بحرانهای اقتصادی جهان در گفتگوی اختصاصی با رئیس جمهوری اکوادور

آگهی

رافائل کورآ، رئیس جمهوری اکوادور را در بروکسل و در حاشیه اجلاس مشترک سران اتحادیه اروپا و جامعه کشورهای آمریکای لاتین و کارائیب (سلاک) ملاقات کرده ایم.

اکوادور یکی از اقتصادهای در حال رشد در آمریکای لاتین است که سرمایه گذارانی از سراسر جهان را به خود جذب کرده است. آقای کورآ در مصاحبه ای اختصاصی با یورونیوز از اقداماتش برای تغییر گرایش کمونیستی – بولیواری کشورش به سوی بازار جهانی سخن می گوید و نظرش را درباره بحران اقتصاد جهانی و همچنین بحران اروپا بیان کرده است:

یورونیوز: آقای رئیس جمهور، اقتصاد اکوادر در سال 2014 بیش از چهار درصد رشد داشت، یعنی بیش از سه برابر متوسط رشد اقتصادی کشورهای منطقه. چطور در دوره بحران ساختاری و جهانی چنین موفقیتی کسب کرده اید؟

رافائل کورآ: «سال گذشته، سال دشواری برای آمریکای لاتین بود. این منطقه 2.1 درصد رشد داشت در حالی که اکوادور 3.8 درصد رشد کرد. همچنین اقتصاد غیر نفتی در اکوادر 4.3 درصد رشد کرد. اما اینکه ما چگونه این کار را انجام دادیم؟ ما اقتصاد را می شناسیم، می دانیم که نکته کلیدی حمایت از تولید و اشتغال است. ما به دیدگاههایی که می گفت هر کس به منافع خودش فکر کند گوش نکردیم. ما تولید و اشتغال را در ارجحیت قرار دادیم و برنامه های قدرتمندی برای سرمایه گذاری در خدمات عمومی ایجاد کردیم که سرمایه گذاران بخش خصوصی را جذب کرد. سرمایه گذاری هایی در زیرساختها، انرژی و آموزش.»

«ما اهالی آمریکای لاتین، متخصص بحران هستیم. ما همه این بحران ها را از سر گذرانده ایم و برای اروپا نگرانیم زیرا شما همان اشتباهی را می کنید که ما قبلا مرتکب شده ایم. مثلا درباره یونان و تمام شرایطی که یونان باید در ارتباط با بسته صندوق بین المللی پول انجام دهد. ما در آمریکای لاتین، همان مشکل را داشتیم. همه این اقدامات باعث غلبه به بحران نمی شود، تنها می تواند به پرداخت بدهی ها منجر شود. از یک طرف آنها پول و منابع مالی به شما می دهند و از طرف دیگر اقدامات سختگیرانه مورد نظرشان را بر شما تحمیل می کنند مانند: دستمزد پایین، حذف کمک هزینه ها، اخراج دسته جمعی از بخش خدمات عمومی و غیره. این شیوه ای برای پرداخت بدهی ها به طلبکاران خصوصی است اما در پایان کشور با معاهدات چند جانبه، بدهکار کشورهای دیگر می شود. همه این کارها تنها پرداخت بدهی های طلبکاران خصوصی را تضمین می کند و مردم عادی چیزی بدست نمی آورند. این اقدامات به خروج از بحران نمی انجامد. ما شاهد تکرار این اقدامات در اروپا هستیم. بدین معنی که شاهد برتری مطلق سرمایه بر انسان ها هستیم، یعنی برتری لیبرالیسم که خودش را بعنوان علم جا زده ولی در واقع فقط یک ایدئولوژی است.»

یورونیوز: آیا مشکل این نیست که آنها فراتر از امکاناتی که دارند می خواهند خرج کنند؟

رافائل کورآ: «ببینید، ما همه این شرایط را از سر گذرانده ایم.آمریکای لاتین در دهه هشتاد با بحران بدهی ها مواجه بود. قبل از 1976 هیچ بانکداری، حتی برای تعطیلات به آمریکای لاتین نمی آمد. بعد از 1976 آنها هجوم آوردند و با کیفهای پر از پول به وزارتخانه های اقتصادی می رفتند تا اعتبار مالی اعطا کنند. سلاح به دیکتاتورهای منطقه می دادند. آنها بدهی های سنگینی برای آمریکای لاتین ایجاد کردند و از سوی رسانه ها هم حمایت می شدند. آنها می گفتند این قرض ها قابل پرداختند و با پروژه های پرسودی که ایجاد می کنند شما می توانید بدهی هایتان را بپردازید.»

«اما واقعیت کاملا چیز دیگری بود. با شوک نفتی، کشورهای عرب به پول نقد زیادی دست یافتند که آنها را در بانک های کشورهای پیشرفته پس انداز کردند. سیاست بانک ها نگه داشتن دلار نیست بلکه سرمایه گذاری در هر جایی ممکن است. آنها نمی دانستند این دلارها را کجا سرمایه گذاری کنند و سرانجام تصمیم گرفتند در آمریکای لاتین سرمایه گذاری کنند. آنها فکر می کردند که کشورها ورشکست نمی شوند تا اینکه در 1982 مکزیک گفت: ما دیگر نمی توانیم بدهی هایمان را بپردازیم. بانکداران به این نتیجه درخشان رسیدند که مشکل به دلیل استقراض بیش از حد بوجود آمده و اینکه کشورها یکسره درخواست پول بیشتر دارند. اما آنها هرگز نگفتند که مشکل از وام دادن بیش از حد بانک ها هم بوده است. بانکدارها شرایط اقتصادی برخی کشورها را بخوبی می شناختند. این کشورها با بدهی های کثیف روبرو بودند، بدهی هایی که برای خرید سلاح و کمک به دیکتاتورها بوجود آمده بود. حالا آیا شما می توانید به من بگویید که بانک ها شرایط یونان را نمی شناختند؟ کسری بزرگ مالی بخاطر بدهی ها ایجاد شده است و حالا آنها می گویند که یونان تنها مسوول این وضعیت است. دست کم بگذارید مسوولیت تقسیم شود تا راه حلی بیابیم. من اولین رئیس جمهوری در تاریخ کشورم هستم که متخصص اقتصاد است و ما تیم خوبی از متخصصان اقتصادی در دولت داریم و بسیار مراقب بدهی هایمان هستیم. بعنوان مثال قانون اساسی ما ایجاد بدهی برای پروژه های اجتماعی را ممنوع کرده است. شاید تناقض آمیز به نظر برسد، چرا؟ زیرا از یک سو آنها به ما فشار می آورند که قرض کنیم و می گویند کشورتان به بیمارستان و مدرسه نیاز دارد. صندوق بین المللی پول و بانک جهانی می آیند و می گویند این پول را بگیرید برای توسعه اجتماعی اما شما برای بازپرداخت بدهی هایتان به دلار نیاز دارید و از همینجاست که مشکل آغاز می شود. شما فقط می توانید برای پروژه های سود آور قرض کنید. برای مثال پروژه های اجتماعی ای که بتوانند سود دلاری بدست آورند. ما بسیار مراقب بدهی هایمان هستیم. همچنین در ارتباط با برنامه های سرمایه گذاری هایمان خیلی محتاط هستیم که ببینیم پولها در کجا سرمایه گذاری می شوند. ما به تامین مالی نیاز داریم و می توانیم بدهی هایمان را بازپرداخت کنیم اما فقط برای پروژ های سود آور.»

یورونیوز: اکوادور می خواهد در همه زمینه ها توسعه پیدا کند اما ونزوئلا خیلی روی نفت حساب کرده. یکبار که قیمت ها سقوط کرد این کشور با بحران مواجه شد.

رافائل کورآ: «ونزوئلا خیلی بیشتر از اکوادور به نفت وابسته است. اما این وضعیت را نمی توان ظرف چند سال و نه حتی ظرف ده یا بیست سال تغییر داد. اینها تغییرات ساختاری اند که با توسعه اتفاق می افتند.»

یورونیوز: فکر می کنید که کاراکاس اشتباه می کند؟

رافائل کورآ: «در مورد سیستم مبادله باید گفت مبادلات کنترل شده شبیه ونزوئلا برای کوتاه مدت مفید است اما نمی توان آنرا در بلند مدت اعمال کنید. و بخاطر همین در ونزوئلا شاهد بازار سیاه هستیم و اختلاف زیادی میان مبادلات قانونی و غیر قانونی وجود دارد. این سیستم، فساد و بی ثباتی های زیادی ایجاد می کند که مقامات از آن مطلع اند. آنها باید اصلاحات قانونی و همچنین تغییراتی در قانونی اساسی ایجاد کنند که البته آسان نیست. همچنین تصمیم گیری های مقطعی هم در این وضعیت دخیل اند که دموکراتیک نیستند و باعث بی ثباتی می شوند.»

یورونیوز: بعد از موضوع جولیان آسانژ، روابط شما با بریتانیا چگونه است؟

رافائل کورآ: «آسانژ می تواند مابقی عمرش را در سفارت ما در لندن بگذراند و ما همیشه از او استقبال می کنیم، اما همین فردا مشکل می تواند براحتی حل شود اگر بریتانیا یک اجازه نامه صادر کند. فقط تصور کنید اگر ما بجای بریتانیا بودیم. اگر یک پناهجوی اروپایی در سفارت یک کشور اروپایی در«کیتو» بود و اگر ما سه سال او را بدون اجازه خروج درسفارت نگه می داشتیم، آنوقت آنها ما را دیکتاتور یا فاشیست خطاب می کردند و بایست در برابر دیوان بین المللی کیفری پاسخگو می بودیم. بریتانیا باید به او اجازه خارج شدن بدهد. سوئد همواره می توانست از او در سفارت ما در بریتانیا بازجویی کند. چرا آنها قبلا این کار را نکردند؟ اکنون آنها می خواهند این کار را بکنند زیرا کل پروسه ممکن است با خطر انقضاء روبرو شود. شما باید همه این سوالات را از مقامات سوئدی و بریتانیایی بپرسید که می توانند همین فردا مشکل را حل کنند.»

یورونیوز: آیا تاکنون احساس کرده اید که از سوی جولیان آسانژ مورد بهره برداری قرار گرفته اید؟

رافائل کورآ: «ما به این خاطر به او پناهندگی نداده ایم چون با کارهایی که آسانژ انجام داده موافقیم. به نظر من هر کشوری حق مخفی نگه داشتن برخی از اطلاعات سری را دارد حتی اگر نشت مقداری از این اطلاعات وحشتناک باشد و کارهای غیر اخلاقی و سوء استفاده ها را برملا کند. ما با کاری که او کرده موافق نیستیم. اگر کار غیرقانونی انجام شده او باید تنبیه شود. هدف، وسیله را توجیه نمی کند. اما این دلیلی نیست که ما به آسانژ پناهندگی داده ایم. ما به او پناهندگی دادیم زیرا او مطئمن نیست که دادگاهی عادلانه در انتظارش باشد. فراموش نکنید که در ایالات متحده برخی از متعصبان با استناد به قانون میهن دوستی خواستار مجازات اعدام برای او هستند. به همین دلیل ما به او پناهندگی دادیم و نه بخاطر اینکه ما با روشهای او برای بدست آوردن اطلاعات موافق باشیم.»