زمین خاکی روباز برای مناطق پر باران مناسب نیست. یک بارندگی کوچک ممکن است باعث توقف بازی نشود، اما هر بار که رگبار بزند، خشک شدن دوباره زمین زمان زیادی میبرد.
در ورزش تنیس، زمین نقش مهمی دارد. زمینهای تنیس حرفهای معمولا سه نوع هستند: سفت، خاکی و چمن.
زمین سفت
زمینهای سفت مثل زمین تنیس آزاد استرالیا و آمریکا برای بازیهای تهاجمی عالی هستند. پوشش این زمین از جنس الیاف مصنوعی و اکریلیک است که روی بتن یا آسفالت قرار میگیرد. مجموع اینها یک لایه محکم و یکدست به وجود میآورد که بازیکن روی آن بهتر میتواند حرکت مسیر توپ را بعد از برخورد با زمین پیشبینی کند.
در این زمین توپ سریعتر رد و بدل میشود چون سطح آن انرژی حرکتی توپ را زیاد نمیگیرد. با این حال انعطافپذیری بدن بازیکنها روی این زمین کمتر است و بنابراین آسیبهای ورزشی آن بیشتر از بقیه زمینهاست.
زمین خاکی
از زمین خاک رس در تنیس رولان گاروس فرانسه استفاده میشود. این زمین نرمتر بوده و بنابراین برای بازیهای طولانی مناسب است.
جنس این نوع زمین از خاک آجر و رنگ آن معمولا سرخ است. سطح این نوع زمین طوری است که بازیکن میتواند روی آن سر بخورد. اما زمین خاکی روباز برای مناطق پر باران مناسب نیست. یک بارندگی کوچک ممکن است باعث توقف بازی نشود، اما هر بار که رگبار بزند، خشک شدن دوباره زمین زمان زیادی میبرد.
تنیسورهایی که دفاعی بازی میکنند این نوع زمین را بیشتر دوست دارند چون برای ضربه کاتدار عالی است.
زمین چمن
زمین چمن در مسابقات ویمبلدون استفاده میشود. این نوع زمین مثل زمین سفت برای بازی سرعتی و به خصوص برای سرویسزنهای ماهر مناسب است. بازیهای با زمان کوتاه معمولا روی زمین چمن انجام میشود.
ضربههای زیر توپ هم در زمین چمن طبیعی بهتر زده میشود، اما ایراد اصلی این زمین این است که چمن آن زود فرسوده شده و از بین میرود.