آگهیدهکده روسی ایوانووکا در جمهوری آذربایجان بسیار مشهور است. اهالی این دهکده به زبان آذربایجانی صحبت می کنند ولی زبان مادری آنها روسی است و هر کودک از داستان گذشتگان خود آگاهی دارد. کاترین کبیر، «مومنان قدیمی» را از روسیه تبعید کرد و آنها پس از سالها سرگردانی، اقامتگاه خود را انتخاب کردند.
ماتوی ارمولوو، ۸۶ ساله، یکی از اهالی ایوانووکا، می گوید: «آنها ایده شمایل و تندیس را قبول نکردند، زیرا می خواستند مستقیما با خدا ارتباط برقرار کنند. کاترین دستور تبعید مولوکان ها را از روسیه صادر کرد. اینگونه همه چیز شروع شد. آنها به مناطق مختلف رفتند.»
در محل دعای مولوکان ها نه شمع، نه شمایل، نه تزیین و نه کشیش هست. افراد مسن، مسئول زندگی معنوی اهالی دهکده هستند. آنها به غیر از مسائل مذهبی، مشاور خانواده ها برای حل مشکلات نیز هستند.
ماتوی ارمولوو، ۸۶ ساله می گوید: «ریش سفیدان در صدر می نشینند. اگر مسئله ای برای حل کردن وجود دارد، ما، مردان پس از مراسم می مانیم و به چاره و راه حل فکر می کنیم.»
تقریبا هر خانه مجهز به کوره، به سبک قدیمی روسی است. از این کوره هر روز برای پخت غذا استفاده نمی کنند و فقط به مناسبت های ویژه آنرا روشن می کنند. امروز روز تولد والنتینا است و او در حال پخت «لاپشا»، غذای معروف محلی است. او می گوید: «به مناسبت عید پاک، عروسی و حتی مراسم تدفین این غذا باید بر روی میز باشد. اگر لاپشا نباشد، یعنی ضیافت واقعی نیست.»
ایوانووکا تنها دهکده در جمهوری آذربایجان است که هنوز سیستم کلخوز یا مزرعه اشتراکی در آن پابرجا است. اهالی از مسئولان درخواست حفظ این سیستم را کردند، زیرا آنها نمی خواهند زمین هایشان خصوصی سازی و قطعه قطعه شود.
ایوان نووسلتسو همه زندگیش در مزرعه اشتراکی کار کرده است و پس از بازنشسته شدن تصمیم گرفت به کار پرورش زنبور عسل بپردازد. به گفته او، گل های ایوانووکا منحصر بفردند و در نتیجه، طعم عسل عالی است. او می گوید: «همه این زمین ها متعلق به ایوانووکا است. وقتی اجداد ما به اینجا آمدند درختان بسیاری بود و آنها را با دستهای خودشان از ریشه درآوردند. آنچه اکنون می بینیم، ثمره کار پدران و پدربزرگانمان است.»
در ایوانووکا افراد جدیدی نیز مستقر می شوند، مانند «جان» که بریتانیایی است. او وقتی از اینجا دیدن کرد، تصمیم به ماندن برای همیشه گرفت. جان و تاتیانا، همسرش، یک مسافرخانه باز کرده اند.
جان هاوارت می گوید: «مسافران ما اغلب از جاده ابریشم، از اروپا و از شرق می آیند. آنها وقتی از ایوانووکا رد می شوند به خانه ما می آیند. از همه ملیت ها در خانه مان داریم.»