زندگی در منطقه ممنوع چرنوبیل پس از گذشت ۳۰ سال

زندگی در منطقه ممنوع چرنوبیل پس از گذشت ۳۰ سال
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button
لینک کپی پیست کد امبد ویدیو:Copy to clipboardCopied

الکساندر سیروتا نزدیک به منطقه ممنوع چرنوبیل زندگی می کند. اما خاطرات کودکی اش او را به شهر «پریپیت» (Pripyat) پیوند می دهد: شهری که در پی فاجعه

الکساندر سیروتا نزدیک به منطقه ممنوع چرنوبیل زندگی می کند. اما خاطرات کودکی اش او را به شهر «پریپیت» (Pripyat) پیوند می دهد: شهری که در پی فاجعه چرنوبیل بیشترین میزان آلودگی پرتوزا را دریافت کرد.

زمانی که فاجعه انفجار نیروگاه چرنوبیل رخ داد، الکساندر ۹ سال داشت و از ۲۶ آوریل همان سال مجبور به ترک زادگاهش شد. الکساندر سیروتا ما را به شهر دوران کودکی اش می برد. برای رسیدن به «پریپیت» از مرز جنوبی منطقه ممنوع چرنوبیل می گذریم و با خیابانهای خالی از سکنه شهر روبرو می شویم.

وی تصویر میدان مرکزی شهر را قبل از حادثه انفجار نیروگاه چرنوبیل، در سال ۱۹۸۶ میلادی نشان می دهد. وی می گوید: «در زمان حادثه من در کلاس درس بودم. روز ۲۶ آوریل من و همکلاسی هایم به مدرسه رفتیم و هیچ خبر نداشتیم که در نیروگاه چه چیزی رخ داده است.»

الکساندر سیروتا روز بعد از انفجار رآکتور چرنوبیل از شهر بیرون برده شد. به علت مقدار تابشی که دریافت کرده بود بیست ماه بعد را در بیمارستان گذراند. وی می گوید که در خیابانهای «پریپیت» باید با احتیاط قدم زد: بهتر است که پا روی خزه ها نگذاشت و از روی تل خاک هم رد نشد، چون هنوز مواد پرتوزا در اینجا وجود دارد.

اولکساندر سیروتا می گوید: «میزان تابش اشعه گاما در اینجا پنج برابر مقدار استاندارد است. اما این مقدار مربوط به این منطقه است. معنی اش این نیست که در همه جای شهر میزان اشعه همین اندازه است. بعضی جاها پاکتر است و بعضی جاها آلوده تر. چرا ترسی ندارم؟ برای اینکه به خانه ام بازگشته ام. سالها خواب این شهر را دیده ام. علاوه بر این میزان پرتوی که شهروندان «پریپیت» در سال ۱۹۸۶ میلادی دریافت کردند آنقدر زیاد بود که اگر بقیه عمرمان را اینجا سر کنیم، یک چهارم آن مقدار تابش را دریافت نخواهیم کرد.»

شهر «پریپیت» امروز کاملا خالی از سکنه است اما برخی از مردم، برغم وجود مواد پرتوزا و با این که غیر قانونی است، به روستاهای ناحیه ممنوع چرنوبیل بازگشته اند.

ایوان سمیونوک یکی از این افراد یکی از شش ساکن روستایی است که با شهر چرنوبیل هفت کیلومتر فاصله دارد. او دو سال پس از فاجعه چرنوبیل به روستایش بازگشت.

ایوان ماکیان پرورش می دهد و یک خوک هم دارد: میوه و سبزی می کارد و می خورد و حتی قارچ و میوه های جنگلی هم می خورد. وی می گوید: «آلمانی ها در اینجا فیلمبرداری می کردند و خاک و هیزم و خاکسترهای ما را آزمایش کردند. همه چیز را بررسی کردند و مشکلی وجود نداشت.»

دانشمندان فرهنگستان علوم در کی یف می گویند شاید برخی از روستاها در منطقه ممنوعه پاک باشند چون مواد پرتوزا به شکل یکنواخت درمحیط پخش نشده است. اما معنی اش این نیست که زندگی در این مناطق صددرصد بی خطر است. قارچ و میوه های جنگلی می تواند بسیار آلوده باشد.

یوری زابولانوف از مؤسسه ژئوشیمی محیطی فرهنگستان علوم اوکراین: می گوید: «خوردن مواد این منطقه مطلقا ممنوع است! نه تنها می تواند منجر به بیماری فردی شود بلکه بر نسل های آینده هم تأثیر بد خواهد گذاشت.»

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

مواد پرتوزا در دریاچه کی یف یافت می شود

آیا بزرگترین نیروگاه هسته ای اروپا امن است؟

اروپا؛ خطر نیروگاههای هسته ای فرسوده