والدین کودکان مبتلاء به اوتیسم معمولا در طول سه سال اول زندگی فرزند خود متوجه علائم آن می‌شوند. اما در برخی مواقع گاهی تا نوجوانی و حتی بزرگسالی اطرافیان فرد متوجه وجود این اختلال نیستند.
آگهیاوتیسم نوعی اختلال رشد است که با مشکلاتی در تعاملات اجتماعی و ارتباطات و همینطور رفتارهای محدود و تکراری شناخته می‌شود.
اوتیسم بیماری نیست چرا که بیماری پاسخ پاتوفیزیولوژیک به یک محرک خارجی (مانند میکروب‌ها) و یا داخلی (مانند سلول‌های سرطانی) است؛ اما اختلال به دلیل تفاوت در فعالیت‌های ساختاری یا عملکردی اجزای بدن حاصل می‌شود.
والدین کودکان مبتلاء به اوتیسم معمولا در طول سه سال اول زندگی فرزند خود متوجه علائم آن می‌شوند. اما در برخی مواقع گاهی تا نوجوانی و حتی بزرگسالی اطرافیان فرد متوجه وجود این اختلال نیستند.
مطالب یورونیوز را در واتس‌اپ دریافت کنید
روز دوم آوریل «روز آگاهی جهانی اوتیسم» نامیده شده است. به همین منظور تلاش کردیم در این نوشتار اطلاعات جامعی را در مورد اوتیسم به نگارش درآوریم.
- براساس آمار سازمان جهانی بهداشت از هر ۱۶۰ نفر یک تن به اوتیسم مبتلاء است. همچنین گزارش مرکز کنترل و پیشگیری بیماری ایالات متحده در سال ۲۰۱۸ نشان می‌دهد که از هر ۵۹ کودک یک نفر با اختلال اوتیسم تشخیص داده شده است. گرچه دلیل این تفاوت هنوز مشخص نیست اما می‌تواند به دلیل ناتوانی در تشخیص این اختلال در کشورهای در حال توسعه باشد.
- اوتیسم با ایجاد تغییراتی در سلول‌های عصبی و سیناپس‌ها ارتباطات و پردازش اطلاعات در مغز را تحت تاثیر قرار می‌دهد؛ اما هنوز مشخص نیست که این اتفاقات چگونه در مغز رخ می‌دهد.
- اختلال اوتیسم در راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی به صورت یک طیف تعریف می‌گردد که حالت‌های خفیف‌تر از جمله سندروم آسپرگر و اختلال‌های فراگیر رشد را شامل می‌شود.
- دلایل ابتلاء به اوتیسم هنوز به طور کامل شناسایی نشده است اما متخصصان علوم پزشکی توانسته‌اند رابطه‌ای میان برخی عوامل محیطی و ژنتیکی با اوتیسم بیابند.
- براساس مطالعات انجام شده برخی عفونت‌های دوره بارداری از قبیل سرخجه، مسمومیت دارویی، مصرف الکل و مواد مخدر، آلودگی به سموم کشاورزی و آفت‌کش‌ها، آلودگی هوا، مشکلات و محدودیت‌های رشد جنین در رحم مادر و بیماری‌های خودایمنی با ابتلاء به اوتیسم مرتبط است.
- آمارها نشان می‌دهد که حدود یک سوم مبتلایان به اوتیسم دچار کم‌توانی ذهنی هستند. با این وجود بیش از۴۰ درصد از کودکان مبتلاء به اوتیسم هوشی بالاتر از متوسط دارند.
- اوتیسم در تمامی نژادها و گروه‌های اقتصادی-اجتماعی دیده می‌شود اما تشخیص آن در کشورهای در حال توسعه و یا در میان اقلیت‌های ساکن کشورهای توسعه یافته به دلیل کمبود امکانات یا جدایی از جامعه دیرتر صورت می‌پذیرد.
تشخیص اوتیسم
تشخیص این اختلال براساس رفتارهای فرد مبتلاء است. ناتوانی در برقراری روابط اجتماعی، حساسیت به نور و صدا، سکوت، پرخاشگری، حالات و حرکات غیرعادی بدن یا صورت، اجتناب از برقراری تماس چشمی، تاخیر در یادگیری صحبت کردن و لحن یکنواخت از علائم این اختلال هستند.
فرد مبتلاء ممکن است یکی یا همه این علائم را با شدت‌های متفاوت از خود نشان دهد.
اگر کادر درمان دانش و امکانات کافی برای تشخیص اوتیسم را نداشته باشند، امکان آن وجود دارد که فرد مبتلاء به این اختلال بدون تشخیص و بدون دریافت درمان کافی به حال خود رها شود.
گرچه اوتیسم درمان ندارد اما شناسایی آن در سنین نوباوگی بسیار حائز اهمیت است چرا که هرچه آموزش‌های ویژه به کودکان مبتلاء زودتر صورت گیرد، امکان بهبودی آنها بیشتر می‌شود.
درمان اوتیسم
هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد و دلیل این مساله به ماهیت آن باز می‌گردد. اوتیسم به دلیل تغییراتی در ساختار و عملکرد مغز ایجاد می‌شود و از آنجا که اوتیسم بیماری نیست درمانی برای آن وجود ندارد.
با این وجود اوتیسم ممکن است با اختلالات دیگری از جمله مشکلات خواب، افسردگی، صرع و اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی همراه شود که دارو-درمانی و مشاوره می‌تواند از میزان مشکلات مبتلایان بکاهد.
اوتیسم طیف‌های مختلفی دارد؛ برخی از مبتلایان می‌توانند زندگی متعارفی داشته و در جامعه و مدرسه مانند کودکان دیگر رشد کنند اما برخی نیازمند کمک بیشتر، مشاوره، روان درمانی و آموزش اختصاصی هستند.
شایعات در مورد اوتیسم
بیماری ژنتیکی
یکی از شایعات موجود آن است که این اختلال یک بیماری ژنتیکی است که مستقیما از والدین به فرزندان منتقل می‌شود. گرچه شواهدی دال بر دخالت ژنها در بروز این اختلال وجود دارداما همانطور که پیشتر توضیح دادیم اوتیسم بیماری نیست و نوعی اختلال در سیستم عصبی است و می‌تواند تحت اثر تعدادی از ژنها یا عوامل محیطی متفاوت قرار گیرد.
واکسیناسیون
در دو دهه گذشته شایعاتی در مورد ارتباط میان واکسن‌ها و ابتلاء به اوتیسم مطرح شد. آغاز این شایعه با انتشار یک تحقیق در مجله پزشکی لنست بود که نشان می‌داد تزریق واکسن سه گانه سرخک، اوریون و سرخجه (MMR) می‌تواند ریسک ابتلاء به اوتیسم را افزایش دهد.
مدیر این پروژه تحقیقاتی اندرو ویکفیلد، پزشک بریتانیایی بود. دانشمندان دیگر تلاش کردند که فرضیه او را به آزمایش بگذارند، اما در نهایت نتوانستند یافته‌های او را تایید کنند.
در ادامه سازمان نظام پزشکی بریتانیا به تحقیق در مورد او پرداخت و متوجه شد که او اطلاعات این مطالعه و مطالعات دیگر را جعل کرده و شواهدی مبنی بر رابطه میان واکسیناسیون و اوتیسم وجود ندارد.
آگهیاجازه طبابت اندرو ویکفیلد پس از این رسوایی لغو شد، اما ایده‌ای که او بنیان‌گذار آن بود همچنان در میان جوامع اثرگذار است و سبب شده که میزان واکسیناسیون در ایالات متحده آمریکا، بریتانیا و ایرلند کاهش و میزان بروز سرخک، اوریون افزایش یابد.
ادعاهای نادرست او درباره مضر بودن واکسیناسیون سبب شده است تا برخی نسبت به واکسن‌ها بی‌اعتماد شوند و بیماری‌هایی که ریشه‌کن شده یا تحت کنترل بودند دوباره ظاهر شوند.
بیشتر بخوانید: