روایت فرهاد بندش، پناهجوی کرد ایرانی از سیر پناهندگی در استرالیا

آگهی

استرالیا به داشتن سیستم سخت و انعطاف‌ناپذیر در برابر پناهجویان و مهاجران در جهان مشهور است. ماه گذشته و وقتی ماجرای اخراج نواک جوکوویچ از این کشور سر و صدا به پا کرد، توجه‌ها بار دیگر به هتل پارک ملبورن جلب شد. جایی که صدها پناهجو در آن زندانی‌ هستند.

فرهاد بندش با تعداد انگشت شمار دیگری در برابر پنجره‌های بسته پناهجویان محبوس در این هتل می‌ایستند و خواستار آزادی آن‌ها می‌شوند. فرهاد ۴۰ سال دارد و ۶ سال از عمرش را در اردوگاه‌های پناهجویان در جزایر مانوس در پاپوآ گینه نو گذرانده است.

دولت‌های عمدتا محافظه‌کار استرالیا از سال ۲۰۱۳ به بعد رسما اعلام کردند که این کشور دیگر به پناهجویان خوش‌آمد نمی‌گویند. این کشور به دولت پاپوآ گینه نو پول می‌دهد تا مهاجران را پیش از رسیدن به خاک استرالیا و ثبت درخواست پناهندگی، همانجا نگهداری کند.

شرایط زندگی در کمپ‌های جزایر مانوس بسیار وخیم است. دیوان عالی پاپوآ گینه نو در سال ۲۰۱۶ به تعطیلی اردوگاه‌های پناهجویان رای داد. استرالیا با دولت همسایه به توافق رسید تا پس از بسته شدن اردوگاه‌ها و برای انکه پای پناهجویان به این کشور نرسد، در همان پاپوآ گینه نو به آن‌‌ها کارت اقامت موقت داده شود. این راه حل اما در عمل مشکلی را حل نکرد: آب و برق کمپ‌ها قطع و همزمان زد و خورد میان مردمان بومی و مهمانان ناخوانده آغاز شد و چندین کشته بر جا گذاشت. با این همه، درهای استرالیا به روی پناهجویان بسته ماند.

فرهاد بندش یکی از معدود پناهجویانی بود که به‌دلیل ملاحظات پزشکی و به‌لطف تصویب یک قانون جدید توانست وارد استرالیا شود. بر اساس این قانون که مصوب سال ۲۰۱۹ است، پناهجویانی که به دلیل بیماری سخت امکان دریافت خدمات درمانی لازم در پاپوآ گینه نو را ندارند، می‌توانند ویزای استرالیا بگیرند.

درست در روز تولد ۳۹‌سالگی، فرهاد بندش برای درمان افسردگی شدید، استرس و چند بیماری دیگر اجازه ورود به استرالیا را گرفت. او هم‌اکنون با ویزایی محدود مقیم ملبورن است و اجازه کار و تحصیل ندارد. فرهاد می‌گوید «آزادم اما در واقع فراموش شده‌ام.» او می‌خواهد به پناهجویان بلاتکلیف دربند در هتل پارک ملبورن امیدواری بدهد که آن‌ها هم روزی از قفس آزاد می‌شوند.