توسکانی ایتالیا یکی از مکانهایی است که از بیست و پنج سال پیش تاکنون محل برگزاری جشنواره موسیقی مجلسی ویژه ای است که آنرا به افتخار آیریس اُریگو نویسنده انگلیسی-آمریکایی نام گذاری کرده اند. نویسنده ای که علاوه بر مشارکت در کارهای خیر، عاشق هنر، طبیعت و زیبایی بود.
برای افتتاح این جشنواره برخی از آخرین قطعات پیانوی روسینی نواخته شد و نواختن این قطعات بدست هنرمندی بمانند مارکو مَرسُکی زیبایی آنرا دو چندان کرد.
بِنِدِتا، مدیر این جشنواره، دختر نویسنده آمریکایی-انگلیسی، آیریس اُریگو است. او می گوید که هنر و موسیقی در خاندان اُریگو همیشه وجود داشته است.
یک سال پس از مرگ آیریس اُریگو، در املاک خانوادگی آنها که در اطراف مکانهای تاریخی و هنری واقع شده، این جشنواره بر پاشد.
خانم نویسنده و شوهرش در اوایل قرن بیست، مراتع لا فُچه در نزدیکی فلورانس را خریداری کرد و برای آبادانی آن زحمات زیادی کشیدند.
نوه ایریس در این مورد می گوید: «زمین، سدها ، حوضچه ها و جاده ها باید بازسازی می شد. در حقیقت همه چیز باید دوباره از نو ساخته می شد. این وظیفه آنتونیو پدربزرگم بود. مادربزرگم آیریس هم یک کلینیک پزشکی کوچک و هم یک مدرسه ساخت. در طول جنگ هم برای کودکان آواره سرپناه درست کرد.»
آیریس اُریگو نویسنده چندین کتاب است که مشهورترین آنها «خاطرات جنگ» نام دارد.
آهنگساز و رهبر جوان ارکستر، فرانچسکو چیلوفو، بعضی از ترانه های خود را به او تقدیم کرده است.
فرانچسکو چیلوفو می گوید:«آیریس اُریگو توانست ذات و جوهر ایتالیایی ها را درک کند. او در پایان کتاب خاطرات جنگ خود می گوید:“من در اطرافم فقط ویرانی می بینم. می دانم که مردم برای بازسازی همه چیز از نو، آستینها را بالا زدند و سخت کار کردند”. هم کتاب او و هم قطعه موسیقی من با این جمله به پایان می رسند: مرگ و نابودی به سراغ ما آمد ولی این امید بود که در هوا موج می زد.»
امید و زیبایی ای که در باغهای انگلیسی دوره رنسانس توسکانی بخوبی نمایان است.
لا فُچه و جشنواره اش بارزترین میراث آیریس اُریگو و نشانه ای از تداوم این امید به شمار می روند.