اپرای پاریس، شاهکار معماری نیمه دوم قرن نوزدهم، نمایشگر اثر مشهور موتزارت به نام “دستبرد به حرمسرا” است.
داستان بر مبنای باورهای عصر روشنگری مانند وفاداری، مدارا و بخشندگی تنظیم شده است و در دکوری که محلی تخیلی درشرق را
مجسم می کند اتفاق می افتد.
“زابو برایتمن“، مدیر صحنه، در این کار از فیلم های صامت الهام گرفته و می گوید: “قسمت شروع اپرا خلاصه ای از ماجراهایی است که بتدریج در داستان پیش می آید. از آنجا که اتفاق هایی که پیشتر روی داده مهم است، دوست داشتم بیننده ها زود از موضوع سر در بیاورند. در فیلم های صامت سالهای ۱۹۲۰، موضوع فیلم قابل فهم بود، بنابراین خیلی دلم می خواست با استفاده از این روش موضوع داستان را به سرعت روشن کنم.”
او معتقد است که موتزارت جرأت زیادی در کار داشت ، به همه کار دست می زد و همه چیز برای او قابل انجام بود. وی تأکید می کند که سبکی و شادابی این اثر را تحسین می کند اما درعین حال سایه ای از تلخی و غربت در آن احساس می کند که وی را به گریه می اندازد. می گوید: “اپرا است، غیرواقعی و درعین حال واقعی است، مثل فیلم” روشنایی شهر” چاپلین. مسخرگی تلخ زندگی همین است”. به نظر او زندگی جالب نیست، اگر حتی مرگ را هم به مسخره نگیریم.
“زابو برایتمن” اپرای موتزارت را به نمایش عروسکی تشبیه می کند و می گوید: “چیزی که خیلی دوست دارم اینست که این کواتور یا قطعه چهار بخشی ، یک اپرای کوچک است ولی مثل اینکه بازیگران، دور یک ماکت می خوانند و مثل عروسک های خیمه شب بازی در پشت یک قاب، بازی می کنند.”
او از همکاری با خوانندگان اپرای “دستبرد به حرمسرا” در پاریس لذت می برد و خشنودی خود را چنین بیان می کند: “هربار که می خوانند یکی از خواننده ها را بیشتر می پسندم. هر بار می گویم آه، نه، این یکی را بیشتر دوست دارم آه، نه، آن یکی، بهترین است. درحقیقت هربار که شروع به خواندن می کنند از آن لذت می برم، همه شان را دوست دارم، فکر می کنم بخت با من یار است که با آنها کار می کنم. خیلی خوش اقبال هستم.”
اگر مایل هستید “زابو برایتمن” را بیشتر بشناسید، می توانید به مقاله های زیر به زبان فرانسه مراجعه کنید:
http://fr.wikipedia.org/wiki/Zabou_Breitman
www.mariefrance.fr/culture/cine/zabou-breitman-jai-pris-mon-destin-en-main-79647.html
www.psychologies.com/Culture/Divan-de-Stars/Interviews/Zabou-Breitman-J-aime-la-difficulte