آگهیپس از به تعویق افتادن اجرای توافق تجاری اوکراین با اتحادیه اروپا در نوامبر ۲۰۱۳، جنبش اعتراضی میدان که تا این زمان صلح امیز بود، از ماه فوریه شکل دیگری به خود گرفت و جرقه انقلاب فوریه زده شد. رئیس جمهور یانوکویچ دستور تخلیه میدان استقلال را صادر کرد و در حالیکه درگیری ها ۸۲ کشته برجای نهاد، حاضر به کناره گیری نشد.
یانوکویچ گفت: “قصد ترک اوکراین یا استعفا ندارم. من رئیس جمهور قانونی و منتخب اوکراین هستم.”
اما او روز بعد با هلیکوپتر کی یف را به سمت روسیه ترک کرد.
این پایان ریاست جمهوری یانوکوویچ بود. از نظر روند قانونی، پارلمان رای به خلع او داد و یولیا تیموشنکو نماد انقلاب نارنجی را که به مدت دو سال و نیم زندانی بود، آزاد کرد.
حضور تیموشنکو با صندلی چرخدار در میدان استقلال در ۲۲ فوریه، یکی از نقاط برجسته این انقلاب بود. اما شرایط به سرعت رو به وخامت گذارد. کشور بیش از پیش به دو قسمت طرفداران روسیه و طرفداران اروپای غربی تقسیم شد.
تصمیم پارلمان به ممنوعیت زبان روسی در ۱۳ منطقه کشور، اگرچه اجرای آن به تعویق افتاد، اما آتشی بر بشکه باروت در شرق اوکراین بود. در سوم مارس، صدها تن از معترضان طرفدار روسیه به ساختمان ادارات در منطقه دونباس در شرق اوکراین هجوم بردند.
همزمان روند جداسازی جزیره کریمه، یعنی منطقه ای که از جنبه تاریخی به مسکو نزدیک تر بود سرعت گرفت و در ۱۶ مارس همه پرسی پیوستن به روسیه برگزار شد. جامعه بین المللی این رفراندوم را به رسمیت نشناخت.
اما در عمل کریمه از اوکراین جدا شد. دو روز بعد یعنی در ۱۸ مارس، ولادیمیر پوتین و همتای او در کریمه، پیمان الحاق این جزیره به روسیه را امضا کردند. این اولین بار از زمان جنگ بالکان بود که مرزی در اروپا تغییر کرد.
به این ترتیب بحران موجود به جنگ داخلی کشید و اکنون در یک طرف وفاداران به اوکراین در کی یف و در سمت دیگر جدایی طلبانی که مظنون به حمایت از طرف ارتش روسیه هستند، صف کشیده اند. این جنگ تا کنون بیش از ۴۰۰۰ نفر کشته داده که بسیاری از آنها شهروندان عادی بوده اند و توافق های آتش بس هرگز به طور کامل اجرا نشده است.