پزشکان سوئدی توانسته اند زمانی را که بیماران مبتلا به پارکینسون باید منتظر درمان بمانند از شش ماه به هفت روز کاهش دهند.
آگهیپزشکان سوئدی توانسته اند زمانی را که بیماران مبتلا به پارکینسون باید منتظر درمان بمانند از شش ماه به هفت روز کاهش دهند. در این گزارش «مراقبت هوشمند» می بینیم که چگونه این تغییر کوچک موجب تحولی بزرگ شده است.
در استکهلم تغییرات به ظاهر ساده ای در برقراری ارتباط میان پزشکان برای درمان بیماری پارکیسنسون ایجاد شده است: زمانی که بیمار باید منتظر درمان بماند از شش ماه به دو هفته کاهش پیدا کرده است. با این تغییرات روشهای کهنه استفاده از کاغذ و قلم جای خود را به تکنولوژیهای جدید ویدئو کنفرانس و ملاقات پزشکان در فضای مجازی می دهد. پیشگامان این پروژه دو متخصص مغز و اعصاب به نامهای آندرس یوهانسون و کریسیتن کارلستروم هستند.
آنها هر هفته در کنفرانس ویدئویی وضع بیماران مبتلا به پارکینسون را بررسی و در این باره مشورت می کنند که آیا بیماران به درمان پیشرفته نیاز دارد یا نه.
دکتر آندرس یوهانسون درباره اینکه آیا با طرح مشورت پزشکان در فضای مجازی در وقت صرفه جویی می شود یا نه می گوید: «اگر بیمار را به اینجا ارجاع می دادند باید به دنبال اطلاعات بیشتر می گشتم و بعد هم چند جا تلفن می زدم که یکی دو ساعت طول می کشید. اما الان کار من در پانزده دقیقه تمام می شود.»
دکتر کریسیتن کارلستروم هم در این باره می گوید: «پیش از این هیچ تماسی نداشتیم، نه حضوری و نه تلفنی، که نشان می دهد ارتباط برقرار نبود و وقت هم زیاد تلف می شد.»
بر اساس بررسی مؤسسه پزشکی کارولینسکا استفاده از ویدئو کنفرانس به جای کاغذ بازی هم زمان انتظار برای ملاقات با متخصص را کاهش داده است و هم تعداد ارجاع های غیرلازم برای نظر پزشک دوم را کم کرده است.
رئیس انجمن بیماران مبتلا به پارکینسون در سوئد می گوید که قبلا بیماران باید زمان زیادی، بین ۶ ماه تا یک سال یا حتی دو سال برای وقت دکتر منتظر می ماندند.
یکی دیگر از مسئولان ارشد این انجمن هم می گوید که اینکه در این طرح جدید دو پزشک می توانند برای تشخیص با هم در فضای مجازی و از طریق ویدئو کنفرانس در تماس باشند، خیلی بهتر است.
اینگر لوندگرن، دبیر کل انجمن بیمارن پارکینسون در سوئد می افزاید: «وقتی دو پزشک متخصص مغز و اعصاب با هم مشورت می کنند همیشه این خطر وجود دارد که بیمار از گفتگو جا بماند و نفهمد که چه می گذرد. اما خیلی اهمیت دارد که بیمار مبتلا به پارکینسون از آغاز در جریان باشد.»
نظامهای درمان و بهداشت معمولا در پذیرفتن و به کارگیری نوآوریهای دیجیتال کند هستند. دنیل فورسلوند، کارشناس بهداشت الکترونیک در شورای شهر استکهلم می گوید که مقررات اداری یکی از دلایل این کندی است.
وی می افزاید: «اگر بیمارستان یا درمانگاه نتواند برای دیدار دیجیتال یا دیدار در فضای مجازی هزینه دریافت کنند، طبعاً برای ملاقات بیمار و پزشک همان روش های قدیمی را به کار خواهند برد. بنابراین باید مقرراتمان را انعطاف پذیرتر و بازتر کنیم تا متخصصان بهداشت بتوانند روشی را پیش بگیرند که برای بیمار بهترین است.»
این رویکرد جدید در حال حاضر در مقیاس خیلی کوچک به اجرا در آمده است. پزشکان دوست دارند در آینده چه تحولات دیگری صورت گرفته باشد؟ از نظر دکتر کریستین کارلستروم، آزمودن فناوری ارتباط ویدئویی با بیماران می تواند مفید باشد.
وی در این باره می گوید: «بیمار در خانه دوربین و تجهیزات ویدئويی دارد و کافی است در روز دو یا سه بار و هر بار پنج دقیقه آنلاین شود. ما از بیمار حالش را خواهم پرسید و این که چه حرکتهایی را می تواند انجام بدهد و پس از انجام حرکت حالش بهتر شده است یا نه.»
اکنون پروژه در استکهلم گسترش یافته است و پنج متخصص مغز و اعصاب از شهرهای دیگر سوئد نیز به آن اضافه شده اند.