از آغاز جنگی که به شکست طالبان در افغانستان انجامید ۱۵ سال می گذرد، اما زنان بسیاری در این کشور هم چنان از حقوق اولیه خود محرومند.
از آغاز جنگی که به شکست طالبان در افغانستان انجامید ۱۵ سال می گذرد، اما زنان بسیاری در این کشور هم چنان از حقوق اولیه خود محرومند. در پکتیکا که یکی از محروم ترین و دور افتاده ترین ولایات افغانستان است، محبس (زندان) زنان وجود ندارد.
دختر ۱۸ ساله ای که نخواست نامش فاش شود و ما او را فوزیه می نامیم، به جرم فرار با عاشق خود و زنا به یک سال و نیم حبس محکوم و مجبور شده که دوران محکومیت خود را در خانه شخصی بزرگ قوم بگذراند.
او می گوید: «خدا را خوش نمی آید که زنی مثل من در خانه یک پیرمرد زندگی و رفتار خشونت آمیز او را تحمل کند. هیچ کس اینجا به خواسته های آدم توجهی نمی کند. من از دولت و مسئول امور زنان می خواهم که اینجا یک زندان برای زنان درست کنند تا دوران محکومیت خود را در آنجا بگذرانند، نه در خانه سالمندان.»
زنها از خانواده خود جدا شده و به دست کسی سپرده می شوند که در خانه آنها می مانند. آنها مثل کلفت بدون مزد کار می کنند. اینجا قوانین قوم پشتون بر هر قانون دیگری مقدم است.
خلیل زدران که زنان زندانی را در خانه اش نگهداری می کند، می گوید: «وقتی زن یا دختری کاری می کند که جرم محسوب می شود، والی یا فرمانده پلیس مرا فرا می خواند و می گوید ما اینجا محبس زنان نداریم، پس اگر ممکن است این زن را به خانه ات ببر. من هم جای امنی برای زنها آماده می کنم و تا پایان دوران محکومیت شان آنها را پیش خودم نگه می دارم.»
همه زن هایی که این گونه نگهداری می شوند، مورد بدرفتاری قرار نمی گیرند، اما از هیچ گونه حق قانونی برخوردار نیستند و خطر سوء استفاده از آنها بسیار زیاد است.
بی بی حوا، رئیس امور زنان ولایت پکتیکا می گوید: «ماجرای این زنان وقتی فیصله می شود (پایان می یابد)، باز هم متضرر هستند. از مشکلات زنان ما در ولایت پکتیکا یکی نبودن محبس است و دیگری نبودن خانه امن (بعد از آزادی).»
بر اساس گزارش سال ۲۰۱۴ دیدبان حقوق بشر، پنجاه درصد زنان زندانی دارای جرائم اخلاقی مانند رابطه نامشروع هستند.
زندان های بسیار شلوغ و تنگ و تاریک افغانستان بارها در مجامع بین المللی مورد انتقاد واقع شده است.
مورد فوزیه نشان می دهد حقوقی که از زمان سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱ تا کنون به دست آمده، به سختی به مناطق دوردست افغانستان می رسد.