میراث زنده بوریاتیا

میراث زنده بوریاتیا
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button
آگهی

در جنوب شرق سیبری و در مرز مغولستان، بوریاتیا، یکی از متمایزترین جمهوری های روسیه قرار گرفته است. تنوع فرهنگی و سنتی بسیار غنی با تاریخ آن در هم تنیده است.

در گذشته هر خانواده بوریاتی صاحب شتر بود، ولی در قرن بیستم این شترها ناپدید شدند. اکنون آنها دوباره به این منطقه بر می گردند.

بایر ماندانوف، گله دار می گوید: “گفته می شود که در زمان های بسیار قدیم، اهالی بوریاتیا شترهای بسیاری داشتند. اکنون ما می خواهیم این سنت دوباره زنده شود.”

بازگشت شترها به پارک ملی، یکی از نشانه هایی است که بوریاتیا خواهان زنده کردن سنت هایش است.

این جمهوری که در همسایگی دریاچه بایکال، که بیست درصد آب شیرین جهان را داراست، قرار دارد، مجبور است برای حفظ پاکیزگی آب از ایجاد صنایع سنگین در منطقه خودداری کند.

یک سوم جمعیت یک میلیونی بوریاتیا در اولان اوده، پایتخت آن زندگی می کند که شهری مدرن و پویا با ساختمان های مرتفع، خیابان های شلوغ و زندگی شبانه پرهیجان است.

زیبایی منحصربفرد طبیعت بایکال باعث جذب گردشگران بی شمار شده است که منبع درآمد مهمی برای این جمهوری محسوب می شود ولی نگرانی هایی نیز در مورد ضررهای آن برای طبیعت به همراه می آورد.

مراسم مذهبی سنتی هنوز در دهکده ها برگزار می شود. این تشریفات نشان دهنده ستایش ارواح طبیعت است. اهدای غذاهایی چون گوشت گوسفند و استفاده از استخوان های آن برای پیشگویی آینده، بخشی از این سنت است.

دیمبرین بورکونووا، مدیر هنری گروه سرود سنتی می گوید: “این کوهستان های مرتفع، کوهستان های مقدس که ما را احاطه کرده است، از ما در برابر بیماری های مختلف حفاظت می کند. ما هر روز صبح این خدایان مقدس و کوهستانمان را دعا می کنیم.”

ستایش طبیعت، ریشه در ویژگی های درمانی این منطقه دارد. همان شکستگی تکتونیکی که باعث ایجاد بایکال شد، چشمه های آب گرمی نیز بوجود آورد که از قرن هجدهم میلادی بعنوان استراحتگاههای درمانی مورد استفاده قرار می گیرد.

به مناسبت روز موسوم به “دره صد چشمه” افراد بسیاری برای زیارت به منطقه می آیند. چشمه های آب معدنی برای قدرت های درمانی مختلف شناخته شده اند. برخی چشم های خود را با این آب می شویند به امید اینکه قدرت بیناییشان بهتر شود. دیگران بطری های خود را برای نوشیدن پر می کنند.

شمن باوری یکی از مذاهب ویژه دهکده های بوریاتیا است که با بودیسم تبتی همزیستی می کند و ترکیبی از سنت ها را بوجود می آورد.

سودنون لاما می گوید: “این یک مراسم مختلط است. آنچه به ارواح شمن اعطا می شود همراه با بستن پیمان با بودیسم است و به این ترتیب خدایان شمن تبدیل به خدایان بودیسم می شوند. بنابراین این مراسم فقط ویژه شمن باوری نیست.

بوریاتیا همچنین سرزمین مسیحیان است، اقلیت ارتدوکسی موسوم به “مومنان قدیمی” که اجدادشان در قرن هفدهم میلادی در نتیجه تفرقه در کلیسای روسیه، به سیبری تبعید شدند، در آنجا زندگی می کنند.

آنها کشاورزان موفقی هستند که زندگی خود را وقف نگهداری و حفاظت از سرزمین بوریاتیا در مقابل بهره برداری صنعتی منابع طبیعی کرده اند.

کشیش سرگئی می گوید: “این سرزمین نمی تواند تا ابد دست نخورده باقی بماند، و ما باید با آن با احترام رفتار کنیم تا کامیاب می شویم. ولی اگر شروع به حفاری و انفجار در سرزمینمان بکنیم، دیگر به جز آوار چیزی باقی نخواهد ماند.”

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

ژاپن چگونه از تخصص خود برای کمک به بهبود اوکراین استفاده می‌کند؟

صنعت پنبه ازبکستان پس از تحریم دوباره رونق گرفت

گربه‌ها و گوزن‌ها؛ یاوران گردشگری در مناطق دورافتادهٔ ژاپن