نوای جادویی ویولن کیانگ وا چانگ در کنسرتو ویولن مشهور یوهانس برامس

با همکاری
Sir Antonio Pappano leads Kyung Wha Chung and the Santa Cecilia orchestra
Sir Antonio Pappano leads Kyung Wha Chung and the Santa Cecilia orchestra
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button

ارکستر سانتا چیچیلیای رم با هنرنمایی کیانگ وا چانگ، نوازنده کره ای ویولن و هدایت آنتونیو پاپانو، کنسرتو ویولن برامس، یکی از آثار ماندگار این آهنگساز آلمانی را اجرا کردند.

او یکی از درخشان ترین ویولونیست های نسل خود است. "کیانگ وا چانگ" کنسرتو ویولن قدرتمند و چالش انگیز برامس را به رهبری سر آنتونیو پاپانو اجرا می کند.

اودیتوریوم «پارکو دلا موزیک» که توسط رنزو پیانو، معمار برجسته ایتالیایی طراحی شده خانه اصلی ارکستر سانتا چیچیلای رم است.

چانگ که پایان ماه مارس هفتادمین سالگرد تولدش را جشن خواهد گرفت با تبحر و مهارتی مثال زدنی به ساز ویولن جان می بخشد و هنر خود را بر روی صحنه به معرض نمایش در می آورد.

او عاشق نوازندگی بر روی صحنه است: «این فضایی است که انگار به من تعلق دارد، جایی که در آن می توان آنچه از روح برمی خیزد را منتقل کرد زیرا موسیقی زبانی بی واژه است. شما می توانید حس هایی چون عشق و اشتیاق، خشم و اندوه را با ساز ویولون خلق و مستقیما روانه قلب و روح افراد کنید. این کار (نوازندگی بر روی صحنه) باعث سرازیر شدن اشک حاصل از غم و یا شوق درون می شود.»

نوازندگی در ذهن

سر آنتونیو پاپانو، رهبر بریتانیایی ارکستر سانتا سیسیلیا در باره چانگ اینگونه می گوید: «او زندگی اش را وقف موسیقی کرده، بنابر این صدای سازش بازتاب همه تجربیات و لحظه هایی است که بر روی صحنه بوده، تمرین کرده و یا با دیگر نوازندگان و موسیقیدان ها گذرانده است.»

کیانگ وا چانگ در انتهای یک قطعه پایانی در باره کادانس یا مجموعه آکوردهایی که به نحوی بارز و کامل حس پایان را منتقل می کنند، می گوید: « انتهای کادانس با حس خوب آواز و شاعرانگی همراه است…. حسی که به سادگی ما را به خود می برد...لحظه ای توام با شور و میلی وصف ناشدنی برای رسیدن به این امکان آسمانی.»

کیانگ وا چانگ در سال ۲۰۰۵ از ناحیه انگشت سبابه مصدوم شد و از فعالیت بازماند اما پنج سال بعد بازگشتی باشکوه داشت. او دلیل این موفقیت را تلاش برای یادگیری مدام و به نوعی تمرین و نوازندگی ذهنی می داند: «این خود موهبتی پنهان بود….(در طول مصدومیت) شروع به مرور دانسته ها و تمرین آنها در ذهن کردم. موسیقی یک فعالیت مستمر است، انگشت ها باید مدام تمرین داشته باشند. در کنار آن نباید از نت خوانی و رنگ آمیزی ها غافل می شدم..بنابر این همواره در حال کار و تمرین بودم. اما در جوانی نمی توانستم بدون ویولن اینکار را انجام دهم.»

کیانگ وا چانگ پس از نواختن موومان آخر یک قطعه مجاری می گوید: «موومان پایانی یک جیپسی است...فکر کردم که بهتر است این موومان رنگ و روی مجاری به خود بگیرد.»

رهبر ارکستر سانتا سیسیلیا در پایان اینگونه به تمجید از تلاش و همت کیانگ وا چانگ در عرصه موسیقی می پردازد: «موسیقی بی شک چنین تعهد، پشتکار، مرارت و عرق ریختنی را می طلبد که او در این راه به جان خریده است.»

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

اپرای «رومئو و ژولیت»، عاشقانه ای برای همه دورانها در بارسلون

درخشش بنژمن برنهایم با «نمورینو» در اپرای اکسیر عشق

بازگشت اپرای «افسانه های هوفمان» به خانه اپرای مونته کارلو