فلسطینی های سوریه، دوباره طعم آوارگی را می چشند

فلسطینی های سوریه، دوباره طعم آوارگی را می چشند
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button
آگهی

در سال هزار و نهصد و چهل و هشت بندر حیفا در فلسطین بمباران شد، بسیاری کشته و عده زیادی نیز آواره شدند.

در جنگ داخلی که امروز در سوریه جریان دارد، پناهندگان فلسطینی که در این کشور سکنی داشتند باز هم آواره شدند. تاکنون هشتاد و پنج هزار آواره فلسطینی که اجدادشان بعد از تشکیل دولت اسرائیل در سال هزار و نهصد و چهل و هشت از آن کشور رفته اند، امروز از سوریه به لبنان کوچ کرده اند.

یک محله فقیرنشین در شتیلا و اردوگاه شبرا در نزدیکی آن، طی جنگ داخلی لبنان در سال هزار و نهصد و هشتاد و دو، شاهد کشتاری خونین از سوی یک گروه شبه نظامی مسیحی بوده است. شمار دقیق قربانیان آن کشتار هنوز هم معلوم نیست. هشتصد کشته شناسایی شدند اما برخی منابع این آمار را تا سه هزار و پانصد تن ذکر کرده اند.

سوسن مادر سه فرزند و اهل شهر حمص است اما از ترس شناسایی شدن، نمی خواهد نام واقعی اش را فاش کند. او دلیل ترک سوریه را برای خبرنگار یورونیوز چنین شرح می دهد:

«اول شوهرم برای کار به لبنان آمد چون در سوریه دیگر اقتصادی نیست، اصلا کشوری نیست. در اینجا هم مشکلات هست، ولی ما چاره دیگری نداریم.»

پدربزرگ و مادربزرگ سوسن اهل حیفا و یافا بودند، دو شهر فلسطینی که امروز در قلمرو حکومت اسرائیل هستند. نیمی از خانواده این زن در سوریه و نیمی دیگر در لبنان زندگی می کنند. او دلش می خواهد که بعد از جنگ به حمص برگردد و می گوید:

«اگر واقعیت قضیه را بخواهید، وقتی که اوضاع در سوریه بهتر شود، وضع ما هم بهتر خواهد شد. آینده ما در آنجاست. ما برای فرزندانمان آینده بهتری می خواهیم.»

او به زبان انگلیسی اضافه می کند که عاشق سوریه و فلسطین است.

سازمان ملل به آوارگانی چون سوسن خدمات بهداشتی و مسکن می دهد. اما دولت لبنان برای فلسطینی ها محدودیت گذاشته و بیست شغل خاص را برای آنها ممنوع کرده است. محمود عباس، مدیر مرکز جوانان در شتیلا می گوید:

«دولت لبنان برای فلسطینیان در داخل و خارج اردوگاه قایل به حق کار، تأسیس شرکت و انجمن نیست. فلسطینی ها در اینجا حق مالکیت مسکن ندارند و این بسیار غم انگیز است.»

شتیلا در سال هزار و نهصد و چهل و هشت برای سه هزار سکنه ساخته شد، ولی امروز شانزده هزار نفر در آن زندگی می کنند. مساحت آن فقط یک کیلومتر مربع است و آب آشامیدنی سالم ندارد.

محمود عباس اضافه می کند: «شرایط زندگی در خانه های اینجا حتی برای موش ها هم مناسب نیست. بروید اردوگاه را ببینید، جای زندگی انسان نیست. سازمان ملل می نالد که پول برای حمایت از آوارگان ندارد، اما انگار برای اسلحه پول دارد. آن حامیان مالی و آن دولت های ثروتمند، برای جنگ در مرزهای سوریه، در دره بقاع و منطقه عکار پول دارند، اما برای کمک به مسکن پناهندگان بیچاره پول ندارند.»

دولت لبنان وجود بیش از یک میلیون پناهنده سوری در این کشور را قبول دارد اما می گوید که در صورت پایان نیافتن درگیری در سوریه، قادر به پذیرفتن شمار بیشتری از پناهندگان نخواهد بود.

ابو یامن که شش فرزند دارد و نزدیک یک سال پیش به لبنان آمده است، در باره عزیمت از دمشق می گوید: «من تصمیم به ترک دمشق گرفتم چون فرزندانم دیگر نمی توانستند در آنجا بمانند. سه فرزند دانشجو دارم. هر روز از بمباران و حمله در عذاب بودیم. فقط با چند تا لباس تابستانی آمدیم. خیلی سریع یک ماشین کرایه کردیم و آمدیم … در اینجا به ما هیچ کمکی نکردند. من برای اجاره یک ماه این خانه دویست و پنجاه دلار دادم. خیلی دنبال کار گشتم اما هنوز بیکارم. به شهرهای مختلف لبنان رفتم اما کار پیدا نکردم، حتی شغل رانندگی. بچه های من هم نمی توانند کار کنند. منتظر کمک انجمن های خیریه، اتحادیه اروپا یا جاهای دیگر هستیم ولی تا حالا هیچ کمکی نگرفته ایم.»

پدر و مادر ابویامن اهل شهری بوده اند که امروزه در شمال اسرائیل واقع است و کریات شمونه نام دارد. او هیچ آینده ای برای سوریه متصور نیست و می گوید: «ما در وضعیت بغرنجی به سر می بریم. ما می خواهیم که هر چه زودتر به کشور خودمان یعنی به فلسطین یرگردیم همین. چون آنجا خاک ماست، زمین ماست.»

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

ژاپن چگونه از تخصص خود برای کمک به بهبود اوکراین استفاده می‌کند؟

صنعت پنبه ازبکستان پس از تحریم دوباره رونق گرفت

گربه‌ها و گوزن‌ها؛ یاوران گردشگری در مناطق دورافتادهٔ ژاپن