الکسی لئونوف، یکی از فضانوردان پیشگام شوروی سابق اولین فضانوردی بود که در سال ۱۹۶۵ در فضا راهپیمایی کرد.
او در این باره می گوید: «بیرون آمدم، دستم را به جایی بند کردم و یادم نمی آید که این کلمات را گفته باشم اما صدای من ضبط شده که گفتم “پس بالاخره زمین گرد است.” و بعد سکوت. می توانستم صدای قلبم را بشنوم و صدای نفسم را و هیچ صدای دیگری نبود. مشکلی که در این وضعیت پیدا شد این بود که حس می کردم انگشتانم با دستکش تماس ندارد و پاهایم آزاد و آویزان است. با خودم فکر می کردم چطور می خواهم برگردم؟ بعد متوجه شدم راه حل این است که فشار را کم کنم.»
او می افزاید: «بدون اینکه چیزی بگویم فشار را ۰٫۲۷ کمتر کردم و کاملاً حواسم بود که نزدیک به فشاری هستم که نیتروژن در خون حباب می سازد و می جوشد. بیشترین چیزی که در یادم هست این گفته است: عالم هستی در زمان و مکان نامتناهی است، آسمان سیاه است به سیاهی زغال و ستاره ها روشنند و سوسو نمی زنند و بی شمارند. بعد همانطور که در آن فیلم گفته شد: باقی سکوت بود.»
