این ستاره‌ها جزو نخستین نمونه‌هایی هستند که بیش از ۱۲ میلیارد سال پیش، یا حتی بیش از ۱۳ میلیارد سال قبل، به عبارتی صدها میلیون سال پس از انفجار بزرگ یا «بنگ-بنگ» در کیهان شکل گرفتند.
آگهینتایج تحقیقات اخیر دیرین‌شناسی در زمینه نجوم به کشف مجمو‌عه‌ای از ستارگان منتج شده که از آنها به عنوان ستارگان «اعصار اول» نام برده می‌شود.
به ادعای پژوهشگران این تحقیق که به تازگی در نشریه علمی «نیچر» Nature منتشر شده، رصد گروهی از ستارگان با مختصات ویژه در اطراف کهکشان راه شیری برخی از فرضیه‌ها را که پیش‌تر از لحاظ تئوری رد شده بود به اثبات می‌رساند.
این تحقیق دیرین‌شناشی نجوم نشان می‌دهد که ستاره‌های رصد شده در اطراف کهکشان راه شیری در واقع بقایای یک «خوشه ستاره‌این است که قدمت آن به دوران اولیه کیهان باز می‌گردد.
نیکولا مارتین، اخترفیزیکدان رصدخانه نجومی استراسبورگ در این خصوص به خبرگزاری فرانسه می‌گوید: «برای انجام تحقیقات دیرین‌شناسی کهکشانی، باید فهمید که کهکشان ما در طول زمان چه چیزی را جذب کرده است، باید بنیان‌های ان را به خوبی بشناسیم.»
در گزارش فرانس‌پرس آمده است که برای داشتن چنین دیدگاهی باید در فضا و همچنین در زمان به دور دست‌تر ها نگریست، همان کاری که تلسکوب فضایی هابل پیش‌تر بر عهده داشت و تسلکوب جیمز وب در آینده انجام خواهد داد؛ به عبارت دیگر باید آنچه معادل «فسیل‌های» بسیار نزدیک به ما است را رصد کرد و یافت.
بیست ستاره شناسایی شده توسط یک تیم بین‌المللی از دیرین‌شناسان کهکشانی به رهبری نیکولا مارتین از این دست نگاه‌ها و رصدها است.
این ستاره‌ها جزو نخستین نمونه‌هایی هستند که بیش از ۱۲ میلیارد سال پیش، یا حتی بیش از ۱۳ میلیارد سال قبل، به عبارتی صدها میلیون سال پس از انفجار بزرگ یا «بنگ-بنگ» در کیهان شکل گرفتند.
آنها به شکل یک «جریان» یا توده جدا شده از یک خوشه ستاره‌ای که از نزدیکی کهکشان ما عبور کرده گسترش یافته‌اند.
این توده از ستاره‌های اعصار اول کیهان اکنون به فاصله هزاران سال نوری به شکل زائده‌ای در امتداد کهکشان راه شیری کشیده شده‌اند.
اخترشناسان این ستارگان را به واسطه مختصات ویژه و منحصر به فردی که دارند از دیگر ستارگان کهکشان راه شیری متمایز کرده‌اند.
خاصیت فلزی بسیار کم این ستارگان از جمله ویژگی آنها است که سبب شده تا عناصر شیمیایی در آنها سنگین‌تر از میزان هیدروژن و هلیوم موجود در ستارگان باشد.
این در حالسیت که بر اساس تئوری تشکیل ستارگان، هیدروژن و هلیوم تنها عنصر شناخته شده در سوخت و ساز ستاره‌های اولیه بوده است.
یکی از اعضای گروه تحقیقی که در نشریه نیچر به چاپ رسیده می‌گوید: «هنگامی که نسل‌های متوالی ستارگان تشکیل می‌شوند، در هسته‌های خود عناصر شیمیایی سنگین‌تری ایجاد می‌کنند».
با مرگ ستارگان، این عناصر گاز ستاره‌ای را غنی‌سازی می‌کنند تا به تشکیل ستارگان جدید منجر شود، و آنها به نوبه خود عناصر سنگین‌تری را غنی‌سازی می‌کنند.
خورشیدِ کهکهشان ما با قدمت ۴.۶ میلیارد سال، نمونه خوبی از این روند شکل گیری در میان ستاره‌هاست. خورشید حاوی بیش از ۱.۵ درصد از عناصر سنگین چون کربن، اکسیژن و آهن است.
گروه ستارگان تازه رصد شده توسط تیم بین‌المللی تحقیق به رهبری نیکولا مارتین ۲۵۰۰ برابر کمتر از خورشید از عناصر سنگین یاد شده بهره‌مند هستند.