گفتگوی یورونیوز با بازمانده سقوط هواپیمای اروگوئه‌ای در یخچال‌های رشته کوه آند، پنجاه سال پس از رخداد این سانحه.
آگهیفرناندو پارادو روز جمعه ۱۳ اکتبر ۱۹۷۲ در ردیف نهم هواپیمایی نشسته بود که از مونته ویدئو در اروگوئه عازم سانتیاگو در شیلی بود. پانچیتو، بهترین دوستش، از او خواست که صندلی‌اش را با او عوض کند تا بتواند پشت پنجره بنشیند و مناظر این پرواز را ببیند. پانچیتو هنگام سقوط هواپیما جان باخت و آقای پارادو هم پس از آن که حدود چهار روز و نیم در کُما بود، تنها در میان کوه‌های آند بهوش آمد.
او که آن زمان ۲۲ سال داشت، به مدت ۷۲ روز در ارتفاع بیش از سه هزار متری، بدون تجهیزات، آب و غذای مناسب زنده ماند و در حالی که ۴۵ کیلوگرم لاغرتر شده بود به مدت ۱۰ روز پیاده‌روی کرد تا پس از عبور از کوه‌ها و یخچال‌های طبیعی آند که با تجربه‌ترین کوهنوردان از آن می‌ترسند، خود را به نیروهای امداد و نجات برساند.
فرناندو پارادو یا به قول دوستانش ناندو یکی از ۱۶ بازمانده یکی از باورنکردنی‌ترین رخدادهای قرن گذشته است. او پنجاه سال پس از آن واقعه در گفتگو با یورونیوز به مرور خاطرات خود پرداخت.
او گفت: «من باید ۵۰ سال پیش در یک یخچال طبیعی دفن می‌شدم و می‌مردم، نه این که هنوز زنده باشم و با شما گفتگو کنم.» او توضیح داد که آن زمان، بازیکن جوان یک تیم راگبی آماتور در اروگوئه بوده و به همراه خواهر، مادر و ۴۵ مسافر دیگر برای شرکت در مسابقه‌ای راهی شیلی بود که هواپیمای حامل آنها به هنگام عبور از روی رشته کوه آند دچار سانحه شد.
هواپیمای اروگوئه‌ای در غرب آرژانتین در حدود ۱۵۰ کیلومتری جنوب سانتیاگو سقوط کرد. ۳۳ نفر از مسافران در ابتدا زنده بودند که البته برخی از آنها جراحات جدی داشتند.
آقای پارادو گفت: «ما در میان کوه‌های آند سقوط کردیم. یکی از بزرگترین چالش‌ها آب و هوای نامساعد بود. در منطقه‌ای کاملا پوشیده از برف، دمای هوا به منفی ۳۰ درجه سانتیگراد رسید. ما از مونته ویدئوی گرم و ساحلی آمده بودیم و اکثر دوستانم هرگز به عمرشان نه برف را لمس کرده بودند و نه کوهی را دیده بودند.»
او ادامه داد: «وقتی از کمای چهار روزه بیدار شدم، اولین چیزی که متوجه شدم این بود که مادر و خواهرم و همچنین دو دوست صمیمی‌ام از جمله پانچیتو مرده‌اند ولی به جای فروریختن و سوگواری، غریزه بقا ذهن من را به مبارزه با سرما، گرسنگی، ترس و خطرها متمرکز کرد.»
پس از یک هفته، آنها این خبر را از طریق رادیو دریافت کردند که تیم‌ها امداد و نجات به دلیل شرایط جوی نامساعد تصمیم گرفته‌اند که جستجوی اجساد را فعلا متوقف کنند.
آقای پارادو تعریف کرد: «با شنیدن این خبر دچار وحشت شدم، اما به یاد آوردم که وحشت شما را می‌کشد ولی ترس شما را نجات می‌دهد.»
در ارتفاع سه هزار و ۵۷۵ متری از سطح دریا، بدون هیچ لباس مناسب و غذای کافی، گروه نجات یافتگان تصمیم گرفتند تا شروع تابستان برای نجات از یخچال طبیعی منتظر بمانند.
او یادآور شد: «اعتماد، همدلی و دوستی که در گروه وجود داشت، عناصر مهمی برای بقای آنها بود. اما در آن شرایط بیش از آن که بادهای سرد آزاردهنده باشد، ندانستن اینکه کی دوباره غذا می‌خورید، ترسناک‌تر و آزاردهنده‌تر بود. هنوز هم که دو ماه تا بهبود آب و هوا باقی مانده بود، بنابراین مجبور شدیم از اجساد دوستان مرده خودمان تغذیه کنیم.»
آقای پارادو ادامه داد: «با گذشت زمان، آب و هوا بهتر شد، اما تنها ۱۶ نفر زنده مانده بودند. در این مرحله بود که سخت‌ترین تصمیم را گرفتم. بدنه هواپیمای سقوط کرده را همراه با روبرتو کانسا ترک کردیم و به دنبال کمک راه افتادیم. شاید عشق به پدرم و این که می‌خواستم پیش او برگردم، کمکم کرد تا این تصمیم را بگیرم.»
پس از ده روز پیاده روی، معجزه‌ای رخ می‌دهد. آنها به دامنه کوه می‌رسند و ساحل رودخانه را می‌بینند. آقای کانسا یک قاطر یا قاطرچی شیلیایی را به نام سرجیو کاتالان می‌بیند.
او گفت: «شنیدن حرف‌هایمان از دو طرف رودخانه دشوار بود ولی سرجیو کاتالان آدم باهوشی بود. سنگی را برداشت، کاغذ و مدادی را دور آن پیچید و آن سوی رودخانه پرتاب کرد. روی آن نوشتم که من مسافر هواپیمایی هستم که در کوه سقوط کرده است. من اروگوئه‌ای هستم، ۱۴ دوست دارم دیگر دارم که آنجا گرسنه گرفتار شده‌اند.»
آقای کاتالان به سرعت دو قرص نان را به آنها پرتاب می‌کند و به دنبال کمک می‌رود.
آقای پارادو افزود: «امدادگران نمی‌توانستند باور کنند که ما مسافران هواپیمایی هستیم که دو ماه و نیم قبل سقوط کرده بود.»
به اینستاگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
فرناندو پارادو در اکتبر ۲۰۲۲ گفت: «۱۶ نفر از آن سانحه جان سالم به در بردند که الان با اعضای خانواده‌شان ۱۴۰ نفر شده‌اند.»