در اطراف شهر کابل و در انتهای خیابان تایمنی ، دقیقا پشت بیمارستان افغان- سوییس یکی از اردوگاه‌های پر جمعیت برای مهاجرین داخلی واقع شده است. جاده ورودی به اردوگاه خاکی است و به محض ورود کودکان زیادی با پاهای برهنه برای استقبال می آیند. گزارش اختصاصی یورونیوز را تماشا کنید.
آگهیگزارش: فریبا پژوه
هر چند محمد اشرف غنی، رییس‌جمهوری افغانستان، پیش‌تر گفته بود که واژه «بی‌جاشده» باید در افغانستان حذف شود اما براساس گزارش‌ها بسیاری از مردم افغانستان به علت ناامنی‌ها در ولایات بدخشان، سرپل، کندز، هلمند، بادغیس و بغلان خانه‌های‌شان را ترک کرده‌اند و با خانواده هایشان در دیگر بخش‌های دیگر افغانستان به‌خصوص در حاشیه شهرکابل، در میان خرابه‌ها و محل جمع کردن زباله‌های شهری سکنی گزیده‌اند.
بنابر گزارش بنیاد تحقیقی «سامول هال»، در کابل بیش از ۵۰ محله وجود دارد که در آنجا بی‌جا شدگان -آوارگان- داخلی و یا مهاجران بازگشته از پاکستان زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۱۶ میلادی بیش از ۶۰۰ هزار مهاجر از پاکستان به افغانستان برگشته‌اند. گفته می‌شود که انگیزه عمده این مهاجرت اقدامات ضد مهاجران در پاکستان و برگشت داوطلبانه مهاجران به‌دلیل افزایش کمک‌ها به کسانی بوده که به افغانستان باز می‌گردند.
در اطراف شهر کابل و در انتهای خیابان تایمنی ، دقیقا پشت بیمارستان افغان- سوییس یکی از اردوگاه‌های پر جمعیت برای مهاجرین داخلی واقع شده است. جاده ورودی به اردوگاه خاکی است و به محض ورود، کودکان زیادی با پاهای برهنه برای استقبال می‌آیند. این بخش از شهر معمولا محل تخلیه زباله های شهری و بیمارستانی است و این کودکان در میان زباله‌ها به دنبال غذایی برای خوردن و یا پیدا کردن چیزی برای بردن به خانه - کپرهای کاه گلی اطراف - هستند.
مطالب یورونیوز را در واتس‌اپ دریافت کنید
چوب و یا پلاستیک هم یکی دیگر از زباله‌هایی است که کودکان جمع می‌کنند و به خانه می‌برند. این تکه‌های چوب و پلاستیک، کپرهای کاهگلی اهالی این اردوگاه‌ها، زمستان سرد و سوزان پایتخت را گرم می‌کند. در کوچه‌های خاکی این اردوگاه، فضولات انسانی و حیوانات فراوان است، آب آشامیدنی وجود ندارد، وضعیت حمام و بهداشت تقریبا نزدیک به صفر است. این منطقه برق ندارد. مردان خانوار برای کار روز مزد به شهر می‌روند، زنان یا خانه دار هستند و یا در در بعضی محلات رختشویی می‌کنند. در هفته چند بار آب به شهرک می‌آید و این افراد می‌توانند هر بشکه آب را به قیمت هفت افغانی بخرند.
بیش از ۳۰ هزار نفر از ابتدای سال ۲۰۱۸ در افغانستان آواره شده‌اند
به گزارش دفتر نمایندگی سازمان ملل در امور هماهنگی کمک‌های بشردوستانه، از آغاز سال ۲۰۱۸ تا حال بیش از ۳۰ هزار تن در افغانستان، از محل زندگی خود آواره شده اند. دلیل اصلی این جابه‌جایی‌ها، نبود امنیت و درگیری‌های مسلحانه در افغانستان بیان شده است. بر اساس این آمار به طور متوسط، بیش از ۴۳۸ تن در نقاط مختلف این کشور از شهر و خانه های خود خود متواری شده اند. این در حالی است که در سال گذشته میلادی، در مجموع ۴۴۵ هزار نفر در سراسر افغانستان محل زندگی خودرا ترک کرده و به حاشیه نشینی در کابل و یا در شهرهای بزرگ دیگر افغانستان روی آورده اند.
ذکی دریابی، مدیر مسوول روزنامه «اطلاعات روز» افغانستان، جنگ و ناامنی و همچنین خشکسالی را از مهم ترین دلایل آوارگی مردم در افغانستان می‌داند.
دریابی با اشاره به آخرین گزارش اداره بازرسی عمومی آمریکا برای بازسازی افغانستان، «سیگار»، می‌گوید: «دولت افغانستان تنها بر ۵۶ درصد خاک این کشور کنترل دارد. این پایین ترین میزان کنترل کشور توسط حکومت مرکزی در سال های اخیر است. بقیه مناطق کشور یا توسط طالبان یا تحت نفوذ آنها اداره می شود و همین مساله باعث می شود کسانی که نمی توانند تحت لوای حکومت طالبان زندگی کنند از شهر و محل سکونت خود کوچ می‌کنند. از سوی دیگر خشکسالی و کمبود آب زراعی و حتی آب آشامیدنی در بخش های بزرگی از افغانستان یک معضل جدی است که باعث خروج اهالی روستاها و پیدایش حاشیه نشینی می‌شود.»
به گفته این روزنامه‌نگار، فقر و بیکاری از دیگر عوامل هجوم مردم از روستاها و شهرهای کوچک به حاشیه شهر های بزرگی چون کابل است. افغانستان با مشکلات اقتصادی بی شماری رو به رو است ولی هنوز می‌توان کارهای روز مزد و کارگری‌های ساده را در حاشیه شهرهای بزرگ یافت.
مدیرمسول روزنامه اطلاعات روز با اشاره به برخی کمک‌های محدود مراکز دولتی به آوارگان می‌گوید: «کمک‌هایی که توسط برخی وزارتخانه ها و نهاد های بین المللی مانند آی ام او، او سی اچ ای می‌شود بسیار ابتدایی و تنها مربوط به دوره کوتاه و موقت روزهای اول آوارگی مردم است. پس از آن، دولت استراتژی مشخصی برای مواجهه با این مساله ندارد. البته ممکن است در زمستان‌ها ، برخی بسته‌های غذایی یا بهداشتی به این افراد داده شود اما به جز این، کمک و یا سرپناه دیگری برای این افراد وجود ندارد.»
به نظر می‌رسد با تداوم ناامنی در افغانستان، در سال‌های آینده به تعداد آوارگان و بی جا شدگان داخلی در این کشور اضافه شود.
بیشتر بخوانید:خشکسالی و آوارگی؛ بحرانی که افغانستان را تهدید می‌کند
