این زنان که در دهه ۴۰ میلادی از پدران سفیدپوست و مادران سیاه پوست در کشور کنگو، مستعمره وقت بلژیک، بدنیا آمده اند در سن دو تا سه سالگی با همکاری نظامیان بلژیکی ربوده شده و توسط خواهران مسیحی صدها کیلومتر دورتر از محل زندگی والدین خود، تربیت می شوند.
۵ تن از زنان اهل کنگو به اتهام «جنایت علیه بشریت» از دولت بلژیک شکایت کردند.
این زنان که در دهه ۴۰ میلادی از پدران سفیدپوست و مادران سیاه پوست در کشور کنگو، مستعمره وقت بلژیک، بدنیا آمده اند در سن دو تا سه سالگی با همکاری نظامیان بلژیکی ربوده شده و توسط خواهران مسیحی صدها کیلومتر دورتر از محل زندگی والدین خود، تربیت می شوند. این زنان می گویند بدلیل یتیم بودنشان بارها به عنوان «کودکان سرراهی» و «نتیجه گناه دیگران» تنبیه و مجازات شده اند. بدلیل دو رگه بودن نه جامعه سیاهپوستان و نه بلژیکیهای «سفید» حاضر نمی شوند از آنها سرپرستی کرده و حامیشان باشند.
زمانی که کنگو در سال ۱۹۶۰ به استقلال می رسد وضعیت آنها نه تنها بهبود پیدا نمی کند که بار دیگر تنهایی را حس می کنند. چرا که خواهران مسیحی کلیسا که تنها نگاهبانان و حامیان آنها بوده اند نیز به بلژیک بازمی گردند. دختران نوجوان تجربههای تلخی از جمله آزار جنسی و تجاوز از سوی نظامیان را تجربه می کنند. سیمون انگالووا، یکی از زنهای شاکی از دولت بلژیک به یورونیوز می گوید: «نظامیان پس از اینکه ما را برهنه می کردند به ما نشان می دادند که چگونه بچهها متولد می شوند.»
شارل میشل، نخست وزیر وقت بلژیک در آوریل سال ۲۰۱۹، رسما از کودکان قربانی که در کنگو بدستور پادشاه بلژیک از خانوادههایشان جدا می شدند عذرخواهی کرد. اما وکیل این پنج زن کنگویی می گوید: «حملات و ربودن فرزندان کاملا طرحی برنامه ریزی شده از سوی دولت پادشاهی بلژیک بود. سیاستی که قطعا نژادپرستانه و تنفربرانگیزاست.» به گفته آقای مارشاند تنها یک عذرخواهی نمادین نمی تواند برای قربانیان این فاجعه انسانی کافی باشد.
ماری جوزه لوشی، یکی دیگر از زنانی که از دولت بلژیک شکایت کرده است می گوید: « ما در این روند شکایت ۶ دهه بغضهای فروخورده مان را فریاد می زنیم.» این زنان امیدوار هستند در این پروسه بتوانند حقایق جامع از دوران استعمار و پس از آن و دردهایی که به عنوان دختران کوچک و نوجوان تحمل کرده اند را افشاکنند.