احیای رقص و موسیقی کهن؛ راهی برای پذیرش درماندگان

آگهی

نوازنده و آهنگساز ایتالیایی آنتونیو کسترینیانو (Antonio Castrignanò)، برای اجرای موسیقی و رقص و برای انتقال یک سنت موسیقایی چند صدساله که از کار در کشتزارها و از لذت زندگی و همزیستی می گوید، از گذشته به حال و از ایتالیا به فرانسه آمده است.

کار او براساس ریتمهای «پیتزیکا» است که نام یکی از موسیقیها و رقصهای سنتی جنوب ایتالیا است. او می گوید: «این موسیقی، یک جور درمان است، یک محصول طبیعی است. ثمره کار مردمی است که نمی خواستند افراد بیچاره و مشکل دار را پس بزنند و به وسیله یک سنت باستانی شمنی و با یک موسیقی و رقص خاص به نام پیتزیکا تاراناتا (pizzica tarantata) آنها را دوباره به جامعه و به اجتماع خودشان بر می گرداندند.»

«پیتزیکا» در این گویش ایتالیا به معنای «گزیدگی» و تاراناتا به معنای «عنکبوت» است و اساس این نامگذاری، این باور کهن بوده است که افرادی که دچار مشکلات یا ناتوانی های خاص بوده اند توسط چیزی گزیده شده اند، و این رقص سبب می شده است که سم از بدن آنها بیرون برود و شفا پیدا کنند.

چنانکه پیش تر، هنرمندانی نظیر گوران برگویچ (Goran Bregovic) نشان داده اند، آنتونیو کسترینیانو یکی از نمادهای جنبشی است که به دنبال احیای موسیقی های کهن است. موسیقی هایی که در مزارع، بر سر سفره ها و در میکده ها پدید آمده اند و از سرزمینی فراموش شده صحبت می کنند.

او می افزاید: «در حدود ۲۵ تا ۳۰ سال پیش، ناحیه سالنتو (Salento) برای خود ایتالیایی ها هم ناشناخته بود. حتی اخبار هواشناسی هم درباره این بخش کوچک از کشور چیزی نمی گفت. به یمن جنبشی که در دهه نود شکل گرفت، جوانان توانستند برای نشاط و سرزندگی شگفت انگیز این ناحیه جایگاه شایسته ای پیدا کنند؛ تا جهان امروز بتواند این مردم رنج کشیده را که شادی زیادی هم برای سهیم شدن با دیگران دارند، به شایستگی بشناسد.»

کاسترینیانو که اهل روستای کوچک کالیمرا (Calimera) است، می خواسته خود را وقف فرهنگ و تاریخ سالنتو کند، و از راه موسیقی، خاطره این سرزمین را حفظ کند و آن را به آیندگان انتقال بدهد.

او درباره پیام نهفته در کارش می گوید: «می توانیم از گذشته درسهای زیادی بیاموزیم. گذشته می تواند، جوهرِ ارزشهایی را که امروز در حال از دست رفتن هستند به ما برگرداند؛ نظیر ارزشِ ارتباط بر قرار کردن، نه فقط از راه شبکه های اجتماعی بلکه با نگاه کردن در چشمان دیگران، از آن ارتباطهایی که شاید امروز خیلی کم است و از آن ارتباطهایی که به تلفن هوشمند و یک صفحه کوچک محدود نمی شوند، بلکه با دیدار و رشد توأم اند.»

کاسترینیانو، تابستان امسال دوباره در هجدهمین جشنواره معروف رقص پیتزیکا با نام «شب تارانتا» و همچنین در شهرهای تورین و نیس و در جشنواره یوتروپیای رم با هنرمندانی نظیر «پتی اسمیت» به نوازندگی خواهد پرداخت.

وی می گوید: «ما همیشه آماده ایم انگشت اتهام را به سمت کسی نشانه برویم که بیچاره و مطرود است، اما سرگذشت او را نمی دانیم. به جای آنکه شنونده نیازهای واقعی این افراد باشیم، یعنی نیازهایی که آنها را به این وضعیت دچار کرده است، می خواهیم خیلی زود جوابی راضی کننده برای خودمان پیدا کنیم…. یک ضرب المثلی محلی است که می گوید: «کسی که پیتزیکا می رقصد، هرگز نمی میرد»، این یعنی تمام چیزهایی که من گفتم. این ضرب المثل، چکیده دنیایی است که شادی زندگی را با موسیقی بیان می کند.»