مانون لسکو، شاهکار پوچینی پس از سی سال در رویال اپرا هاوس لندن بروی صحنه می اید.
این یک موقعیت استثنایی برای جوناس کافمن است که یکی از پر استعدادترین خوانندگان تنور زمان ما به حساب می آید. او اکنون با “مانون لسکو” نقش جدیدی به فعالیت هنری اش اضافه می کند.
جوناس کافمن در اپرای پوچینی نقش “رناتو دگریو” را اجرا می کند. وی درباره نقش خود می گوید: “این نقش بی نهایت زیبا است و فکر می کنم در آینده آن را اعتلا دهم، ارتباط من با این اپرا تازه شروع شده و به نقش خودم علاقه پیدا کرده ام.”
نقش “دگریو” سالها در انحصار پلاسیدو دومینگو بود. اکنون کافمن راه او را ادامه می دهد.
اپرای مانون لسکو با الهام از داستان “آبه پروو” تنظیم شده است. ناشر پوچینی سعی کرد او را از این قصد بر حذر دارد زیرا “مسنه” قبلاً اپرای موفقی بر اساس این داستان ساخته بود ولی پوچینی با سماجت در ساخت و نمایش این اثر در سال ۱۸۹۳ شهرت جهانی یافت.
آنتونیو پاپانو، رهبر موزیک در اپرا هاوس لندن تأثیر این اثر بر مسیر هنری پوچینی را چنین خلاصه می کند: “مانون لسکو کار بسیار ویژه ای است زیرا مجرایی است که جریان از آن براه افتاد. استعداد پوچینی ناگهان در این اثر تمرکز یافت. این یک داستان مناسب، پروژه مناسب و دارای شخصیت های مناسبی برای او بود.
این شاهکار پوچینی بیش از همه آثارش متأثر از واگنر است. به نظر کافمن، ذره ای از همه چیز در این اپرا می توان یافت: “کمی از وردی و همینطور اپرای “میسترینجر” واگنر را در آن می شنوید.”
آنتونیو پاپانو معتقد است: “هنگامی که پوچینی در بیروت موسیقی واگنر را شنید کاملاً دگرگون شد. واگنر راهی برایش باز کرد. این تأثیر را از نظر کلام ارکستری می توانید بینهایت غنی و زیبا در همه “مانون لسکو“بشنوید.”
اپرا که توسط جاناتان کنت بروی صحنه آمده داستان یک ماجرای بد فرجام عاشقانه است و حول “رناتو دگریو“، یک جوانمرد فقیر و “مانون” که بین ثروت و عشق مردد است، می گردد.
کافمن از وسوسه عشق دگریو را چنین می بیند: “نمی تواند از این زن بگذرد، عشق پرشوری به او دارد، علاقه اش غیرمنطقی است وگرنه دلیلی ندارد اینگونه عمل کند ودر همه شرایط با او بماند. اگرچه زن همیشه او را نامید می کند ولی او در کنارش می ماند.”
او می گوید: “برای دگریو عشق، تعهدی پرشور است که در قلب جای می گیرد و تا هنگام مرگ در آن می ماند.”