«جنایت فرهنگی می‌تواند مثل یک قتل باشد. عملا آشغال‌های دوست داشتنی را کشتند. ولی ما جان سخت بودیم و بعد از شش سال سعی کردیم این جسد را احیا کنیم.»
آگهیآشغال های دوست داشتنی، عنوان فیلمی است که پس از شش سال ماندن در محاق توقیف، نهایتا توانست از بیست و چهارم بهمن امسال روی پرده‌ی سینماهای ایران برود.
این فیلم پس از یک سال و نیم معطلی و ۱۶ بار بازنویسی، در اواخر دولت محمود احمدی‌نژاد توانست پروانه ساخت دریافت کند. در زمستان ۱۳۹۱ کار تولید این فیلم به پایان رسید، اما از آن جا که اتفاقات و ناآرامی‌های مردمی پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ را بن مایه‌ی خود قرار داده، مخالفان و منتقدان بسیاری پیدا کرد و در دولت احمدی نژاد و دولت اول روحانی موفق به دریافت پروانه نمایش نشد.
در این فیلم شیرین یزدان بخش، اکبر عبدی، حبیب رضایی، هدیه تهرانی، نگار جواهریان، صابر ابر و شهاب حسینی از جمله بازیگران اصلی هستند و در آن بازی می‌کنند.
محسن امیریوسفی: اگر می خواستم «آشغال‌های دوست داشتنی» را سانسور کنم سال ۹۲ اکران می‌شد
محسن امیریوسفی، کارگردان و تهیه کننده فیلم آشغال‌های دوست داشتنی، در گفت‌وگوی اختصاصی با جواد منتظری خبرنگار یورونیوز، گفت: «توقیف هیچ وقت تاثیر مثبت ندارد. هر کسی هم فکر می کند که توقیف یا سانسور به فیلم کمک می‌کند خواسته یا ناخواسته همکار توقیف کننده است.»
وی درباره فیلم خود گفت: «من اگر می‌خواستم آشغال‌های دوست داشتنی را سانسور کنم یا به سانسوری که مورد نظر آقایان بود، تن دهم، این فیلم همان سال ۹۲ می‌توانست اکران شود و در جشنواره هم حضور داشته باشد.»
بیشتر بخوانید:
- بهمن فرمان‌آرا به یورونیوز: نمی‌دانم چرا همه چیز آزاد است غیر از شادمانی
- درخواست سینماگران از روحانی: ممنوع الخروجی محمد رسول‌اف را رفع کنید
- پرسش خبرنگار یورونیوز از وزیر ارشاد: آیا جعفر پناهی می‌تواند از کشور خارج شود؟
کارگردان فیلم آشغال‌های دوست داشتنی: توقیف کنندگان باید در آینده در دادگاه پاسخگو باشند
وی توقیف فیلم را جنایت فرهنگی خواند و مدعی شد که آن دسته از تصمیم گیران فرهنگی که باعث توقیف فیلم‌ها می شوند، در آینده باید در دادگاه، پاسخگوی اعمال خود باشند.
امیریوسفی که فیلمش شش سال توقیف بود، تصریح کرد: «جنایت فرهنگی می‌تواند مثل یک قتل باشد. عملا آشغال‌های دوست داشتنی را کشتند. ولی ما جان سخت بودیم و بعد از شش سال سعی کردیم این جسد را احیا کنیم.»
وی معتقد است که توقیف فیلمش یک سود داشت و آن اینکه هزینه توقیف بالاتر رفت.
به اعتقاد این کارگردان سینما در فیلم آشغال‌های دوست داشتنی حرف‌هایی از جمله انتقاد به نظام و انتقاد به همه گروه‌های فکری وجود دارد که تا حالا در هیچ فیلمی نبوده است.
امیریوسفی با اشاره به پخش نشدن تیزر تبلیغاتی فیلم آشغال های دوست داشتنی و همچنین خودداری حوزه هنری از اکران این فیلم در سینماهای خود، آن را عملی غیرقانونی خواند.
این کارگردان درباره استقبال از فیلمش به یورونیوز گفت: «اتفاق جالب برای من استقبال مردم بود. فیلمی که شش سال توقیف بود، شاید از دید مردم یک فیلم کهنه باشد اما علیرغم همه مشکلات مردم از آن استقبال کردند.»
وی با ابراز خوشحالی از اینکه فیلمی که روی پرده در حال نمایش عمومی است همان چیزی است که او می خواسته است به خبرنگار یورونیوز گفت: «فیلم من حدودا ۹۰ دقیقه است و مجموعه اصلاحاتی که از من خواسته شده بود تا در فیلم اعمال کنم ۴۶ دقیقه بود، پس مشخص است که چیزهایی از فیلم باید کم می شد و نشد. اما حالا که از دره هولناک توقیف و سانسور رد شده ام قصد ندارم درباره این صحبت کنم که قرار بود چه چیزهایی از فیلم حذف شود و نشد.»
«فیلم‌های نافرمان در جشنواره فیلم فجر جایی ندارند»
او در بخشی دیگر از مصاحبه خود با یورونیوز از روند پذیرش فیلم ها در جشنواره فیلم فجر انتقاد کرد و گفت فیلم های «نافرمان» جایی در این جشنواره ندارند.
امیریوسفی در کارنامه خود دو فیلم توقیفی دیگر نیز دارد. اولین فیلم او با عنوان «خواب تلخ» در سال ۱۳۸۲ و در دوره ریاست جمهوری محمد خاتمی ساخته و پس از دوازده سال توقیف، در آذر ۱۳۹۴ اکران عمومی شد. دومین اثر امیریوسفی نیز که «آتشکار» نام داشت در سال ۱۳۸۶ ساخته شد و پس از سه سال توقیف، در سال ۱۳۸۹ روی پرده سینماها رفت.
این کارگردان که ۱۵ سال سابقه تولید فیلم بلند را در کارنامه خود دارد، در این باره گفت: «در این ۱۵ سال ۲۲ سال فیلم‌های من در توقیف بوده‌اند.»
امیر یوسفی افزود: «این نشان می‌دهد غول سانسور تفاوتی که نمی کند که در قبل از انقلاب با بعد از آن، در دوره ی طلایی نقره ای یا برنزی همچنان سرحال و قوی است و این شرم آور است.»
وی در پایان این گفت‌وگو تاکید کرد که همه تقصیرهای توقیف را نباید به گردن مدیران ارشاد انداخت: «در بسیاری از مواقع آن‌ها به‌طرز هولناک و تاسف باری ابزار دست گروهی از سینماگران هستند که آن‌ها را به سمت سانسور برخی نگاه‌ها هدایت می‌کنند.»