در گذشته ایمپلنت‌های مغزی مشابه به برخی از بیماران مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک اجازه می‌داد که از طریق یک برنامه کامپیوتری ارتباط برقرار کنند. اما این اولین بار است که یک بیمار ALS بدون توانایی استفاده از چشمان خود قادر به انجام کاری مشابه می‌شود.
آگهییک بیمار مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) به لطف ایمپلنت مغزی توانسته با خانواده و پرستاران خود ارتباط برقرار کند. این دستگاه به بیمار که قادر به حرکت دادن عضله یا حتی باز کردن چشمانش نبود کمک کرد تا تنها با استفاده از فعالیت مغز خود با دنیای بیرون ارتباط برقرار کند. این بیماری یک اختلال تحلیل برنده و پیشرونده است که به تخریب آن دسته از سلول‌های عصبی می‌‌پردازد که وظیفه کنترل حرکات ارادی عضله را بر عهده دارند.
بیمار که مردی ۳۴ ساله است برای اولین بار در اوت ۲۰۱۵ با آتروفی عضلانی پیشرفته، یک نوع ALS، بیماری او تشخیص داده شد. بیماری که باعث انحطاط تدریجی سلول‌های مغزی درگیر در حرکت می شود. پیشرفت این بیماری سریع بود. او تا پایان سال ۲۰۱۵ قادر به راه رفتن یا صحبت کردن نبود، از یک سیستم ردیابی چشم برای برقراری ارتباط استفاده می‌کرد. چنین سیستم‌هایی به بیماران اجازه می‌دهند تا با یک صفحه کلید یا محیط نرم‌افزار تعامل داشته باشند، اما کاربرد محدود آن‌ها وابسته به عملکرد نورون‌هایی است که حرکت چشم را کنترل می‌کنند. در این سندرم با وجود عدم امکان حرکت دادن اندام‌ها، فرد همچنان آگاه و هوشیار باقی می‌ماند. تحرک اجزای ارتباطی مثل زبان هم در این سندرم امکان‌پذیر نیست و تنها می‌توان چشم‌ها را در جهت عمودی تکان داد.
در نهایت انزوای شدید بیمار باعث شد که خانواده‌اش با یک آزمایش پیشرفته موافقت کنند. قبل از اینکه بیمار توانایی حرکت چشم‌هایش را از دست بدهد، با یک روش جراحی موافقت کرد که دو ریزتراشه در بخشی از مغز او که حرکت ماهیچه ها را کنترل می کند کاشته شود. پس از آن، وی توانست کلمات و جملات کامل را از طریق سیگنال‌های مغزی شکل دهد.
هر تراشه مجهز به ۶۴ الکترود سوزنی مانند بود که می توانست تلاش‌های آگاهانه او برای حرکت را تشخیص دهد. سپس آن فعالیت مغزی به رایانه فرستاده می‌شد و تکانه‌ها را به سیگنال «بله» یا «نه» ترجمه می‌کرد.
در گذشته، ایمپلنت‌های مغزی مشابه، به برخی از بیماران مبتلا به ALS اجازه می‌داد که از طریق یک برنامه تایپ کامپیوتری ارتباط برقرار کنند. اما این اولین بار است که یک بیمار ALS بدون توانایی استفاده از چشمان خود قادر به انجام کاری مشابه می‌شود.
این مطالعه جدید که توسط یک تیم تحقیقاتی بین‌المللی در Nature Communications منتشر شده است، اولین مطالعه‌ای است که با موفقیت در بیمارانی با چنین سطح از تخریب شدید عصبی مورد استفاده قرار گرفته می‌گیرد.
تعداد مبتلایان به بیماری ALS در جهان در حال افزایش است و تخمین زده می‌شود که با افزایش سالانه شمار مبتلایان به بیماری ALS، تعداد آن‌ها به ۳۰۰ هزار نفر در سال ۲۰۴۰ برسد.
اگرچه بهره‌گیری از ریزتراشه‌ها نمی‌تواند تغییری در وضعیت سلامت جسمی بیماران ایجاد کند؛ اما قادر است با برقراری امکان ارتباط با دیگران، شرایط روحی آن‌ها را بهبود ببخشد و کیفیت زندگی آن‌ها را افزایش دهد.