جان وین، هنرپیشه بزرگ هالیوود از او به عنوان پسر بچه ای شیطان یاد کرده بود. دیوید نیون، هنرپیشه بریتانیایی او را زیباترین اختراع ایتالیایی ها پس از
آگهیجان وین، هنرپیشه بزرگ هالیوود از او به عنوان پسر بچه ای شیطان یاد کرده بود. دیوید نیون، هنرپیشه بریتانیایی او را زیباترین اختراع ایتالیایی ها پس از اسپاگتی دانسته بود. او در حالی در ۱۵۱ فیلم بازی کرده که زندگی حرفه ای خود را بر اثر یک اتفاق آغاز کرد. زندگی کلودیا کاردیناله همچون یک کتاب سینمایی ورق می خورد. از صحنه های حسادت رابرت دنیرو و دلشکسته کردن مارلون براندو گرفته تا فرزندی که او باید آن را مخفی می کرده است. او در شاهکارهایی همچون «یوزپلنگ»، «روزی روزگاری در غرب» و «هشت و نیم» فلینی
نقش آفرینی کرده است. اخیرا او درباره فیلم «هشت و نیم» در انستیتو لومیر لیون سخن گفت. یورونیوز با این هنرپیشه که نماد سینمای ایتالیا است گفتگو کرده است.
یورونیوز: کلودیا کاردیناله! ابتدا تشکر می کنم از اینکه دعوت یورونیوز را پذیرفتید. شما ستاره ای بزرگ همراه با تاریخچه بین المللی غنی هستید. متولد تونس هستید اما ملیت ایتالیایی دارید و می توان گفت که ملیت فرانسوی را هم پذیرفته اید. از سینما سخن خواهیم گفت اما قبل از آن می خواهم از کسی مثل شما که از تونس آمده و در ایتالیا و از طریق ایتالیا و سینما به موفقیت رسیده است بپرسم که این روزها با شنیدن خبر مرگ صدها مهاجر چه حسی دارید؟ مهاجرینی که تقریبا همان مسیر شما را طی میکردند و تجربه ای شبیه شما داشتند و تنها به دنبال زندگی بهتر بودند.
کلودیا کاردیناله: «وحشتناک است. هر روز که اینها را می خوانم گریه ام می گیرد. هزاران نفر کشته شده اند و چیزی که من را تحت تاثیر قرار می دهد این است که بعضی از آنها برای نجات خودشان به جسد دیگران چسبیده بودند. شگفت آور است!»
یورونیوز: کلودیا کاردیناله و اهالی سینما هم می توانند کاری انجام دهند یا اینکه فکر می کنید این مشکلی است که تنها سیاست باید برای حل آن تلاش کند؟
کلودیا کاردیناله: «همه ما باید مبارزه کنیم. سیاست در خط مقدم است اما این وظیفه همه ما است. من سفیر یونسکو هستم و برای حل چندین موضوع مبارزه می کنم. با این حال اعتراف می کنم که وقتی این تصاویر وحشتناک و همه این بچه ها را می بینم، به نظرم هولناک می آید.»
یورونیوز: در مقابل سفر شما از تونس همچون افسانه پریان بود و منجر به اولین قدمهایتان در عالم سینما شد. یک مسابقه زیبایی که شما نمی خواستید در آن شرکت کنید در نهایت شما را مستقیم به جشنواره فیلم ونیز کشاند. برایمان تعریف می کنید که این اتفاقات چطور رخ دادند؟
کلودیا کاردیناله: «یک اتفاق دیوانه وار بود. من آنجا با مادرم بودم و تمام اعضای کنسولگری ایتالیا که این مسابقه زیبایی را سازمان داده بودند حاضر بودند و همه شرکت کنندگان هم روی صحنه مستقر شده بودند. ناگهان یک آقایی آمد و بازوی من را گرفت و شال زیباترین دختر تونس را به گردن من انداخت. جایزه آن هم سفری به جشنواره ونیز بود و آنجا هنوز بیکینی وجود نداشت. در مقابل، من در بیکینی بودم و یا گاهی روپوش محلی داشتم و تمام عکاسان از من عکس گرفته بودند. از من درخواست شد که وارد سینما شوم اما من پاسخ دادم که: “نه، نه. من نمی خواهم کار سینمایی انجام بدهم.” در نتیجه وقتی سوار هواپیما شدم روزنامه ها در مورد من نوشته بودند که: “دختری که نمی خواهد کار سینمایی انجام دهد”.»
یورونیوز: فلینی و ویسکونتی به شکلی دائمی زندگی حرفه ای شما را در سطح بین المللی با فیلمهایی چون «هشت و نیم» و «یوزپلنگ» به جریان انداختند. شما در توصیف آنچه آنها برایتان به جا گذاشتند می گویید که: “ویسکونتی به من بال داد و فلینی من را با خودم آشتی داد.” منظورتان چه بوده است؟
کلودیا کاردیناله: «آنها دو قطب مخالف بودند. قبل از آغاز فیلمبرداری ویسکونتی، ما همه صحنه ها را با همه بازیگران و دور یک میز تمرین می کردیم. باید همه چیز عالی می بود. با فلینی در مقابل، فیلمنامه ای وجود نداشت و فقط بداهه گویی بود. من این شانس را داشتم که وقت زیادی را با ویسکونتی بگذرانم. ما همیشه با هم بودیم و من همیشه خانه او بودم، با هم به سفر می رفتیم و جشنواره سانرمو را تماشا می کردیم. در مقابل فدریکو (فلینی) جلوی من زانو می زد و عاشق من بود. او از دست من عصبانی می شد چون من به اندازه کافی غذا نمی خوردم. او به من می گفت: “تو به آفریقا تعلق داری، به زمین! به همین دلیل هم الهامبخش من هستی”.»
یورونیوز: مارچلو ماسترویانی علنا گفته بود که همیشه شما را دوست داشته است. رابرت دنیرو صحنه هایی ناشی از حسادت برای شما را پدید آورد. شما که همیشه دست رد به سینه خواستگارانتان می زدید اما یک روز تماسی تلفنی از مردی داشتید که در آن زمان او را “مقاومت ناپذیرترین فرد زمین” در نظر می گرفتید. این فرد مارلون براندو بود. می توانید برایمان تعریف کنید که این دوئل چطور گذشت؟
کلودیا کاردیناله: «وقتی فهمید که من کجا هستم، او آمد و در اتاق من در هتل را زد و وارد اتاق شد و تمام تلاشش را کرد که دلربایی کند. بعد من را نگاه کرد و گفت: “خوب فهمیدم! تو هم مثل من سرکش هستی و نمی خواهی که کسی تو را تصاحب کند.” البته بلافاصله بعد از اینکه او در اتاق را بست و رفت من با خودم گفتم: “چه قدر احمق هستم”. او هنرپیشه مورد علاقه من بود.»
یورونیوز: راز شما برای جلو رفتن و تسلیم نشدن در مقابل شکلی از نوستالژی که بسیاری از ستاره ها را به معنای حقیقی آن کشته چه بوده است؟ نوعی نوستالژی که با تصویرشان در ارتباط بوده است و در حدی بوده که نتوانستند گذشت زمان را بپذیرند.
کلودیا کاردیناله: «اولا ما معمولا تنها یک بار زندگی می کنیم. من البته ۱۵۱ زندگی داشتم. این فوق العاده است که بتوانید تغییر پیدا کنید اما برای انجام این حرفه شما باید در داخل بسیار قوی باشید در غیر این صورت ممکن است که دیگر ندانید که چه کسی هستید. ریتا هیورث یک بار من را گریه انداخت. او تا من را دید به داخل ماشین کاروان من آمد و همینطور که اشک می ریخت گفت: “من هم زمانی زیبا بودم”. من امروز ۷۷ ساله هستم و به کار کردن ادامه می دهم. مهمترین مسئله فعال ماندن است. کشیدن پوست و انجام جراحی زیبایی را اصلا دوست ندارم زیرا زمان را نمی توان متوقف کرد.»
یورونیوز: سینما به شما بسیاری چیزها را داده و بسیاری را هم گرفته است. برای سالها شما حتی مجبور شدید به فرزندتان نگویید که مادرش هستید و وانمود می کردید که او برادر کوچکتان است. چه چیزی شما را به پرداختن چنین هزینه گزافی کشاند؟
کلودیا کاردیناله: «من را مجبور کردند. تهیه کننده ام من را مجبور کرد که بچه ام را پنهان کنم زیرا آن موقع من بسیار جوان بودم و این مسئله یک رسوایی محسوب می شد. این جریان وحشتناک بود و یک روز من تصمیمم را گرفتم و به او حقیقت را گفتم. با خودم گفتم دیگر کافی است!»
یورونیوز: و شما برای مدت هفت سال این راز را حفط کردید؟
کلودیا کاردیناله: «تقریبا! وحشتناک بود. این اتفاق برای من وحشتناک بود.»
یورونیوز: شمارش فیلمهایتان تقریبا غیر ممکن است. خوشبختانه خودتان این کار را انجام دادید و گفتید ۱۵۱ فیلم بازی کرده اید. سینما همچنان چه چیز جذابی برای شما دارد؟
آگهیکلودیا کاردیناله: «این اواخر من بسیار با کارگردانان جوان در اولین فیلمشان کار می کنم. در چندین فیلم در اتریش و اسپانیا و دو فیلم در ایالات متحده بازی کردم. به کار کردن ادامه می دهم و کمک کردن به جوانان را دوست دارم.»
یورونیوز: آخرین سوالم را در مورد آنچه ورنر هرزوگ در مورد آرمانشهر گفته و محور فیلم «فیتزکارالدو» است می پرسم. به گفته او “برای تحقق رویاها باید کار غیر ممکن انجام داد”. رویای انجام نشدنی شما دقیقا چیست؟
کلودیا کاردیناله: «در تونس ما سرنوشت را “مکتوب” می نامیم. اتفاقی که برای من نیفتاده، خوب احتمالا نباید می افتاده است. به هر حال تا همین جا رویاهای زیادی را من به سرانجام رساندم.»
یورونیوز: یک رویای پنهان ندارید؟
کلودیا کاردیناله: «نه نه، منتظر هستم که رویای بعدی خودش از راه برسد.»
آگهی