آیین «تییام» جامعه هندو: پل ارتباطی طبقه فرودست با فرا دست

آگهی

با نشستن خورشید، طبلها به صدا در می آیند تا شروع مراسمی هزاران ساله را اعلام کنند. این مراسم یک آیین باستانی است که در ایالت کرالا، در جنوب هند برگزار می شود. ساحل طولانی و زیبای ایالت کرالا به نام «ساحل مالابار» تا دریای عرب ادامه دارد.

این نیایش و رقص ویژه آن به نام «تییام» ( Theyyam) قدمتی چند هزار ساله دارد و به روایتی ریشه آن به دوران نوسنگی، ابتدای عصر کشاورزی انسان بر می گردد. آیین «تییام» تنها نمونه ای از صدها نیایش و آیین برای بزرگداشت خدایان و الهه ها، اجداد و ارواح و قهرمانان گذشته است که در طبیعت و فضای باز برگزار می شود.

آنوران بالان، رقصنده با تجربه «تییام» می گوید: «هر جامعه ای آیین های ویژه خود را دارد. این آیین ها مقدمات مفهوم های زیادی دارند. آنها معتقدند این خدا و حقیقت است.» او که از دوازده سالگی در آیین «تییام» رقصیده است حال دانش و تجربه خود را نوه اش منتقل می کند. آنوران اضافه می کند: «مدرسه ای نیست که تییام را به نسل بعدی آموزش دهد. این آیین در مدارس سنتی ویژه جامعه ما، در کنار مرشد ها مربی ها منتقل می شود. وقتی بزرگسالان آن را اجرا می کنند دانشجوها می بینند و یاد می گیرند. آموزش از راه مشاهده و تکرار انجام می شد.» نوه او می گوید: «اوایل پیش پدرم می رفتم تا رقص تییام را یاد بگیرم. پس از اینکه زیاد نگاه کردم از آن خوشم آمد و بزرگتر که شدم برای برگزاری این آیین کمک می کردم. پس از مدتی از من دعوت کردند که جز رقصنده های تییام باشم.»

خانواده کریشنان نسل اندر نسل، از سیصد سال پیش آیین را در خانه خود برگزار می کنند. کریشنان، راهب معبد می گوید: «جد من، پدر بزرگ من و پدرم هر سه نسل ما این آیین را در خانه اجدادیمان برگزار کرده ایم، این سنت ما است. مردم از راههای دور می آیند. رضایت آنها رضایت ما است. مثلا اگر پس از دعا و نیایش صاحب فرزند شوند برای ما هم دعا می کنند و رضایت خدا شامل حال ما هم می شود.»

تهیه لباسها وتدارکات مراسم از ساعتها پیش شروع می شود ولی همه وسایل و اسباب آن از طبیعت گرفته می شود. در ناقضی منحصر بفرد با قوانین سنتی جامعه هند، رقصندگان «تییام» از پایین ترین کاست یا طبقه جامعه هندو هستند.
راهبان برهمن مانند کریشنان، که به طبقه بالا تعلق دارند آنها را برای اجرای آیین دعوت می کنند. کریشنان می گوید: «این مردم از طبقه پایین جامعه هستند. ولی از لحظه ورود به آیین و نمایش از ما هم بالاتر می روند.»

با رسیدن نور صبح، سکوت بر جمعیت حاکم می شود. ضرباهنگ طبلها، رقصنده را تا عروج به حالت خلسه همراهی می کنند. عقیده بر این است که رقصنده در لحظه ای از حالت جسمانی انسان خود جدا شده و به عرش می رود. رقص ممکن است بیست و چهار ساعت و تا طلوع ادامه پیدا کند. جمعیت در طلب آمرزش، در طول مراسم مقدس با رقصندگان و آیین یکی می شوند.