ایسلند، شمالی ترین نقطه اروپای غربی و آخرین کشور این قاره است که انسان در آن ساکن شد. همچنین دربرگیرنده بزرگترین مجموعه قله های آتش فشانی فعال زمین است.
در این کشور، پس از بحران اقتصادی اروپا، تنها قلب بخش کوچکی از مردم به گرمی می تپید، اما خون دیگران به سردی می گرایید.
صندوق بین المللی پول در سال 2008، بحران بانکی ایسلند را به نسبت ابعاد اقتصادیش، بزرگترین سقوط مالی تاریخ نامید.
در سال 2002 که از سال های رونق مالی بود، سه بانک خصوصی اصلی ایسلند به معاملات پر خطر دست زدند و سهام خود را وارد بازارهای بین المللی کردند.
ظرف شش سال، صاحبان جدید بانک ها ارزش سهام خود را تا دوازده برابر یعنی به
اندازه بودجه دولت، افزایش دادند، رشد اقتصادی به هزینه پول خارجی صعود کرد و جمعیت 300 هزار نفری ایسلند ظاهرا به ثروتمندترین و خوشبخت ترین مردم جهان تبدیل شدند. اما سرانجام در سپتامبر 2008، بانک های ایسلند سقوط کردند.
ورشکستگی نیز به همان ابعاد رونق اقتصادی بود و دولت پذیرفت که پول باد آورده، کشور را غرق در ورشکستگی کرده است.
اما ایسلندی ها همانگونه که به نجات فردی خود دست می زنند، به عنوان یک جامعه نیز چنین می کنند. اکنون دمکراسی آنها نیز در گروی این بحران بود.
ایسلندی ها اولین اعتراض کنندگان بودند. در ژانویه 2009 واکنش به بحران مالی، به بزرگترین اعتراضی که ریکیاویک از هنگام پیوستن به ناتو در سال 1949 دیده بود، تبدیل شد. مردم خواهان رادیکال ترین تغییرات شدند: قانون اساسی جدید و دمکراسی جدید.
اکنون تازه ترین گزارش ها از بانک مرکزی ایسلند نشان می دهد که بیکاری و مهاجرت ایسلندی ها از کشور، به تدریج و به آهستگی کاهش می یابد. رشد اقتصادی در سال گذشته 3.1 در صد بوده و بیکاری به 7.1 درصد کاهش یافته است.
ایسلندی ها طی ماه های آینده با انتخاب های مهمی نیز روبرو هستند: اینکه آیا جامعه ای صرفا متکی بر منابع خود بمانند و یا به نو آوری دست بزنند، به اتحادیه اروپا بپیوندند و یا جدا از این اتحادیه زندگی کنند؟