مسیح علینژاد سالهاست که از سوی دولت ایران به دلیل اعتراضاتش به نقض حقوق زنان در این کشور تحت تعقیب است. او اکنون نیز از مردم خواسته تا علیه آپارتاید جنسیتی متحد شوند.
آگهیحقوق زنان اندکی پس از انقلاب ۵۷ با چراغ‌سبز روح‌الله خمینی به‌طوری گسترده نقض شد و به شکلی سیستماتیک ادامه یافت. قوانین سختگیرانه حجاب و تبعیضات متعدد قانونی و سیاسی علیه آنها، تنها بخشی از این تبعیض گسترده و نهادینه شده است. نقض حقوق زنان در ایران اغلب با خشونت شدید و گاه مرگبار توأم است.
مسیح علینژاد، فعال حقوق زنان ایران، در گفتگوی ویژه با یورونیوز از رهبران غربی خواسته است به نفع دموکراسی و برای به چالش کشیدن رژیم‌های دیکتاتوری در سراسر جهان، متحد شوند.
او که خود روزنامه‌نگار و نویسنده است و پیش از این از سوی دولت ایران تحت آزار و اذیت قرار گرفته، اخیرا کمپینی را علیه آپارتاید جنسیتی راه اندازی کرده که می‌گوید هدف آن به اشتراک گذاری داستان‌های زنانی است که مجبور به زندگی زیر سایه رژیم‌های سرکوبگر هستند.
در ادامه گفتگوی خبرنگار یورونیوز با او را می‌خوانید.
یورونیوز: اجازه دهید صحبت را با آخرین ابتکار عمل شما یعنی «اتحاد علیه آپارتاید جنسی» (United Against Gender Apartheid) آغاز کنیم. چه چیزی شما را برای راه‌اندازی این کمپین تشویق کرد و هدف آن چیست؟
مسیح علینژاد: «من این کمپین را راه‌اندازی کردم چون به قدرت قصه‌گویی اعتقاد دارم. اگر هر زن دوربینش را به دست بگیرد و درباره احساسش از شهروند درجه دو بودن در افغانستان، اخراج شدن از مدرسه، شلاق خوردن، کتک خوردن در خیابان‌های ایران آنهم به جرم نشان دادن موهایش صحبت کند، آنگاه آنها می‌توانند همه زنان را دور هم جمع کنند.
این فقط درباره زنان ایران و افغانستان نیست. داستان‌های آنها زنان آفریقا را تشویق کرده تا به ما بپیوندند. فکر می‌کنم این کمپین تصویری از تمام زنان در همه رژیم‌های استبدادی ارائه می‌دهد.
ما زنانی را می‌بینیم که از نیکاراگوئه، ونزوئلا، سودان و از آفریقا به زنان ایران و افغانستان می‌پیوندند و خواهان پایان دادن به آپارتاید جنسیتی هستند و این وحدت، یک موضوع کلیدی است.»
یورونیوز: چه کمک‌هایی در این زمینه از جامعه بین‌المللی دریافت کرده‌اید؟
مسیح علینژاد: «در حال حاضر برخی از کشورهای غربی در تلاشند تا درک کنند زنان ایران و افغانستان چگونه تحت آپارتاید جنسیتی رنج می‌برند و چگونه می‌توانند به طبقه‌بندی آپارتاید جنسیتی در کلیه قوانین بین‌المللی کمک کنند.
در کشورهای اروپایی نشست‌هایی نیز با گروه‌هایی از زنان ایران و افغانستان، اعضای دولت‌ها و سیاستمداران و سیاستگذاران برگزار شده است اما به نظر من این کافی نیست.
ما به یک تجمع جهانی نیاز داریم، یک جنبش جهانی برای متحد کردن همه زنان در سراسر جهان تا رهبرانشان را فرابخوانند، و برای پایان دادن به آپارتاید جنسیتی متحد شوند.»
یورونیوز: دیکتاتورها با یکدیگر متحد می‌شوند و برای دوری از تحریم و مجازات کشورهای غربی به یکدیگر کمک میکنند. همزمان می‌بینیم که رهبران غربی از مجازات کامل این رژیم‌ها می‌ترسند. آیا فکر می‌کنید که می‌توان رژیم‌ها را به کمک این ابتکار جدید پاسخگو کرد؟
مسیح علینژاد: «این ابتکار تنها یکی از ابزارها در دستان ما، در دستان معترضان، برای گرد هم آوردن کشورهای دموکراتیک است. مبارزه ما مهم است، اما کافی نیست. جامعه بین‌المللی باید ندای کنگره جهانی آزادی را بشنود.
ما در اولین مجمع عمومی [World Liberty Congress] مخالفان از ۶۰ رژیم استبدادی، رهبران جنبش‌ها در هر کشور استبدادی از آفریقا گرفته تا آمریکای لاتین، بسیاری از مناطق خاورمیانه و اروپای شرقی و آسیا و مردمانی از هنگ‌کنگ را متحد کردیم. جنبش‌های طرفدار دموکراسی در هر منطقه‌ای وجود دارند اما همزمان همه دیکتاتورهای این مناطق نیز به یکدیگر کمک میکنند.
دو سوم جمعیت جهان تحت حکومت رژیم‌های استبدادی زندگی میکنند. این تکان دهنده است، اما حقیقت دارد. این یک واقعیت است که ۷۰ درصد از جمعیت جهان تحت حکومت‌های استبدادی زندگی میکنند. دموکراسی در رکود است. من معتقدم که تنها تحریم‌ها کافی نیست؛ تحریم یک ابزار است اما کافی نیست. ما باید همه کشورهای دموکراتیک را نیز به‌مانند رژیم‌های خودکامه متحد ببینیم تا دیکتاتوری‌ها و تروریست‌ها منزوی شوند.»
یورونیوز: شما از زنان سراسر جهان که تحت رژیم‌های استبدادی هستند، می خواهید از خود ویدیویی ضبط کنند و جنایاتی را که هر روز با آن روبرو هستند افشا کنند. اما بسیاری از این رژیم‌ها مردم را به دلیل همین صحبت‌ها دستگیر و محکوم کرده‌اند. آیا تغییری در ذهنیت مردم در موضوع تمایل آنها برای صحبت علیه این رژیم‌ها دیده‌اید؟
مسیح علینژاد: «در کشور من، رژیم قانونی وضع کرد که می‌گفت اگر کسی برای مسیح علینژاد فیلم بفرستد با محکومیت تا ۱۰ سال زندان روبرو خواهد شد. یادم می‌آید احساس گناه می‌کردم. باری را روی دوشم احساس کردم و می‌خواستم کمپینم را تعطیل کنم. اما حدس بزنید چه اتفاقی افتاد؟ من با جمع بزرگی از زنانی روبرو شدم که فیلم می‌فرستادند.
آگهیاکنون مادرانی که عزیزانشان را در قیام و اعتراضات از دست داده‌اند، از همان خیابانی که بچه‌هایشان کشته شده‌اند برای من فیلم می‌فرستند و می‌گویند: "مسیح، تو باید صدای ما باشی زیرا ما چیزی برای از دست دادن نداریم. بچه‌های ما را کشتند و حالا به ما می‌گویند که داستانمان را نیز تعریف نکنیم؟ آنها از ما می‌خواهند که حتی از گریه برای عدالت دست برداریم."
زنان در کشور من، زنان در رژیم‌های استبدادی، بی‌باک هستند. آنها چیزی برای از دست دادن ندارند. به اندازه کافی رنج کشیده‌اند و در عین حال یک ماموریت دارند. من زندگی آنها را به خطر نمی‌اندازم. این رژیم‌های استبدادی هستند که جان آنها را به خطر می‌اندازند و به همین دلیل است که آنها معتقدند مانند مطالبه‌گران حق رای زنان هستند. آنها باید جان خود را به خطر بیندازند زیرا معتقدند آزادی رایگان نیست.
در کشور من می‌بینید که روحانیون در خیابان‌ها به زنان حمله میکنند. علی خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی از پلیس خواست که در همه جا دوربین‌هایی را برای شناسایی زنان بدحجاب نصب کنند. نتیجه چی شد؟ زنانی را می‌بینید که انگشت وسط خود را به دوربین نشان می‌دهند. شما زنان را می‌بینید که از دوربین‌های خود به عنوان سلاح، برای افشای خشونت کسانی استفاده میکنند که [واقعا] سلاح حمل میکنند؛ برای افشای جمهوری اسلامی، افشای طالبان و دیکتاتورهای آفریقایی.»
یورونیوز: ما در جریان انتخابات اخیر مجلس در ایران شاهد کمترین میزان مشارکت از زمان انقلاب ۱۹۷۹ بودیم. ما همچنین شاهد ابراز نارضایتی مقامات ارشد دولتی از برخی سیاست‌های محافظه‌کاران هستیم. مردم در خیابان‌ها از نظام سرپیچی میکنند. به نظر شما امکان تغییر در ایران وجود دارد؟
مسیح علینژاد: «فکر می‌کنم اصلی‌ترین تغییری که مردم ایران می‌خواهند تغییر رژیم است. آنها می‌خواهند یک دموکراسی سکولار داشته باشند و لیاقت داشتن آن را دارند. شکاف بزرگی بین نسل جوان و حاکمان وجود دارد. اکنون همه کسانی که در کشور من حکومت میکنند جنایتکار هستند و به همین دلیل باید بگویم که جمهوری اسلامی اصلاح‌پذیر نیست.
آگهیحتی آن افراد میانه‌رویی که انتخابات را تحریم کردند نیز به این نتیجه رسیدند که باید از شر جمهوری اسلامی خلاص شوند و دموکراسی سکولار داشته باشند. و باور کنید یک دموکراسی سکولار نه‌تنها به نفع مردم ایران است بلکه به نفع مردم منطقه و مردم در غرب است. بنابراین ایران بدون جمهوری اسلامی به نفع بقیه جهان خواهد بود.
ما مردم ایران جان خود را فقط برای نجات خود به خطر نمی‌اندازیم. ما می‌خواهیم بقیه دنیا را از شر یکی از خطرناک‌ترین ویروس‌ها که جمهوری اسلامی نام دارد نجات دهیم. آنها بقیه جهان را آلوده میکنند.
یک ضرب‌المثل معروف در آمریکا وجود دارد که می‌گوید "آنچه در وگاس اتفاق می‌افتد در وگاس باقی می‌ماند" اما من معتقدم آنچه در خاورمیانه اتفاق افتاده تنها در خاورمیانه باقی نخواهد ماند. آنها ایدئولوژی خود را، افراط گرایی را در اروپا و در همه جا گسترش خواهند داد.
من معتقدم که در کشور من دیر یا زود تغییر روی خواهد داد، اما تاریخ در مورد کسانی قضاوت خواهد کرد که اگرچه می‌توانستند صدای زنان ایران باشند اما تصمیم گرفتند آنها را نادیده بگیرند و در عوض، دست قاتلان زنان [کشورم] را بفشارند.»
این متن به دلیل طولانی بودن و برای حفظ وضوح آن ویرایش شده است.
آگهی