آگهیتصویر بالا: دکتر نوید منوچهرآبادی (نفر اول از چپ همراه اعضای تیم)
یک دانشمند جوان ایرانی در دانشگاه ایالتی مینه‌سوتا، در چارچوب پروژه تحقیق یک تیم مهندسی پزشکی، موفق به ابداع روش یا تکنولوژی جدیدی به نام “نانووارمینگ” برای نگهداری طولانی مدت بافت‌ها و اندام‌های زنده با هدف پیوند اعضا شده است.
دکتر نوید منوچهرآبادی در گفتگو با یورونیوز در توضیح این تکنولوژی می گوید: «برای موفقیت در عمل پیوند اعضا، به وجود اندام یا ارگانهای زنده و بویژه سالم نیاز است. در حال حاضر تعداد ارگانهای موجود برای عمل پیوند در مقایسه با نیاز رو به گسترش آن بسیار کم است. در نتیجه تعداد بیماران نیازمند پیوند، بسیار بیشتر از افرادی است که اندام خود را اهدا می‌کنند. در چنین شرایطی تنها راه حل این مشکل، تکامل روش‌ها و تکنولوژی‌های نگهداری طولانی مدت باقت‌ها و اندام، یا در حقیقت تشکیل بانک اندام پیوندی است.»
آقای منوچهرآبادی در مورد پیشینه این تکنولوژی اضافه می کند: «تا کنون با تکنولوژی موجود فقط امکان داشت بافت‌های نازک در حد چند میلی‌لیتر و در حجم کوچک (کمتر از ۳ میلی‌لیتر) را به روش ویتریفیکیشن (انجماد و تبدیل به حالت شیشه‌ای) نگهداری کرد. این تکنیک شامل بافت‌هایی مانند وریدها، حلقه‌های سرخرگی، دریچه‌های قلب، پوست و غضروف می‌شد. از دهه ۱۹۸۰ که اولین بار “گریگوری فاهی” دانشمند آمریکایی توانست یک کلیه خرگوش را کاملا منجمد یا شیشه‌ای (ویتریفای) کند، مشکل اصلی عبارت بوده از چگونگی سرد کردن و دوباره گرم کردن بافت یا اندام مورد نظر در حجم‌های بالای ۳ میلی‌لیتر، به نحوی که تنش ایجاد شده در اثر ناهمگن بودن، موجب ترک خوردن ارگان هنگام گرم کردن نشود.»
این پژوهشگر ایرانی در دانشگاه مینه‌سوتا، درباره تکنولوژی نانووارمینگ، برای اینکه بتوان از نگهداری بافت‌های نازک به نگهداری اندام و ارگان‌ها رسید، به یورونیوز می‌گوید: «برای نگهداری اندام، باید بتوانیم حجم‌های بسیار بالاتر را به حالت شیشه‌ای درآوریم. برای مثال حجم کلیه خرگوش ۵۰ تا ۸۰ میلی‌لیتر است و برای نگهداری کلیه انسان باید بتوانیم حجمی بین ۱۲۰ تا ۲۵۰ میلی‌لیتر را شیشه‌ای کنیم. برای این منظور گروه پژوهشی ما روشی را اختراع کرده که در آن از نانوذرات استفاده می‌کنیم. به طور خلاصه، با استفاده از نانوذرات می‌توان برای نمونه ارگانی را که تا دمای منهای ۱۶۰ درجه سانتیگراد سرد و نگهداری شده با قرار دادن در حلقه‌های مغناطیسی و به کمک دو قطبی‌های درون نانوذرات و مواد شیمیایی، و بدون خطر ترک خوردن و شکسته شدن بافت، آن را بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ درجه سانتیگراد در دقیقه یعنی ده تا صد برابر روش‌های کنونی گرم و آماده استفاده کرد.»
آقای منوچهرآبادی درباره کاربرد عملی این پژوهش و ابداع حاصل از آن توضیح میدهد: «در حال حاضر ارگانهای اهدایی مانند قلب، کبد و کلیه، باید ظرف چند ساعت پیوند زده شود، زیرا ارگان پیوندی بدون خون‌رسانی خواهد مرد. به همین علت بسیاری یعنی حدود ۴۰ درصد از ارگانهای اهدایی به جای پیوند زده شدن دور ریخته میشوند. تحقیقات اخیر نشان میدهد که اگر روشی برای جلوگیری از هدر رفتن ارگانهای اهدایی پیدا شود، حدود ۲ تا ۳ سال از زمان انتظار برای پیوند اعضا کاسته خواهد شد. به باور ما تکنولوژی نانووارمینگ در این مسیر حرکت می‌کند. این تکنولوژی کاملا قابل ارتقا به اندازه‌های بزرگتر و نگهداری حجم‌های بیشتری از بافت‌ها و ارگان‌ها است.»
این محقق دانشگاه مینه‌سوتا در پاسخ به این پرسش که آینده این تکنولوژی را چگونه می بینید، به یورونیوز می‌گوید: «خوشبختانه این تکنولوژی مورد توجه بسیاری از مراکز تحقیقاتی و پژوهشگران برجسته قرار گرفته و گروه تحقیق ما مشغول اجرای چند پروژه مشترک از جمله با دکتر گریگوری فاهی یعنی دانشمندی است که توانست برای اولین بار یک کلیه را “ویتریفای” کند. بهینه‌سازی تولید نانوذرات همراه با طرحی دقیقتر از حلقه‌های میدان مغناطیسی که بتوانند بافت‌های انسان را دربر بگیرند، گامهای بعدی تحقیق تیم ما خواهند بود. باور دارم که ظرف یک تا دو دهه دیگر، مفهوم بانک اندام از یک آرزو به واقعیت تبدیل خواهد شد.»
آقای نوید منوچهرآبادی دکترای مهندسی پزشکی خود را از دانشگاه مریلند دریافت کرده و نزدیک به سه سال است که به عنوان پژوهشگر در دوره فوق دکترا در زمینه درمان سرطان و پزشکی بازیابی، در دانشگاه مینه‌سوتا سرگرم کار است. موفقیت گروه تحقیقی که او هدایت می‌کند در ابداع تکنولوژی نگهداری حجم بسیار بزرگتری از بافت‌های زنده، در بسیاری از رسانه ها و نشریات علمی از جمله مجله ساینس بازتاب یافته و خبر این ابداع پشت جلد آنها قرار گرفته است.