در دوران اتحاد جماهیر شوروی پیشین، زندگی برای مردم این کشور دشوار و کسل کننده بود، مگر اینکه آنها بخشی از طبقه حاکم بودند. این وضعیت برای سربازانی که در ارتش شوروی خدمت می‌کردند دو برابر بدتر بود.
آگهیدر آن دوران کیفیت زندگی سربازانی که از شوروی برای جنگ به افغانستان فرستاده می‌شدند، کاملا با کیفیت زندگی سربازان آمریکایی اعزام شده در قرن ۲۱ متفاوت بود.
به همین دلیل سربازان شوروی از موضوعات متعددی شکایت داشتند که یکی از آنها جیره غذایی‌شان بود. مشکلی که باعث شد آنها به جوشاندن مهمات روی بیاورند؛ البته نه برای خوردنشان.
ماجرا از این قرار است که سربازان شوروی حاضر در افغانستان که مایل نبودند جیره‌های کنسرو شدۀ روسی را بخورند، برای تامین مواد غذایی مورد نیازشان به بازارهای محلی افغان‌ها روی آورده بودند.
در این بازارها علاوه بر غذا، دیگر لوازم مورد نیاز سربازان روس هم وجود داشت که در واقع توسط افسران فاسد روسیه برای کسب کمی پول به بازرگانان افغان فروخته شده بود.
سربازان روسیه پول زیادی برای خرید از این بازارها نداشتند؛ اما چیزی دیگری داشتند که برای افغان‌ها بسیار ارزش داشت: مهمات.
بازرگانان افغان نیز علاقمند به داد و ستد در ازای دریافت گلوله‌های شوروی بودند؛ این مهمات درنهایت از مسیر همین بازرگانان به دست مجاهدان افغان می‌رسید که در آنسوی جبهه در حال نبرد با ارتش سرخ بودند.
به این ترتیب سربازان اتحاد جماهیر شوروی می‌دانستند که هر گلوله‌ای که آنها در ازای دریافت غذا و لباس به بازرگانان افغان می‌دهند، در آینده ممکن است برای کشتن یکی از همقطارانشان استفاده شود.
سربازان شوروی برای حل این مشکل چاره‌ای یافته بودند و برای جلوگیری از تسلیح دشمن، مهمات را قبل از داد و ستد با بازرگانان افغان می‌جوشاندند تا به این ترتیب گلوله‌ها را از کار بیندازند آنهم بدون آنکه اثری و ردی از این خرابکاری خود بجا بگذارند.
با این وجود به نظر می‌رسد چهار تا پنج ساعت جوشاندن هم تأثیری بر گلوله‌ها نمی‌گذاشته است؛ زیرا مهمات مدرن شوروی روکش داشتند و در ساخت آنها از پرایمرهایی با قدرت تحمل حرارت بسیار بالا استفاده می‌شد که آنها را در برابر جوشاندن نیز مقاوم می‌کرد.