به دنبال تحقیقات اخیر دولت بریتانیا در مورد رستوران هایی که انعام کارکنان شان را برای خود بر می دارند، این نکته بیشتر به چشم می آید که «انعام دادن»
آگهیبه دنبال تحقیقات اخیر دولت بریتانیا در مورد رستوران هایی که انعام کارکنان شان را برای خود بر می دارند، این نکته بیشتر به چشم می آید که «انعام دادن» اصولاً می تواند یک موضوع بحث انگیز و مورد اختلاف نظر باشد. آیا باید به کارکنان کافه ها و پیشخدمت های رستوران ها و خدمتکاران خانگی انعام بدهیم؟ از کجا مطمئن باشیم این انعام به جیب خود آنها می رود؟ و به چه کسی انعام بیشتر بدهیم و به چه کسی کمتر؟
انعام دادن یا انعام ندادن بیش از هرچیز دیگری منعکس کننده یک روال فرهنگی است. هیچ قانونی در هیچ کشوری شما را به دادن انعام اجبار نمی کند و از دادن آن منع نمی کند. در عین حال، مردم کشورهای مختلف دنیا بنا به فرهنگ های خود از روال های متفاوتی در این باره پیروی می کنند.
بر اساس این معیارهای فرهنگی، در اکثر کشورها انعام دادن امری اختیاری اما پسندیده محسوب می شود. یک استثنای مهم این قاعده البته ژاپن است: انعام دادن در این کشور کار گستاخانه و بی ادبانه ای محسوب می شود. در چین و سنگاپور هم انعام دادن رسم رایج نیست.
در مقابل، آمریکا کشوری است که رسم انعام دادن بیش از همه فرهنگ ها در آن رواج دارد. به گزارش سایت گردشگری تریپ ادوایزر آمریکایی ها معمولاً سخاوتمندترین انعام دهندگان محسوب می شوند. ۶۰ درصد آمریکایی ها می گویند که همیشه در روزهای تعطیل به کارکنان کافه ها و رستوران ها یا خدمتکاران خانگی انعام می دهند. این رقم برای آلمانی ها ۴۹ درصد، برای برزیلی ها ۳۳ درصد، برای اسپانیایی ها ۳۰ درصد، برای روس ها ۲۸ درصد، برای بریتانیایی ها ۲۶ درصد، برای فرانسوی ها ۱۵ درصد، و برای ایتالیایی ها ۱۱ درصد است.
در مجموع، آمریکایی ها سالانه ۴۰ میلیارد دلار، یعنی دو برابر بودجه ناسا، انعام می دهند و بنابرین عنوان «پایتخت جهانی انعام» به راستی برازنده آنها است. در این میان، بیشترین انعام ها به کارکنان کلوپ های استریپ تیز می رسد. این زنها معمولاً بیش از ۲۵ دلار در ساعت انعام دریافت می کنند. پیشخدمت های کافه ها و رستوران ها، زن و مرد، هم وضع شان از این نظر بد نیست: دوسوم کل درآمد آنها از بابت انعامی است که از مشتریان می گیرند. در مقابل، کارکنان فروشگاه های غذای حاضری (فست فودها) و خدمتکاران خانگی کمترین انعام را دریافت می کنند. انعام دریافتی آنها کمتر از هفت درصد کل درآمدشان را تشکیل می دهد. مردان و زنان معمولاً به اندازه هم انعام می دهند، جز در مورد پرستاران بچه ها: مردان به طور میانگین هربار دو دلار به پرستاران بچه ها انعام می دهند؛ این میانگین در مورد زنان صفر است.
مایک لین، استاد آموزشگاه هتلداری کورنل، که درباره رفتار انعام دهندگان تحقیقاتی انجام داده، معتقد است: «پیشخدمت های زن جذاب بیشتر از پیشخدمت های زن غیرجذاب انعام می گیرند. در مورد پیشخدمت های مرد، ظاهر آنها اهمیتی ندارد. پیشخدمت های زن بیشتر از مردان انعام می گیرند تا از زنان. به همین نحو، زن های موطلایی بیشتر از زن های تیره مو انعام می گیرند؛ زن های قدبلند و لاغر بیشتر از زن های تنومند و فربه انعام گیرند؛ زن هایی که سینه های درشت دارند انعام دریافتی شان بیشتر از زن هایی است که سینه های کوچک دارند. و نکته جالب توجه دیگر این که، زن ها در دهه سی عمرشان بیشتر از قبل و بعد این سن انعام می گیرند!»
انعام دادن کار ساده ای به نظر می رسد، اما در پشت این رفتار ساده پیچیدگی های فراوانی وجود دارد.