اجرای «قطعه عاشقانه پس از ضیافت افلاطون» اثر برنستاین توسط ویولونیست فرانسوی

با همکاری
اجرای «قطعه عاشقانه پس از ضیافت افلاطون» اثر برنستاین توسط ویولونیست فرانسوی
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button
لینک کپی پیست کد امبد ویدیو:Copy to clipboardCopied

«قطعه عاشقانه پس از ضیافت افلاطون»، اثر لئونارد برنستاین، آهنگساز و رهبر ارکستر آمریکایی اخیرا توسط رُنو کاپوسون در «گراند تئاتر اکس آن پروانس» اجرا شده است.

«قطعه عاشقانه پس از ضیافت افلاطون»، اثر لئونارد برنستاین، آهنگساز و رهبر ارکستر آمریکایی اخیرا توسط رُنو کاپوسون در «گراند تئاتر اکس آن پروانس» اجرا شده است. ویولونیست فرانسوی با اجرای به یکی از قطعات مورد علاقه ش ادای احترام کرده است.

رُنو کاپوسون، ویولونیست پرآوازه به همراه ارکستر موسیقی مجلسی لوزان در «گراند تئاتر اکس آن پروانس» در فرانسه یکی از قطعات مشهور موسیقی قرن بیستم را اجرا کرده است: «قطعه عاشقانه پس از ضیافت افلاطون» (Serenade after Plato’s symposium)، اثر لئونارد برنستاین، آهنگساز و رهبر ارکستر آمریکایی قرن بیستم.

ویولونیست فرانسوی به این ترتیب به یکی از قطعات مورد علاقه اش ادای احترام کرده است. تکنوازی مسحور کننده کاپوسون شنونده را به سفری در دنیای رنگین صداهای ویولون می برد.

کاپوسون در باره این قطعه می گوید: «فکر می کنم برنستاین در آغاز می خواست اثری بسیار خالص و حقیقی به وجود بیاورد .در این اثر لحظات لطیف فراوانی وجود دارد. ویولونیست باید صدای خودش را پیدا کند.»

برنستاین با الهام از فلاسفه یونان و ایده های آنها درباره عشق، این قطعه را «قطعه عاشقانه پس از ضیافت افلاطون» نامیده است.

کاپوسون می گوید: «به نظرم صدای ویولون، صدای عشق است. برنستاین ساز را به آواز در می آورد. نوای ویولون ضرباهنگ تپنده ای دارد و گاهی حتی سهمگین و سخت می شود. چالش این اثر بیرون کشیدن طیف کامل صداهایی است که بسیار پرمعنا هستند.»

برنستاین «قطعه عاشقانه پس از ضیافت افلاطورن» را در سال ۱۹۵۴ برای دوست خود، ویولونیست افسانه ای آیزاک استرن نوشته ساخت. استرن هم آن را با این ویولون ساخته «گوارنری دل گزو»اجرا کرد.

این ساز گرانبها که در سال ۱۷۳۷ میلادی ساخته شده است، امروز پس سه قرن، در دستان رنو کاپوسون قرار دارد. ویولونیست فرانسوی می گوید که تاریخچه این ساز برایش بسیار با ارزش است: « وقتی می فهمید که اولین اجرای این اثر در ونیز به رهبری برنستاین با این ویولون به اجرا در آمده است، وقتی می فهمید که استرن چهل سال با این ساز، ویولون نواخته است، هیجان زده می شوید. زمانی که این ساز را در دستانم می گیرم، مدام به این موضوع فکر می کنم که چوب این ویولون پیش از این، با نوای این قطعه به ارتعاش در آمده است و برنستاین همان موقع کنار ساز ایستاده بوده است. “استرن” کنسرتوی استراوینسکی را نیز با همین ویولون اجرا و ضبط کرده است.»

کاپوسون می گوید که انتقال دانش و تجربه اش به نسل جوان برایش خیلی مهم است. وی می افزاید: «نقش من انتقال دانشم به نسل بعد است، انتقال این ایده که صدا و به خصوص موسیقی چیزی است که باید دیگران را در آن سهیم کرد. خیلی دردناک خواهد بود که دیگران را از چیزهایی که یاد گرفته اید بی نصیب بگذارید. فکر می کنم خیلی چیزهاست که باید یاد گرفت و کشف کرد. باید به سراغ آهنگسازان معاصر رفت و به آنها سفارش کارهای جدید داد. معلم بود و مرتبا فعالیت کرد و هر چه که را می آموزیم به دیگران هم یاد بدهیم.»

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

رقابت فینالیست‌های جایزهٔ هربرت فون‌کارایان برای رهبر ارکستر جوان

جایزهٔ هربرت فون‌کارایان برای رهبر ارکسترجوان؛ مرحلهٔ نیمه‌نهایی

قهرمان؛ اثری پیشگامانه با هدف شکستن پیش‌فرض‌ها دربارهٔ اُپرا