نمایندگان جنبش که طی روزهای اخیر با آنها گفتگو کردم، اعلام می کنم که اجرای طرح مالیات بر سوخت به مدت شش ماه به حال تعلیق در می آید.»

اما این عقب نشینی بسیار دیر صورت گرفت، به نحوی که برای خاموش کردن اعتراض ها بسیار ناچیز بود. این «ژست» در عوض آتش خشم معترضان را شعله ورتر کرد.

یک زن جلیقه زرد می گوید: «ما جنبش را متوقف نمی کنیم زیرا با ادوارد فیلیپ در باره تعلیق مالیات بر سوخت موافق نیستیم، پس از شش ماه دوباره همین داستان تکرار می شود. ما فردا، پس فردا، سال نو، ژانویه، فوریه، مارس، آوریل...همینجا خواهیم بود.»

برای معترضان در این نقطه از شمال کشور جنبش همچنان ادامه دارد. این زن ها و مردان می گویند نمادی از چهره واقعی فرانسه هستند؛ چهره ای که بازتاب خشم، ترس، تحقیر و نابرابری اجتماعی است.

جاناتان، یکی دیگر از جلیقه زردها می گوید: «من در سن ۳۳ سالگی بیکار هستم و باید در خانه پدر و مادرم زندگی کنم. خیلی سخت است. دو فرزند دارم و به دلیل طلاق باید نفقه پرداخت کنم. برای همین مجبور شدم خانه ام را بفروشم. دنبال خانه دیگری می گردم اما با حقوق بیکاری کمتر از ۱۲۰۰ یورو پیدا کردن خانه بسیار دشوار است.»

آگهی

ژوان، معترض دیگر می گوید: «نمی دانم آیا موفق می شوم سرپناهی برای خود پیدا کنم یا باید مثل خیلی ها در خیابان زندگی روزگار بگذرانم. این مشکل بسیاری از جوان هاست.»

خبرنگار یورونیوز: این ترسناک است؟

ژوان: «بله این مرا می ترساند.»

جلیقه زردها، معترضانی با پروفایل های مختلف و خواسته های مشترک

این افراد پیش از آغاز جنبش «جلیقه زردها» همدیگر را نمی شناختند. برخی از آنها پرستار، برخی راننده کامیون، عده ای معلم و تعدادی خدمتکار هستند. آنها هیچ وجه مشترکی با هم ندارند جز مشکلات آخر ماه که برای همگی یکسان است.

ما مدت زمانی را با آنها سپری کردیم تا بفهمیم چه چیزی آنها را به هم مرتبط کرده است.

آگهی

خبرنگار یورونیوز: چطور حس می کنید که در این جنبش با هم متحدید؟ در حالی که از جهات مختلف با یکدیگر فرق دارید؟

داوید اینطور پاسخ می دهد: «اتفاقا این تنوع به ما قدرت می دهد. در میان خود، بازنشستگان و دانشجویان را هم داریم که به جنبش پیوسته اند. ما افرادی داریم که بیکار هستند، یا تعدادی که صبح زود برای کار از خانه بیرون می زنند و حتی افراد معلول. همه این افراد بر ضد او هستند.»

«او» همان امانوئل ماکرون است. رئیس جمهوری فرانسه که همواره مورد خشم و حتی گاهی سوژه طنز و تمسخر جلیقه زردها قرار می گیرد.

یک معترض اینگونه او را دستمایه طنز قرار می دهد:

جلیقه زرد: «الو! من با الیزه در تماس هستم؟.»

آگهی

تلفنچی الیزه: «کاخ ریاست جمهوری، شب بخیر.»

جلیقه زرد: «شب بخیر موسیو. ممکن است از امانوئل ماکرون بخواهید استعفا دهد؟»

تلفنچی الیزه: «مرسی و شب بخیر.»

داوید می گوید: «تکبر و غرور است که از زمان به قدرت رسیدن ما را تحریک می کند. اما او حالا زانو به زمین زده و سقوط خواهد کرد.»

جلیقه زردها خواهان افزایش حداقل دستمزد، کاهش مالیات و بهبود شرایط زندگی خود هستند. آنها علاوه بر این خواسته های دیگری دارند که مهمترین آن استعفای ماکرون است. برخی از آنها معتقدند جنبش پتانسل لازم برای سرنگون کردن حاکمان را دارد.

آگهی

داوید معتقد است: «جلیقه زردها نماینده مردم هستند و مطمئن هستم به زودی به یک حزب سیاسی تبدیل خواهند شد. ما باید به حرف مردم گوش دهیم. ما از تکنوکرات ها که با خواسته های مردم بیگانه اند خسته شده ایم. عمده مردم صبح زود برای امرار معش بلند می شوند و سخت کار می کنند، برخی از آنها دارای معلولیت هستند و برخی هیچ کمکی دریافت نمی کنند. دیگر بس است. ما اکنون به نمایندگانی نیاز داریم که شرایط خودمان را داشته باشند.»

اشغال میادین و بزرگ راه ها

این گروه از جلیقه زردها به ما پیشنهاد کردند که آنها را همراهی کنیم. یکی از تاکتیک های آنها انجام اقداماتی برای بهتر دیده شدن است حتی اگر این کارها خشم رهبران را برانگیزد. آنها امروز قصد دارند در یک مانع اخذ عوارض بزرگراهی مستقر شوند.

خبرنگار یورونیوز: آیا این خطری برایتان ندارد؟

یک معترض: «خطر؟ خطر همیشه وجود دارد. فکر نمی کنم آنها به زور متوسل شوند. در نهایت ممکن است خیلی محترمانه بخواهند که اینجا را ترک کنیم. باید ببینیم چه می شود. ما نمی خواهیم بگذاریم به سادگی کنترل همه چیز از دستمان خارج شود.»

نام جنبش «جلیقه زردها» از پوشش ایمنی رانندگان گرفته شده که در مواقع اضطراری به تن می کنند. این یک نماد بسیار قوی است: آنهایی که تاکنون حس می کردند نادیده گرفته شده اند اینک در کانون توجه قرار گرفته اند.

آگهی

یک معترض خطاب به راننده ای می گوید: «مسئول این اوضاع رئیس جمهور است.»

این جاده خصوصی است و عوارض آن به جیب دولت نمی رود. با این حال جلیقه زردها آن را به روی خودروها باز کردند تا رانندگان هم با بوق زدن همراهی خود را با آنها نشان دادند.

یک راننده در این میان می گوید: «ما خسته شده ایم. از مالیات خسته شده ایم، از رئیس جمهوری که به فکر مردم نیست و تنها در پی مال اندوزی است بیزاریم.»

آخرین نظر سنجی ها حاکی از آن است که حدود هفتاد درصد مردم از این جنبش حمایت می کنند. یکی از معترضان خطاب به رئیس جمهوری می گوید: «آقای ماکرون می بینید؟ ما دست بردار نیستیم. این تو هستی که باید استعفا دهی.»

پلیس برای پایان دادن به عوارض مجانی و تخلیه تظاهرکنندگان به سرعت وارد عمل می شود. جلیقه زردها به محل تجمع خود باز می گردند بدون اینکه خواب به چشمشان بیاید. آنها می گویند مصمم اند در صورت فراهم شدن شرایط عملیات مشابهی انجام دهند.

آگهی

برنارد یکی از آنها می گوید: «ممکن است ماه ها طول بکشد اما ما مصمم ایم. دیگر چیزی برای از دست دادن نداریم.»

حقوق ناچیز، وضعیت بد معیشت و قدرت خرید پایین قوه محرکه انقلاب شهروندی

دانیل، پدر بزرگی است که در آخرین لحظات برای کمک به جلیقه زردها ملحق می شود. خبرنگار یورونیوز از او می پرسد: چه چیزی زندگی روزمره شما را سخت کرده است؟

دانیل می گوید: «گرسنگی. برخی اوقات حتی یک یورو هم در بساط نیست اما کمکی دریافت نمی کنیم. صادقانه بگویم. من به شخصه طوری رفتار می کنم که گویا همه چیز خوب است اما به هیچ وجه اینطور نیست.»

او می افزاید: «باید بگویم متاسفم از اینکه فرانسوی هستم. متاسفم.»

آگهی

زندگی برای اکثریت ساکنان این کشور بسیار سخت شده در حالی که اقلیتی هستند که بیش از پیش قدرتمند و ثروتمند شده اند. این احساس نابرابری و بی عدالتی است که عزم و اراده برای انقلاب کردن را بوجود آورده است.

دانیل در این مورد می گوید: «من در جنبش مه ۱۹۶۸ حضور داشتم. حالا هم برای انجام مجدد آن آماده ام. زیرا آنها به خواسته های ما تن نمی دهند. ما نیز تسلیم نمی شویم.»

داوید می گوید که جلیقه زردها دیگر هیچ گونه اعتمادی به این دولت ندارند. او از ما دعوت می کند تا با خانواده اش ملاقات کنیم تا دلایل او برای پیوستن به این جنبش را متوجه شویم.

استلا، عمه داوید که یک بازنشسته است هم جلیقه زرد به تن می کند. او دلیل این کار را برای ما توضیح می دهد. استلا می گوید: «من برای خرید های روزانه به سوپرمارکت می روم تا از تخفیف های پنجاه درصدی استفاده کنم. تاریخ مصرف این محصول را می بینید؟ من به سرعت آن را در فریزر می گذارم.»

خبرنگار یورونیوز: زیرا تاریخ مصرفش رو به اتمام است؟

آگهی

استلا: «بله، تقریبا رو به اتمام است.»

استلا می گوید که دیگر استطاعت لازم برای پرداخت قبض گاز و برق را ندارد. به همین دلیل در خانه او اغلب چراغ ها خاموش است و درجه شوفاژ در پایین ترین حد قرار دارد.

ژی ژی، خواهر استلا نیز بازنشسته است. او برای امرار معاش مجبور است کار کند. ژیژی می گوید: «من جاهای مختلف کار می کنم. الان هم از این فرصت برای پیدا کردن شغل استفاده می کنم، شاید یک رستوران دار این برنامه را تماشا کند.»

خبرنگار یورونیوز: دنبال کار می گردید؟

ژی ژی: «بله، دنبال کار می گردم. خیلی سریع و پرانرژی هستم و با کار کردن مشکلی ندارم. اگر من را استخدام کنید دیگر نخواهید گذاشت که بروم.»

آگهی

اما وقتی ژی ژی از وضعیت فعلی اش می گوید لحن اش عوض می شود: «دچار افسردگی شده ام. با هیچکس حرف نمی زنم اما امروز می خواهم با شما صحبت کنم. حتی قبلا به خودکشی هم فکر کردم. گفتم خودم را بکشم تا مشکلات تمام شود. آقای ماکرون! به شما می گویم که استعفا دهید. بروید و جای خود را به دیگری بدهید.»

داستان هایی از این دست از زبان جلیقه زردها بسیار شنیده می شود. تنگدستی و پریشانی در میان آنها نه استثناء که یک قاعده است. به راه خود ادامه می دهیم و به سمت غرب کشور حرکت می کنیم تا ببینیم آنجا چه بر سر جلیقه زردها آمده است.

تاکید جلیقه زردها بر ادامه جنبش

جای شگفتی ندارد که بدانیم این زنان و مردان هم با جنبش همصدا و همراه هستند. یکی از آنها می گوید: «من به قدری سرود مارسییز را خوانده ام که دیگر صدایم در نمی آید.»

خبرنگار یورونیوز: شما برای چه اینجا هستید؟

جلیقه زرد: «برای رنجی که همه می کشند. برای حقوق ناچیز، مالیات، ماکرون، دولتش، همه چیز. همه اینها. من سالها و سالها منتظر این جنبش بودم.»

آگهی

خبرنگار یورونیوز: دنبال چه هستید؟

جلیقه زرد: «منتظر هستیم تا همه چیز تغییر کند. این مسئله به امروز بر نمی گردد. هدف تنها ماکرون نیست. او آخرین قطره جریان است. بدبختی ما از زمان میتران تا حال ادامه دارد. من تعطیلات ندارم. کفش نمی خرم. جوراب و شلوار چسبان نمی پوشم زیرا توان خریدش را ندارم. این طبیعی نیست.»

این اردوگاه جلیقه زردها برای دراز مدت برپا شده است. افراد حاضر در این کمپ هم قسم شده اند که تا آخر ادامه دهند و به نظر راهی برای متوقف کردن آنها وجود ندارد.

خبرنگار یورونیوز: فکر می کنید چنین جنبشی می تواند چه چیزی را فتح کند؟

یک جلیقه زرد: «این جنبش می تواند نه تنها در فرانسه بلکه در دیگر کشورهای اروپایی گسترش یابد و مردم را به خیابان ها بکشاند. زیرا ما دیگر نمی خواهیم مردمی ستم دیده و سرکوب شده باقی بمانیم.»

آگهی

صبح روز بعد آنها تصمیم گرفتند یکی از نمادهای سیستمی که با آن مبارزه می کنند را هدف قرار دهند. جلیقه زردها شعبه یکی از بزرگترین بانک های فرانسه محاصره کردند که با تنش هایی همراه شد.

از کارکنان بانک خواسته شد یک روز مرخصی رد کنند و بروند، در حالی که گفتگو با معترضان بسیار چالشی از آب درآمد.

کارمند بانک: «هیچ می دانید که اقتصاد کشور تحت تاثیر این بحران قرار گرفته؟»

جلیقه زرد: «بله. این هدف ماست.»

کارمند بانک: «من با بازار و شرکت ها سر و کار دارم و این یک فاجعه است.»

آگهی

جلیقه زرد: «من با دخترم زندگی می کنم و ماهیانه ۱۴۰۰ یورو درآمد دارم. وقتی به بیستم ماه می رسیم برای پر کردن یخچال با مشکل مواجه می شویم. آیا این طبیعی است؟»

کارمند بانک: «من مطمئن نیستم که این بهترین راه باشد. تعداد زیادی از شرکت ها از سه هفته پیش تاکنون با مشکل مواجه شده اند. این شرکت ها دیگر نمی توانند محصولات خود را بفروشند. کم کم این زمزمه به گوش می رسد که می خواهند به دلیل فنی تعدادی از کارکنان خود را اخراج کنند.»

جلیقه زرد: «این افراد هم باید به صفوف ما ملحق شوند، آن وقت همه چیز تغییر خواهد کرد.»

این تحصن نیز به پایان رسید. گروه جلیقه زردهای «لوریان» در غرب فرانسه از ما خواستند آنها را در حرکت به سوی پاریس همراهی کنیم.

پاریس؛ کانون اجتماع جلیقه زردها

مراد، یکی از جلیقه زردها می گوید: «ما طبق برنامه به پاریس می رویم...اما واقعا نمی دانیم چه پیش می آید و آیا به آنجا خواهیم رسید یا خیر.»

آگهی

آنها نگرانند که پلیس از ملحق شدنشان به تظاهرکنندگان در پایتخت جلوگیری کند.

خبرنگار یورونیوز: با این حال نگران تظاهرات هستید؟

یک جلیقه زرد: «بله، البته. با توجه خبرهایی که می رسد نگرانیم. به ما گفته اند که اگر به آنجا برویم با ما برخورد خواهد شد. بنابر این همه اینجا نگرانند. اما مسئله ای نیست زیرا می دانیم برای چه هدفی اینجا هستیم. ما گروهی متحدیم. برای خرابکاری به پاریس نمی رویم. تنها از حق خود برای تظاهرات استفاده خواهیم کرد.»

در طول پانصد کیلومتر مسیری که لوریان را از پاریس جدا می کند، رانندگان خودروهای عبوری جلیقه زردها را مورد حمایت قرار می دادند.

جوی دلگرم کننده در طول مسیر حکمفرما بود اما به محض رسیدن به پایتخت شرایط تغییر کرد. مسئولان دولتی از جلیقه زردها خواسته بودند در خانه های خود بمانند و در موج پنجم تظاهرات در پایتخت شرکت نکنند.

آگهی

مراد و دوستانش هیجان زده و مضطرب هستند. هیچکس نمی داند اوضاع چطور پیش خواهد رفت. اما به زودی همه متوجه می شوند که چه اتفاقی افتاده است.

مراد در این لحظه می گوید: «به شما گفته بودم که آنها جلوی ما را می گیرند.» او می افزاید: «اینجا فرانسه نیست. اینجا فرانسه نیست. فرانسه هرگز اینگونه نیست. اینجا ما را سرکوب می کنند در حالی که هیچ کاری انجام نداده ایم.»

جو متشنج می شود. شلیک گاز اشک آور راه نفس کشیدن را می بندد. جلیقه زردها که قصد رویارویی با نیروهای امنیتی ندارند، سعی می کنند گوشه ای پناه گیرند. اوضاع بسیار بدتر می شود. در همین حین یک معترض هدف گلوله پلاستیکی قرار می گیرد. وضعیت او نگران کننده نیست اما بهت زده و هراسان نشان می دهد.

خبرنگار یورونیوز یک گلوله پلاستیکی را رو به دوربین نشان داده و می گوید: این نوع برخورد است که تظاهرکنندگان، پلیس را به خاطرش محکوم می کنند. آنها می گویند این نوع سلاح که به آن فلش بال می گویند، مختص فرانسه است و در این کشور توسعه یافته است. استفاده همزمان از این سلاح و گاز اشک آور به خوبی نشان می دهد که چرا افراد در شانزلیزه شتاب زده به هر سو فرا می کردند.

اتفاقاتی که اینجا شاهدش هستیم بسیار متفاوت از آن چیزی است که هفته گذشته روی داد. تنها نقطه تشابه شعاری است که باز هم تکرار شد: ماکرون باید استعفا دهد.

آگهی

در حالی که عده ای عدالت و برابری اجتماعی را فریاد می زنند، عده ای دیگر مشغول غارت و تخریب مغازه ها در پاریس هستند. اقدام خرابکاران بی شک به اعتبار جنبش جلیقه زردها نزد مردم فرانسه خدشه وارد می کند.

جلیقه زردها همواره تاکید دارند که چنین اقداماتی در جنبش آنها جایی ندارد. این درحالیست که برخی می گویند که آنها تنها با زیر پا گذاشتن قوانین می توانند خشم خود را نشان دهند و دولت را وادار به تسلیم کنند.

داوید اولیویه، یکی از جلیقه زردها در این خصوص می گوید: «به نظر من این جریان باعث افزایش شکاف ها شده است. آنچه در حال وقوع است بسیار شدیدتر از چیزی است که هفته گذشته شاهدش بودیم. تا زمانی که ماکرون و دولتش به حرف های ما گوش نکنند اوضاع روز به روز وخیم تر می شود. دوست ندارم از این تعبیر استفاده کنم اما باید بگویم که با یک جنگ داخلی فاصله چندانی نداریم. آنچه امروز روی می دهد شبیه رویدادهای ماه مه ۱۹۶۸ است.

عقب نشینی دوم؛ اینبار ماکرون سکوت را شکست

برای جلوگیری از وقوع انقلاب، یک ماه پس از شروع بحران، امانوئل ماکرون، رئیس جمهوری فرانسه بالاخره مجبور شد سکوت خود را بشکند.

امانوئل ماکرون گفت: «بی شک پاسخ های ما طی یکسال و نیم گذشته به اندازه کافی سریع و قانع کننده نبودند و من سهمی از این مسئولیت را می پذیرم.»

آگهی

رئیس جمهوری فرانسه در ادامه یادآور شد: «ما خواهان فرانسه ای هستیم که هر کس بتواند در آن با شغل و کار خود زندگی شایسته ای داشته باشد. ما در این جهت بسیار کند حرکت کردیم. من تمایل دارم سریع و به صورتی محسوس به این مسئله بپردازم. از دولت و پارلمان می خواهم آنچه لازم است را انجام دهند تا هر کس بتواند از ابتدای سال آینده بوسطه درآمد خود زندگی بهتری داشته باشد. حداقل دستمزد از سال ۲۰۱۹ ماهانه یکصد یورو افزایش خواهد یافت بدون آنکه هزینه ای اضافی برای کارفرمایان داشته باشد.»

جلیقه زردهایی که مشغول تماشای سخنرانی تلویزیونی ماکرون هستند می گویند او هنوز به اندازه کافی جلو نیامده است. اما آیا این نطق می تواند آغازی باشد بر پایان جنبش جلیقه زردها؟

یکی از آنها می گوید: «آنچه نگرانم می کند این است که برخی جلیقه زردها از این سخنان استقبال کنند و بگویند زیاد هم بد نیست، ما موفق شدیم ۱۰۰ یورو به حداقل دستمزد اضافه کنیم. یا اینکه این عالی است و من ادامه نمی دهم. نگرانم که برخی به این خرده چیز رضایت دهند. من به شخصه از فردا در همان تقاطعی که بودم مستقر خواهم شد.»

جلیقه زردها حالا دیگر دیده می شوند

پس از یک ماه حضور در خیابان ها و جاده ها، سوالی که همچنان در اذهان مطرح می شود این است: آیا جنبش جلیقه زردها می تواند تداوم یابد؟

اگر آنها به خواسته های خود برسند شاهد چگونه فرانسه ای خواهیم بود؟

آگهی

هنوز در باره مرحله بعد این جنبش چیزی نمی دانیم. اما از یک چیز مطمئن هستیم : آنهایی که احساس می کردند از سوی قدرت نادیده گرفته شده اند اینک موفق شده اند خود را در کانون توجه قرار دهند. این درحالیست که کشور تاریک ترین روزهای خود را سپری می کند.

به توییتر یورونیوز فارسی بپیوندید

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

فرانسوی‌ها بیش از ۱۱۵ هزار یورو برای مشت‌زنی که پلیس را کتک زد جمع کردند

اعتصاب پلیس فرانسه؛ دولت با افزایش حقوق موافقت کرد

استعفای مدیر فرانسوی به دلیل تهدید به مرگ پس از تذکر حجاب؛ دولت از دانش‌آموز محجبه شکایت می‌کند