او یکی از یهترین بازیکنهای فوتبال زمان خودش بود. عامل اصلی قهرمانی فرانسه در جام جهانی ۹۸، و دو سال بعد در جام ملتهای اروپا. حالا وی هدف دشوار دیگری دارد، مبارزه علیه نژادپرستی، لیلیان تورام میهمان این هفته برنامه گفتگوی جهانی بود.
لیلیان تورام، در گوادلوپ بدنیا آمد. او یکی از بازیکنان قدیمی تیم ملی فرانسه است. او رکورددار حضور در تیم ملی فرانسه در پست دفاع است.
لیلیان تورام با دو گل حساسی که وارد دروازه کرواسی کرد اجازه داد تا تیم ملی فرانسه به دیدار پایانی این بازیها راه پیدا کند. فرانسه پس از برد برزیل در فینال توانست جام جهانی 98 میلادی را از آن خود کند.
او پس از اتمام فوتبال وارد مبارزه علیه نژادپرستی شد و بنیاد لیلیان تورام، آموزش و پرورش علیه نژادپرستی را راه اندازی کرد. او دو کتاب، ستاره های سیاه و تاریخ ما را دراینباره تالیف کرده است.
یورونیوز: من از قهرمانی در جام جهانی ۹۸ گفتم، پیروزی بزرگی در ورزش، همچنین در عرصه اجتماعی، تیم ملی چند رنگ فرانسه، یکی از مدلهای مهم ادغام مهاجرین رنگین پوست در فرانسه شد، امروز کجا قرار داریم؟
لیلیان تورام: پیروزی سال ۹۸ کمک زیادی به یکپارچگی فرانسه در آن سالها کرد. سوالات زیادی را هم از سایه بیرون آورد و به آنها اهمیت داد. از جمله با هم زندگی کردن، این واقعیت که فرانسه کشوری است چند رنگ است، فرصتی داد برای گفتگو درباره استعمارگرایی، برده داری…سال ۹۸ مصادف شد با صد و پنچاهمین سالگرد برچیده شدن برده داری در فرانسه.
یورونیوز: اما حالا، پس از انتخابات اروپایی، با فرانسه ای جدید مواجه شده ایم، نظرتان چیست؟
لیلیان تورام: دلیل اصلی آن بحران اقتصادی است. بحران اقتصادی ذهنها را منحرف می کند چرا که همه نگران آینده شان می شوند. یکباردیگر می گویم که تحلیل شرایط کنونی بسیاردشوار است. خصوصا در مقایسه با سال ۹۸. فکر می کنم بسیاری از کسانی که آن سال را زندگی کرده اند طعم خوش باهم بودن را چشیده اند. یورونیوز: شما به پیشنیه حرفه ای تان در فوتبال اشاره کرده اید، ما از مخاطب هایمان خواسته ایم تا در اینباره بپرسند. گلودی مورینیو، می پرسد آیا قربانی تبعیض های نژادی در زمان بازی در تیم ملی فرانسه بوده اید یا خیر؟
لیلیان تورام: زمانی که در تیم ملی فرانسه بودم، نه، اما زمانی که در ایتالیا توپ می زدم، اغلب اوقات، متاسفانه، بسیاری از هواداران لحظه ای که یک سیاه پوست پایش به توپ می خورد، صدای میمون در می آوردند. آن موقع تازه می فهمدیم هدف آنان چیست؟ چرا بجای میمون صدای سگ و گربه در نمی آورند. چرا که قرنهاست باوری در نوع بشر ایجاد کرده ایم که سیاه پوستان به میمونها نزدیک تر از سفید پوستان هستند. حتی در کتابهای مدرسه، همیشه تفاوتهای نژادی را پررنگ کرده ایم.
یورونیوز: شما می توانستید آنها را بخاطر رفتارشان ببخشید؟؟
لیلیان تورام: اما من می گویم که این تنها میوه تاریخ است. ما تنها باید بفهمیم چرا؟؟؟
یورونیوز: به نظرتان نژادپرستی در استادیومها بیشتر از ۱۰ یا بیست سال گذشته نشده است؟
لیلیان تورام: آنچه که در اینباره تلخ است، زمان طولانی است که استادیومها وجود دارند فوتبال به همچنین، اما ما نتوانسته ایم معضلات آنرا حل کنیم. اگر اتفاقی که با دنی الوز افتاد را تحلیل کنیم، همگان از ژست الوز حمایت کردند و برای من این ژست آلوز نبود که اهمیت داشت …
یورونیوز: واکنش نشان دادن با خوردن موزی که زیر پایش افتاد…
لیلیان تورام: دقیقا، این تنها شکل واکنش نیست که مهم است، باید تحلیل کرد چرا داوران کار مشخصی نکردند. جرا بسیاری از بازیکنان واکنش نشان نمی دادند. تنها آن فرد که مورد نژادپرستی قرار می گرفت، تنها وی مسئول پاسخگویی بود.
یورونیوز: در زمانی که بازی می کردید آیا برخی از بازیکنان از شما حمایت می کردند؟
لیلیان تورام: بستگی به بازیکنان دارد. اما یکباردیگر می گویم، بسیاری هنوز حتی نمی دانند که نژادپرستی نوعی خشونت وحشتناک است که به رنگین پوستان تحمیل می شود. زمانی که می خواستم گفتار های نژادپرستانه و یا اعمالی از این دست در جامعه را محکوم کنم بسیاری از بازیکنان می گفتند: می دانی خیلی اهمیتی ندارد، آنها تنها می خواهند تو را تحت فشار قرار دهند. بنوعی نژادپرستی در فوتبال از نژادپرستی در جامعه اهمیت کمتری دارد.