رپرتاژ آگهی ارائه شده توسط

 Department of Tourism and Commerce Marketing Dubai
رپرتاژآگهی (محتوای شریک تجاری) برای توصیف مطلبی بکار برده می شود که تبلیغ کننده و حامی مالی بر روند تهیه آن نظارت و هزینه آنرا پرداخت می کند. محتوای مربوطه توسط بخش بازرگانی تولید می شود و تحریریه و خبرنگاران یورونیوز نقشی در آن ندارند. حامی مالی با همکاری بخش تولید بازرگانی یورونیوز، کنترل موضوعات، محتوا و تأیید نهایی را در اختیار دارد. «شریک تجاری» بر انتخاب موضوعات و تولید محتوا نظارت دارد و تصمیم نهایی را در همکاهنگی با بخش تولیدات بازرگانی یورونیوز اتخاذ می کند.
رپرتاژ آگهی ارائه شده توسط
رپرتاژآگهی (محتوای شریک تجاری) برای توصیف مطلبی بکار برده می شود که تبلیغ کننده و حامی مالی بر روند تهیه آن نظارت و هزینه آنرا پرداخت می کند. محتوای مربوطه توسط بخش بازرگانی تولید می شود و تحریریه و خبرنگاران یورونیوز نقشی در آن ندارند. حامی مالی با همکاری بخش تولید بازرگانی یورونیوز، کنترل موضوعات، محتوا و تأیید نهایی را در اختیار دارد. «شریک تجاری» بر انتخاب موضوعات و تولید محتوا نظارت دارد و تصمیم نهایی را در همکاهنگی با بخش تولیدات بازرگانی یورونیوز اتخاذ می کند.
Department of Tourism and Commerce Marketing Dubai

بازیکن پیشین تیم ملی بریتانیا: در ۱۶ سالگی از خانه بیرون زدم

بازیکن پیشین تیم ملی بریتانیا: در ۱۶ سالگی از خانه بیرون زدم
Copyright  euronews

 تِرِ‌وِر استیون، بازیکن پیشین تیم ملی فوتبال انگلستان در گفتگو با یورونیوز از کارنامهٔ درخشان، لحظات به‌یاد ماندنی، و چالش‌های زندگی‌ گذشته و حال خود می‌گوید و نشان می‌دهد که علاقهٔ بسیارش به فوتبال را چطور همچنان در شکل‌های تازه پیگیری می‌کند. 

جین ویترسپون، خبرنگار یورونیوز در دوبی گفتگویی با وی ترتیب داده است که مشروح آن را در زیر می‌خوانید. 

آگهی

یورونیوز: تِرِ‌وِر استیون، شما کارنامهٔ رنگارنگی دارید. کمی به گذشته برگردیم، برایمان بگویید چطور کارتان را شروع کردید.

استیون: «کارنامهٔ فوتبالی من از ۱۶ سالگی شروع می‌شود. شانزده ساله بودم که از خانه بیرون زدم و زندگی تازه‌ای را شروع کردم. تا قبلش مدرسه می‌رفتم و شاگرد خوبی هم بودم. اما دیدم که می‌توانم فوتبالیست بشوم. آن زمان‌ها اول شاگردی می‌کردیم. اولین تیم من باشگاه بِرنلی بود. رویایی بود که به حقیقت پیوست، راستش وقتی مدرسه می‌رفتم خواب چنین موفقیتی را هم نمی‌دیدم. باید روز به روز پیش‌رفت. و این کاری بود که من کردم. من قدم به قدم جلو رفتم و امروز کارنامهٔ خیلی موفقی دارم.»

یورونیوز:‌ شما برای تعدادی از بزرگترین باشگاه‌های بریتانیا و اروپا بازی کردید، با اِوِرتون نتایج خوبی گرفتید. درست است که آلکس فرگوسن هم مدتی دنبال شما بود؟

استیون: «بله. بعد از اورتون می‌توانستم بروم و برای منچستر بازی کنم. اما رفتم گلاسکو رنجرز. آن وقت‌ها خیلی جنجالی نبودم، شاید حالا باشم! خوبی جابجایی تیمت عوض می‌شود و بازی‌ات تغییر می‌کند. منچستر همیشه همان است، اما گلاسکو رنجرز آن موقع‌ها تیم مهمی بود. گرام سونِس، کاپیتان سابق تیم ملی اسکاتلند مدیر باشگاه بود و دوران خوبی داشتیم. خودم اهل اسکاتلندم و برای مثل این بود که برگشتم خانه. امروز همه می‌خواهند در لیگ برتر بازی کنند اما آن زمان اوضاع فرق می‌کرد و کشور عوض کردن خیلی جذاب و مهم بود.»

یورونیوز: اما ‌شما به مارسی رفتید.

آگهی

استیون: «بله من به مارسی رفتم و دورهٔ فوق‌العاده‌ای هم داشتم. با دیدیه دشام توپ می‌زدم. من و دیدیه هافبک میانی بودیم و ژان‌پی‌یر پاپن معروف هم توی تیم مارسی بود.»

یورونیوز: خب چطور بود؟ شما که بچهٔ شمال انگلستانید، در جنوب فرانسه چه حسی داشتید؟

استیون: «نوعی سیر و سفر بود. خب من چند سالی قبل از آنکه به فرانسه بروم فوتبال حرفه‌ای بازی کرده بودم. اما در کار فوتبال باید خودتان را زود نشان بدهید. من از ۱۶ تا ۱۸ ، ۱۹ سالگی فرصت داشتم این کار بکنم. باید سریع یاد بگیرید چون وارد دنیای بزرگسالان می‌شوید و دیگر بچه‌مدرسه‌ای نیستید. شما توی رختکن، یک بچه‌ٔ ۱۶، ۱۷ ساله‌اید که کنار سی‌و‌یکی‌دوساله‌هایی قرار می‌گیرید که راه را رفته‌اند و کلی تجربه و جاه‌طلبی‌ دارند و باید با آنها رقابت کنید.»

یورونیوز: «کارتان خیلی خوب بود، چون بعد با انگلستان به نیمه‌نهاییِ جهانی هم راه پیدا کردید.»

استیون: «من در دو جام جهانی بازی کردم. توی بازی با مارادونا هم بودم، همان که با دست گل زد.»

یورونیوز:‌ چه حسی داشت؟

استیون: «در تابستان ۱۹۸۶ حال و هوای بازی ما در مکزیکوسیتی خیلی ملتهب بود. اوج گرفتن مناقشهٔ سیاسی آرژانتین و بریتانیا هم خودش مزید بر علت شده بود. اما بازی جلوی مارادونا باورنکردنی بود. باید هیجان خودم را کنترل می‌کردم. منی که فقط چند سال قبلش یک بچه‌ مدرسه‌ای بودم، حالا یکدفعه وسط استادیوم عظیم مکزیکوسیتی جلوی مارادونا وایستاده بودم.»

یورونیوز:‌ شما وقتی در اوج موفقیت بودید در مقاطعی اُفت داشتید. مثل بعضی ورزشکاران برجسته که دچار افسردگی می‌‌شوند.

استیون: «خودش موضوعی است، نه؟»

یورونیوز: موضوع خیلی داغی است. شما چطور با این امر کنار می‌آیید؟

آگهی

استیون: «خب این هم یکی از آن چیزهایی است که همیشه پشت گوش انداخته‌ام. امروز مردم با جسارت بیشتری از احساس‌شان حرف می‌زنند. کار بسیار بسیار سختی است. در ورزش‌ هم به‌خاطر اینکه دوران حرفه‌ای ناگهان تمام می‌شود این زمان می‌برد تا عادت کنی که دیگر به تو زنگ نمی‌زنند. دیگر کاری نداری. برنامهٔ روزانه‌ای در کار نیست. صبح که بیدار می‌شوی دیگر هدفی نداری، دیگر مثل قبل نیست که صبح بزنی بیرون و بروی باشگاه و بچه‌ها را ببینی. وقتی دیگر خبری از اینها نیست کار سخت می‌شود، اما دیدار با شاهزاده‌ ویلیام و هری خیلی جالب بود و آنها خیلی راحت از چالش‌شان برای حفظ سلامت روان صحبت می‌کردند. آدم‌هایی که یک زمانی مهم بوده‌اند این را خوب متوجه می‌شوند و این نکته کمک بزرگی برایم بوده است.»

یورونیوز: پس وقتی فوتبال حرفه‌ای را کنار گذاشتید، با موفقیت شغل عوض کردید و بعد راهی دوبی شدید. درست است؟

استیون: «الان هشت سالی می‌شود که آمده‌ام و عاشق اینجا هستم ولی خب باید کار می‌کردم و جلو می‌رفتم. کارهای مختلفی هم کردم. شعبه‌ای از شرکت بریتانیایی پلی.‌اند.‌پرو را دارم که کارش این است که ورزشکاران بازنشسته را دور هم جمع کند. فوتبالیست‌ها هم دوبی را دوست دارند و خیلی از این بچه‌ها به اینجا سر می‌زنند. من هم می‌بینمشان و به آنها می‌گویم که اینجا چه می‌کنیم و اینکه برنامه‌‌ام است که نوعی حلقه رفاقت‌ درست کنم.»

یورونیوز: تا حالا به مدارس فوتبال اینجا سر زدید؟ اصلا به این مسیر علاقه دارید؟

استیون: «نه چندان. کاری نیست که من چندان مشتاقش باشم. اما دختر خودم اینجا درس خواند و مهارت‌های فوتبال را هم اینجا یاد گرفت و بعد به باشگاه ریدینگ انگلیس پیوست. الان ۱۷ سال دارد و همانجا هم درسهای سال آخر دبیرستان را می خواند و هم تمرین فوتبال می‌کند.»

یورونیوز: امسال سی‌امین سال جام جهانی ایتالیاست که شما هم در آن حضور داشتید.

استیون: «بازی کردن در جام جهانی، رویای بچه‌گی‌ام بود و اولین بار در جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک بازی کردم. اما جام ۹۰ بی‌نظیر بود. وقتی می‌بینم که ۳۰ سال از آن موقع گذشته، کمی ‌می‌ترسم، چون برای من که اینجا نشسته‌ام انگار دیروز بود. خیلی از نام‌های مطرح در فوتبال امروز بریتانیا، اولین برخوردشان با جام جهانی، در سال ۹۰ بود. مثلا استیو جرارد و هری کین و خیلی از جوانترها. همیشه می‌گویند جام ۹۰ را خیلی خوب به یاد دارند.»

یورونیوز: گریهٔ پل گاسکوین یادم هست!

استیون: «خب، دور دورِ او بود مگر نه؟ او فوق‌العاده بود. در گلاسکو رنجرز همبازی بودیم اما جام جهانی ایتالیا فرق داشت، هر دو جا افتاده‌تر بودیم و شانس قهرمانی داشتیم. خاطرات خوبی دارم. بابی رابسون مربی بود و کار با او عجب تجربه‌ای بود. بازیکنان خیلی خوبی داشتیم کریس وادل، خودِ گری و پل گاسکوین که وسط بازی می‌کرد؛ همه فوتبالیست‌های طراز اول بودند. خیلی به قهرمانی نزدیک بودیم. بازی نیمه‌نهایی کار به پنالتی کشید، گفتیم احتمالا می‌بریم. اما خب فوتبال پر از این احتمال‌ها و اما و اگرهاست.»

یورونیوز: اما همین تیمی که تو به آن اشاره کردی اوضاع فوتبال را عوض کرد، بعد از این بود که فوتبالیست‌ها سوپراستار شدند.

استیون: «بله. این اتفاق به این دلیل روی داد که لیگ برتر بریتانیا راه افتاد. فکر می‌کنم سال ۹۱ یا ۹۲ بود، و فوتبالِ انگستان را زیر و رو کرد.»

یورونیوز: آینده را چطور می‌بینید؟

استیون:‌ «سعی دارم کسب‌و‌کارم را توسعه بدهم. هم پیگیر فوتبال حرفه‌ای هستم و هم پلی‌.اند.پرو را اداره می‌کنم. چون واقعا عاشق فوتبالم و از آن لذت می‌برم، هر فرصتی برای گفتگو دربارهٔ بازی و ریزه‌کاری‌هایش برای غنیمت است. هرچه به فوتبال مربوط باشد برای جذاب است.»