فرانسه به رقیب اصلی سیاست روسیه در سوریه تبدیل شده است.
آگهیفرانسه به رقیب اصلی سیاست روسیه در سوریه تبدیل شده است. وزیر خارجه فرانسه، ژان مارک ارو که در ابتدا برای پایان بخشیدن به فجایع حلب، مصمم می نمود، رفته رفته لحن خود را در برابر مسکو تغییر داد. او در عین حال همچنان هم روسیه را یک «شریک» می خواند و نه «دشمن».
ظاهرا ژان مارک ارو از تلاش دیپلماتیک دست بردار نیست. او روز جمعه، یعنی یک روز بعد از بازدید از مسکو، در کنار همت
ای آمریکایی اش، جان کری در واشنگتن گفت: «فردا روز واقعیت است. مخاطب این واقعیت تمام اعضا شورای امنیت هستند: آیا با آتش بس در حلب موافق هستید یا نه؟ شرکای روسی ما به طور ویژه مخاطب این پرسش هستند. من این را دیروز به سرگئی لاوروف هم گفتم.»
او سپس در سفارت فرانسه در واشنگتن هم سخن گفت تا باز هم فشار بیشتری بیاورد برای این که روسیه قطعنامه پیشنهادی مشترک فرانسه و اسپانیا در مورد آتش بس را وتو نکند. آقای ارو در آنجا گفت: «من در مسکو به سرگئی لاوروف هم همین را گفتم. گفتم که نگران و خشمگینم، اما این را هم گفتم که امیدوارم روسیه در این فاجعه وحشتناک و اثرگذار در تاریخ بشریت شریک نباشد. بنابراین هنوز امید دارم که قطعنامه تصویب شود.»
اما این امید بیهوده ای بود. رویارویی دیپلماتیک غربی ها با روسیه عصر شنبه به اوج خود رسید. از ۱۵ عضو شورای امنیت ۱۱ عضو به قطعنامه پیشنهادی فرانسه رأی مثبت دادند و روسیه آن را وتو کرد.
رژیم دمشق و متحدش روسیه از آغاز مهر، محله های شورشیان در حلب را به خاک و خون کشیده اند. نبرد حلب نقطه عطفی در جنگ پنج ساله سوریه شد. هیچ کس از این حمله ها بر حذر نیست و حتی بیمارستان ها هدف قرار می گیرند.
ژان مارک ارو روز دوشنبه بی آن که ناامیدی خود را پنهان کند و در حالی که همچنان سعی می کرد خود را مصمم نشان دهد، گفت: «جنایت جنگی وجود داشته است. این را دبیر کل سازمان ملل گفته و شکی در آن نیست. باید مسئولیت آن پذیرفته شود. این در چارچوب قانون بین المللی و بنابراین در صلاحیت دیوان کیفری بین المللی است.»
پاریس قصد دارد ماجرا را به دادستانی دیوان کیفری بین المللی بکشاند تا پرونده تحقیقات گشوده شود. دیوان بین المللی، دادگاهی برای سوریه ندارد زیرا این کشور عضو آن نیست. تنها راه ممکن همان شورای امنیت است که روسیه آن را بسته است.