رویای دوردست صلح در افغانستان؛ داستانهایی تکان دهنده از کشوری جنگ زده

رویای دوردست صلح در افغانستان؛ داستانهایی تکان دهنده از کشوری جنگ زده
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button
لینک کپی پیست کد امبد ویدیو:Copy to clipboardCopied

افغانهای زیادی طی مدت جنگ افغانستان (۲۰۰۱-۲۰۱۴) بعنوان مترجم با سربازان فرانسوی همکاری می کردند.

افغانهای زیادی طی مدت جنگ افغانستان (۲۰۰۱-۲۰۱۴) بعنوان مترجم با سربازان فرانسوی همکاری می کردند. با وجود پایان جنگ، این افراد گاهی از سوی طالبان تهدید به مرگ می شوند. عده ای از آنها سعی می کنند به فرانسه بروند. در این گزارش در کابل، پایتخت افغانستان به سراغ کسانی می رویم که طی مدت حضور سربازان فرانسوی در افغانستان بعنوان مترجم با آنها همکاری می کردند و امروز جانشان در خطر است.

فرانسه بعد از ایالات متحده امریکا، بریتانیا، آلمان و ایتالیا، پنجمین کشوری بود که بیشترین نیروی نظامی را طی جنگ افغانستان داشته است. هارون ۲۵ سال دارد و بمدت چهار سال مترجم ارتش فرانسه در افغانستان بوده است.

بالاخره پس از یکسال ویزای فرانسه او آماده شده و قرار است تا چند روز دیگر به این کشوربرود. او می گوید: «هیچوقت روزهایی را که با نیروهای نظامی فرانسه کار می کردم فراموش نمی کنم . یاد آن روزها همیشه در خاطرم می ماند.»

هارون روزی که با کاروان سربازان فرانسوی برای تجدید آذوقه و مهمات روانه یکی از پایگاه های فرانسه بود جنگ واقعی را تجربه کرده است. او می گوید: «یک لحظه فکر کردم همه مان مرده ایم. چون نیروهای طالبان بالای کوه بودند و ما پایین کوه بودیم. خیلی خطرناک بود. ترسیده بودم. همه فریاد می زدند. خوشبختانه ما هم توانستیم به مواضع آنها حمله کنیم. تا اینکه بالاخره ارتش ملی افغانستان به کمک ما آمد و همه چیز به خیر گذشت.»

فرانسه تا پایان سال ۲۰۱۴ تمامی سربازان خود را از افغانستان خارج کرد. با وجود پایان جنگ و خروج نیروهای نظامی بین المللی از افغانستان، صلح و امنیت هنوز در این کشور برقرار نشده و نیروهای طالبان همچنان به حملات خود ادامه می دهند. هارون می گوید: «به خودم می بالم که توانستم به سربازان فرانسوی کمک کنم. من مسئولیت داشتم به آنها کمک و با نیروهای ناتو همکاری کنم. به خودم افتخار می کنم و افسوس نمی خورم.»

اما هارون برای این کمکها هزینه سنگینی پرداخته است: او مجبور است کشورش را ترک کند. وی می گوید: «چاره دیگری نداریم. زندگی مان در خطر است. اگر روزی صلح در افغانستان برقرار شود، ما هم بر می گردیم و کشور را دوباره می سازیم. آن روز کی فرا می رسد؟ نمی دانم.»

نجیب در آن سوی کابل، چندان خوش اقبال نبوده است. او برای رادیو «امید» کار می کند که ارتش فرانسه در شهر کاپیسا به راه انداخت. نجیب تا به حال چندین بار از سوی طالبان تهدید شده است. او با همسر و دو فرزندش در پایتخت افغانستان زندگی می کند. آنها در رفت و آمدهایشان محتاطند و خیلی از منزل خارج نمی شوند. نجیب می گوید که احساس می کند در کابل زندانی شده است.

او درباره تهدیدهای که از سوی طالبان دریافت می کند می گوید: «نیروهای طالبان به ما می گویند: -شما کافر هستید و اگر شما را بگیریم، شما را خواهیم کشت، یا سرتان را می بریم، یا زنده زنده شما را می سوزانیم_ آنها به دفتر رادیو زنگ می زنند، تهدیدمان می کنند و می گویند که ما را شناسایی کرده اند.»

اما نجیب تنها شهروند افغانستان نیست که با سربازان فرانسوی همکاری می کرده و با وجود تهدیدهایی که از سوی طالبان دریافت می کند، هنوز موفق به دریافت ویزای فرانسه نشده است. عده ای از دوستان و همکاران سابق نجیب هم که طی جنگ افغانستان مترجم فرانسوی ها در این کشور بوده اند، هنوز نتوانسته اند ویزای فرانسه بگیرند.

از میان ۳۰۰ نفر شهروند افغانستان که در سال ۲۰۱۵ مترجم سفارت فرانسه بودند، حدود یکصد نفر موفق شدند به همراه خانواده شان از کشور خارج شوند. با تقاضای اقامت بقیه این افراد در فرانسه موافقت نشده است. ما سعی کردیم با سفارت فرانسه در این باره صحبت کنیم اما موفق نشدیم.

نجیب می گوید: «می خواهیم بدانیم چرا به ما ویزا نداده اند. می خواهیم دلیل رد درخواست ویزا را برایمان توضیح دهند. معیارهایشان برای ویزای فرانسه چیست؟ این کار عادلانه نیست. ما هم در ماموریتهای نظامیان فرانسوی [در اینجا] و در جلساتشان شرکت داشتیم. ما دوشادوش نیروهای مسلح فرانسوی بودیم. امروز هم [نیروهای طالبان] ما را شناسایی کرده اند.»

ناصر یکی از مترجمان سابق ارتش فرانسه در افغانستان است. او حتی به خاطر کارهایش تشویق نامه ای هم دریافت کرده است. ناصر عکسهایی از خودش را در ماموریت نظامی سربازان فرانسوی در «تگاب» در ولایت کاپیسا، نشان می دهد. این تصاویر در وبگاه وزارت دفاع فرانسه منتشر شده است.

نجیب می گوید: «ما احساس می کنیم که سربازان فرانسوی بخشی از نیروهایشان را رها کرده اند. آنها به ما می گفتند که ما هم در بدنه ارتش فرانسه هستیم. اما اکنون آنها بخشی از نیروهایشان را رها کرده اند.»

گروهی از وکلای فرانسوی پرونده ای را در این رابطه به جریان انداخته اند. نجیب و همکاران سابقش امیدوارند که بالاخره بتوانند ویزای فرانسه را دریافت کنند.

در این کشور بسیاری بودند که باید با حضور نظامیان و غیرنظامیان خارجی کنار می آمدند. اما حضور این افراد برای یکی از فقیرترین کشورهای دنیا منبع درآمد فراوان نیز بوده است: برخی از شهروندان افغانستان توانسته اند کار پیدا کنند.

مطیع الله در یک موسسه زبان کار می کند. او می گوید: « من دلم می خواهد در کابل زندگی کنم، و زندگی خوبی داشته باشم، یک زندگی متوسط و معمولی. باید کار خوبی داشته باشید: یک کار خوب با خارجی ها و با درآمد مناسب.»

او یک بار نزدیک بود در یک حمله انتحاری در دسامبر سال ۲۰۱۴ میلادی جانش را از دست بدهد. با این حال، او همچنان نسبت به آینده امیدوار است. مطیع الله می گوید: «اگر به شما بگویند که امروز یک حمله در شهر رخ داد و فردا هم حمله دیگری رخ خواهد داد، طبعا می خواهید شهر و کشور را ترک کنید. اما ما این کار را نمی کنیم چون می خواهیم در کشورمان بمانیم. من بعنوان یک افغان باید به کار خودم ادامه دهم و نسبت به آینده خوش بین باشم.»

از زمانی که نیروهای بین المللی شروع به ترک افغانستان کرده اند، کشور بار دیگر صحنه درگیری های خشونت آمیز شده است. تنها چند روز بعد از ملاقات ما با مطیع الله، در ماه ژوییه حمله انتحاری به راهپیمایی صلح آمیز «جنبش روشنایی» در کابل بیش از ۸۰ کشته و ۲۳۰ مجروح بر جای گذاشت . داعش مسئولیت حمله را بر عهده گرفت.

طی یکسال گذشته، بیش از ۱۱ هزار شهروند عادی، قربانی حملات خشونت آمیز در افغانستان بوده اند. با وجود ۱۳ سال حضور نیروهایی نظامی بین المللی در افغانستان، صلح و امنیت همچنان رویایی دست نیافتنی برای مردم این کشور است.

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

سرگردانی پناهجویان افغان در یونان

افغانها برای دریافت پناهندگی در اروپا در اولویت قرار ندارند

کارگران نامرئی در مزارع اروپا؛ حقوق کم، استثمار و در معرض خطر سلامت